The Wedding

Hoofdstuk 28.

Luna

"Nee! Nee!" Roep ik, terwijl ik me tegen de deur druk. "Ga weg!" Roep ik, ik zak neer en leun tegen de muur aan. Ik verberg mijn handen tegen mijn gezicht en luidt gesnik volgt. "Ik wordt gek, ik wordt gek," mompel ik met een trillende stem.

"Luna," weer die stem. Die stem, die me gek maakt. Het vreet me op vanbinnen. "Wat is hier aan de hand?" Hoor ik plots een piepende stem, maar ik kijk niet op. "Geen zorgen, ik zorg voor haar." En toen was het weer stil, nou ja, het geluid van het gesnik was nog te horen. "Kijk me aan,"

Langzaam kijk ik omhoog. Zijn ogen kijken me diep aan, en ik? Ik kijk hem nog dieper aan. Ik let op niks, alleen op zijn ogen. "Luna, nu wakker worden," zegt hij en zijn hand wappert voor mijn gezicht. Een zucht verlaat zijn mond en hij pakt mijn bovenarm beet en slaat zijn andere arm rond mijn middel. Langzaam hijst hij me omhoog. "Dan maar zo."

Ik sluit mijn ogen, terwijl ik gewoon loop. Nou eerder geslenter, het is te merken dat hij moeite heeft om me vooruit te krijgen. Niet veel later staan we voor een andere deur en hij haalt zijn sleutels tevoorschijn. Langzaam opent hij de deur, maar in een klap duwt hij met zijn voet de duw ruw verder.

"Ga even zitten." Mompelt hij en ik laat me op het bed zakken. Hij hurkt voor me neer en met tranen voor mijn ogen kijk ik hem aan. "Luna," zegt hij met een zachte stem. Ik knik langzaam. "Ben jij het echt?" Vraagt hij vol ongeloof. "J-jaa." Zeg ik met een snik.

Hij kijkt me weer diep aan en een traan glinster in zijn ooghoek. "Je bent wit." Zegt hij ineens. Ik kijk hem vragend aan. "Te wit," mompelt hij en hij staat snel op.

"David?" Zeg ik. Hij draait zich weer om en kijkt me vragend aan. "Ben jij het echt?" Hij knikt en komt weer dichterbij. "Ja," ik open mijn armen en sla ze om hem heen. Ik druk hem stevig tegen me aan. "David?" Hij laat me langzaam los en kijkt me bezorgd aan.

"Ik voel me niet goed," hij kijkt me met grote ogen aan. "Ga even liggen." Ik trek mijn schoenen uit en kruip onder de dekens. Hij komt naast het bed te staan en slaat de dekens tot mijn gezicht omhoog.

"We praten straks wel bij." Ik knik en sluit mijn ogen. Ik voel zijn lippen op mijn voorhoofd en open mijn ogen weer. Hij glimlacht. "Trusten prinses," en niet veel later ben ik weg van de wereld.

David

Zuchtend laat ik me neer ploffen op een stoel. Ik leun met mijn kin op mijn handen en kan mijn ogen niet van haar af houden. Wat doet ze hier? Waarom is ze hier? En misschien nog wel de belangrijkste vraag dit rondspookt... Waarom ziet ze er zo slecht uit? Niet dat ze lelijk is, maar op de andere manier. Ik merk het aan haar.

Wat moet ik met haar? We waren toch uit elkaar?

Ik schudt mijn hoofd heen en weer. Het maakt nu even niks uit. Ik ben blij dat ze hier is. Ik heb me elke lopen piekeren over haar. Of het wel met haar gaat en waar ze is. Zelfs dacht ik na wat ze op momenten aan het doen zou kunnen zijn.

Ik denk even na, maar besluit uiteindelijk toch op te staan. Ik loop op het bed af en sla de dekens een stukje opzij en ga naast haar liggen.

Tegen haar aankruipen deed ik niet. Dat zou nu een beetje vreemd zijn. Ook al was ik niet moe, niet veel later was ik ook in dromenland.

Maar al snel merkte ik dat iemand anders daar niet was.

Nee, zij was niet in dromenland.

---------------------

Hey,

Niet zo'n heel erg goed hoofdstuk, maar ik wou even melden dat ik nu mijn volle aandacht op dit boek ga zetten en al richting het einde ga werken. Ook wil ik nog even zeggen, dat de hoofdstukken beter gaan worden.

Xxx caitlinxfranke