The Wedding

Hoofdstuk 24.

Luna

*
Ik voelde zijn zachte lippen op de mijne. 'Ik laat je nooit meer los.' Mompelde ik. 'Gelukkig, want ik wil jou ook nooit weer kwijt.' Fluisterde de warme stem van David in mijn oor. Ik glimlachte tegen zijn huid aan. 'Nooit.' Zei David nog en vervolgens mij hevig begon te kietelen in mijn buik. Ik gilde het uit van het lachen.

Ik moest er nog van genieten, straks kon ik niet eens meer lachen.

'Je bent ziek, je lichaam kan het niet meer lang aan. Hou rekening met wat er te komen gaat.' Zei een man met witte kleding. Ik begreep zijn woorden niet.

*

Ik opende mijn ogen. Het ging moeizaam. Het felle licht hield niet op. Waar was ik?

"Oh god, je bent wakker." Zei een stem opgelucht. Wie was hij? Ik keek hem fronsend aan. "David?" Vroeg ik. De jongen keek me raar aan. "Ik ben Daniël." Zei hij verbaasd. "Wie ben jij?" Vroeg ik. De jongen zweeg en keek de andere kant op. Ik volgde zijn beeld en mijn ogen maakten contact met een andere man.

"Mooi, je bent wakker." Zei hij ook opgelucht. "Ga weg, allemaal!" Riep ik boos. De jongen kwam naast mij staan en streelde zacht over mijn wang. Ik tikte zijn hand weg en keek hem vernietigend aan. "Blijf van me af." Siste ik.

"Je kan maar even beter uit haar buurt blijven, ze heeft een lichte hersenschudding, straks komt alles weer naar boven, jongeman." Zei de wat oudere man, tegen de jongen, die ongelooflijk knap was. Viel mij nu pas op.

Waarom dacht ik aan de naam David? Ken ik een David?

"Luna..." Begon de man. Ik keek hem vragend aan. "Je hebt een lichte hersenschudding, maar alles komt goed." Moedigde hij aan. Ik knikte, maar luisterde niet meer na zijn woorden toen hij verder sprak. Wie was hij? Wie was David? Galmde er door mijn gedachtes.

*
"Zo, gaat het al een beetje?" Vroeg Daniël, de o zo knappe jongen. "Ja, het gaat al iets beter." Maar een zucht verliet mijn mond. "Dankje." Zei ik na een stilte. Hij keek me kort aan, maar richtte zijn aandacht weer op de weg. "Geen probleem."

"Ga, maar in mijn bed liggen, je hebt rust nodig." Ik knikte en dook onder de dekens, en de geur van mannen deo, bereikte mijn neus.

Hij kwam ook de kamer binnen lopen en ging naast me op bed zitten. "Je hebt geluk gehad." Zei hij. "Wat was er gebeurd?" Vroeg ik. "Je viel flauw en je hoofd was het slachtoffer." Zei hij. "Oh." Kwam enkel uit mijn mond. "Maar rust nu maar verder uit."

~~~~~~~~~~~~~~~~

Met mijn ogen een beetje dichtgeknepen, werd ik wakker. "Hey, schoonheid." Hoorde ik een stem. Ik keek om me heen, waar de stem vandaan kwam, maar beweging wat naast me bevond, beantwoorde al snel mijn vraag.

Daniël kijk me moe aan. "Gaat het?" Vroeg hij bezorgd. Een misselijk gevoel overviel me. "Uh, ja hoor." Loog ik. Dan geloofde hij tenminste dat ik snel weer voor mezelf kon zorgen en ik hier weg kon.

"Gelukkig." Zei hij met een brede glimlach. Ik knikte en besloot weer te gaan liggen, wanneer het misselijke gevoel weer omhoog kroop.

Gerinkel van een telefoon bereikte mijn oren en dus ook die van Daniël, want hij stond vervolgens zuchtend op, alleen in zijn onderbroek.

Hij liep de kamer uit en al snel hoorde ik zijn stem, die tegen de telefoon 'sprak'.

'Met Daniël.'

'Ja?'

'Oh.'

'We komen er zo snel mogelijk aan.'

Hoorde ik hem praten. Hij kwam de kamer weer in en trok vervolgens zijn kleren aan. "We moeten weg, trek snel je kleren aan." Zei hij nerveus. "Hoezo?" Vroeg ik. "Maak het alsjeblieft niet erger dan het al is." Smeekte hij. Fronsend keek ik hem aan, maar besloot me tenslotte gewoon aan te kleden.

Een misselijk gevoel bereikte weer het hoogtepunt.

"Kom, stap in." Zei hij en hij hield nestjes de deur van zijn auto open. Ik stapte zwijgend in. Hij startte de motor en we vertrokken.

"Waar gaan we naar toe?" Vroeg ik smekend. Hij blikte naar me en zijn ogen waren waterig.

"Het spijt me zo." Mompelde hij.