The Wedding

Hoofdstuk 26.

Luna

Daniël kijkt me twijfelend aan, wat me erg pijn doet, maar tegelijkertijd ook wel ergens begrijp. "Alsjeblieft." Smeek ik. "Desnoods betaal ik je als je wil." Vervolg ik. Hij knikt, maar een luide zucht is te horen.

"Ik zou wel willen, maar..." Hij stopt met zijn zin en kijkt de andere kant op. "Maar?" Vraag ik ongeduldig. "Mark." Zegt hij, als hij me weer aan kijkt. "Ik krijg echt problemen met hem, als hij er achter komt dat ik je geholpen." Ik kijk hem vol ongeloof aan.

"En wie zegt dat je per se naar hem toe moet?" Vraag ik, terwijl ik hem moeilijk aan kijk. "Ik sta bij hem in het krijt, vandaar." Zegt hij en irritatie is in zijn ogen af te lezen. "Weet je wat?" Zeg ik boos. "Ik heb jou helemaal niet nodig, niemand niet." Zeg ik, en loop met grote passen van hem vandaan.

Als ik grote voetpassen hoor, draai ik me om, waardoor Daniël tegen me opbots. Ik laat het gaan en begin weer over hetzelfde liedje te praten. "En laat me met rust, verzin een goede smoes om tegen hem te zeggen, dat je mij kwijt geraakt bent." Zeg ik bot.

"Ik kan je toch niet zomaar achter laten?" Vraagt hij bezorgd. Ik lach met een spottende toon en kijk hem dan vurig aan. "Maak je maar geen zorgen om mij." Kaats ik terug.

Hij opent zijn mond een stukje, waarna hij hem weer sluit.

"Dankje, voor..." En ik kijk naar beneden. "Voor... het helpen denk ik." Zucht ik. Hij knikt. "Houd je sterk." Zegt hij met een kleine glimlach. Zijn zachte lippen drukken kort op mijn wang, waardoor ik hem verbijsterd aan kijk. Ik knik, en draai me weer om.

Als ik een paar meter verderop nog naar achteren kijk, is hij alweer verdwenen.

David

-David is nu in Parijs, dus de mensen zijn daar uiteraard Frans, maar ik schrijf alles gewoon in het Nederlands, simpel weg, omdat ik geen Frans kan-

Elke minuut van de dag doet pijn. Mijn hart is gebroken.

Hoe gaat het met haar? Zal ik haar ooit nog zien? Zal de pijn ooit stoppen?

Eenzaam zit ik aan een bar in een één of ander café.

"Hey." Hoor ik een zachte stem, naast me opduiken. Geschrokken kijk ik op. "Sorry, ik wou je niet laten schrikken." Zegt het meisje, die ondertussen al rode wangen had gekregen. Ik knik. "Is niet erg." En een kleine zucht rolt over mijn lippen.

"Zin om wat te dansen?" Vraagt ze nerveus. Ik kijk haar twijfelend aan en ze kijkt me wanhopig aan. "Ach, waarom niet?" Vraag ik en een lach klinkt uit mijn mond, maar ik weet niet waarom lach. Ik ben niet gelukkig.

Het meisje lacht opgelucht en sleurt me uiteindelijk de dansvloer op.

Als ze me met haar ogen verleidelijk aan kijkt, druk ik mijn lippen op de hare. Ze zoent gretig mee, maar als Luna weer door mijn gedachte spookt, duw ik haar van me af.

"Sorry." Zeg ik, voordat ik haar achter laat en snel het café verlaat.

*
"Een kamer voor één." Zeg ik, terwijl ik mijn portemonnee tevoorschijn haal. De man achter de receptie knikt en geeft me een sleutel, waarna ik netjes betaal.

Ik stap de lift, waarna ik op de goede verdieping kom. Ik zoek de juiste kamer en steek uiteindelijk de sleutel in het slot. Met een klik gaat de deur open. Ik kijk wat rond. Het is niet groot, maar het is te doen.

Ik plof neer op het bed en zoals gewoonlijk gaan mijn gedachtes weer naar Luna.

Luna

Ik neem een taxi naar het station en wacht op de goede trein. Na enkele wordt de trein omgeroepen en al snel zet ik een stap binnen in de trein.

Ik neem plaats bij het raam en gelijk flitsen de beelden van David tevoorschijn, toen hij vetrok. In de trein naar Parijs.

Ik schrik uit mijn gedachtes, als plots iemand naast me staat. "Kan ik hier zitten?" Vraagt een jongen, wat ouder als mij schat ik. Ik knik en kijk weer naar buiten.

Mijn hoofdpijn is ondertussen erg gestegen en ik ben zo misselijk, dat ik bijna moet overgeven. De jongen naast me heeft al de hele rit zijn koptelefoon op, waar harde rock muziek vanuit is te horen.

Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Denk ik serieus echt dat ik David kan vinden, in één van de grootste steden? En dat ik überhaupt David terug kan krijgen?

Ja, dat denk ik. Al weet ik niet waar al die hoop vandaan komt.

Hij heeft me verlaten en dat doe je toch niet zomaar?