The Wedding

Epiloog

David

Flashback

Het was zover. De begrafenis van Luna.

Ik kon het niet meer houden. Iedereen vertelde wat over Luna. Hoe lief, hoe mooi en hoe geliefd ze bij iedereen was. -Ja, misschien een beetje te- dacht ik bij mezelf. Maar de stemmen hoorde ik enkel maar vaag op de achtergrond. Ik kon mijn concentratie er niet bij houden. Maar dat was niet enkel vandaag, nee mijn gedachtes waren bij Luna. Maar dat was al de eerste toen ik haar zag.

En toen ik mijn tranen niet meer kon houden, liep ik weg. Niemand had mij door. De andere mensen hadden natuurlijk wel aandacht voor wat er allemaal gezegd werd. 

Het was nou eenmaal zo. Ze was er niet meer.

En ja, de ouders van Luna -de koning en koningin natuurlijk, wat het nog erger maakt- waren eerst teleurgesteld. Ze waren zich doodgeschrokken, en haar moeder sloeg me bijna in elkaar. Ze geloofden mij beide niet.

Gelukkig mocht ik alles uitleggen. Ze knikten, maar ze zwegen allebei. Voor even dan. Alle drie stonden we op, van de mooie, dure stoelen in het kasteel. "We zijn opgelucht, dat je haar zo'n mooie dood hebt gegeven en dat jij er bij was. Het was duidelijk te zien dat ze van je hield. Dat ze jou boven een kroonprins hield, zegt al genoeg. En dat moet je echt weten." Zei de koning, haar vader.

Ja, dat laatste klonk een beetje bot. Hij zei duidelijk dat ik minder waard was dan een kroonprins, maar eigenlijk moet ik daar niet over zeuren. Het is ook gewoon zo. Ik ben ook minder waard dan een kroonprins.

Maar verder ging ik er niet op in, dat hij dat tegen mij zei, vond ik al genoeg. Ik wist namelijk dat hij me nooit echt gemogen heeft. Ik verpestte namelijk ook hun traditionele traditie.

En stiekem vond ik het ergens wel grappig.

Want, wie had nou ooit gedacht dat ik, een doodnormale jongen, het hart van een kroonprinses zou veroveren?

Ja, ik was de enige die dat dacht. En ik had nog gelijk ook.

Maar het was allemaal voor niks. Want, mijn prinses is er niet meer. Verdwenen van de aardbol. Maar misschien, was het niet voor niks.

Toch heb ik haar mooie, volle lippen op die van mij gehad. Mocht ik met mijn handen door haar blonde haren, ik mocht in haar blauwe ogen verdrinken. Ik heb haar liefde gekregen. En dat was al genoeg.

Het was wel de moeite waard.

Heden

Ik pak mijn sleutels uit mijn broekzak en steek het in het slot. Eindelijk thuis, na een lange dag werken. Al zorgde mijn werk wel voor afleiding. Goeie afleiding. Wamt, drank was geen goeie afleiding. En dat weet ik. Maar toch denk ik er nog weleens over na om te gaan drinken. Gewoon om de pijn weg te drinken.

Ik had de afgelopen dagen niks uitgevoerd. Enkel met mijn ogen dicht op mijn bed gelegen. Vrienden van mij, probeerde me mee te trekken naar feestjes, maar ik had er gewoon totaal geen behoefte aan.

Luidde zuchten rolde over hun lippen, als ik zei dat ik thuis bleef. Maar ik negeerde het. Ze hadden allemaal geen idee. Ja, ze wisten al een paar weken lang dat ik Luna leuk vond. Maar de opmerking 'er zwemmen genoeg vissen in de zee' werd weer naar mijn hoofd geslingerd.