The Wedding

Hoofdstuk 20.

Luna

En ja hoor, het gebeurd weer. Ik wil dit niet, echt nooit meer. Ik haat mezelf. Ik ga iedereen maar eens duidelijk maken dat ik niemand wil, behalve David.

Zijn lippen raken de mijne aan. Maar niet voor lang, een kleine seconde en ze waren er al weer af, maar toch. Zijn lippen hadden de mijne geraakt.

"Wat denk jij?" Roep ik boos naar Mark. Hij kijkt me verbaasd aan. Ik stond van de bank op en wachtte op zijn reactie. "Ik dacht dat jij het ook wilde." Zei hij en wapperde onschuldig met zijn handen in de lucht. Oh, oh. Met dit antwoord moet je niet bij mij zijn.

"Je moet niet denken." Zei ik en even was het stil. Hij stond op en liep op me af. Snel beende ik naar de voordeur. "Breng me naar huis." Zei ik met mijn handen over elkaar. Nu was ik echt kwaad. "Nee, je gaat eerst rustig zitten en vertellen wat die David met je heeft gedaan." Zei hij en draaide de deur voor mijn neus op slot. Met open mond keek ik hem en woest trapte ik tegen de deur.

Hij rolde zijn ogen en liep naar de bank en ging er vervolgens op zitten. Hij klopte naast de plek waar hij zat en zuchtend liep ik naar hem toe.

"Vertel." Zei hij enkel met een glimlach. "Nee." Zei ik brutaal. De maat was vol. Hij kon echt niet de baas gaan spelen over mij, nee dat nooit. "Luna..." Zei hij zuchtend en zijn hand raakte lichtjes mijn wang aan. Een tinteling schoot door mijn lichaam. Hij had me zojuist betoverd, nee eerder behekst. "Je mag niet eerder weg hoor." Zei hij terwijl hij een slok van zijn cola nam. Ik zuchtte.

"Ten eerste David heeft me niks gedaan, ik was de persoon." Zei ik en gelijk voelde ik mijn emoties naar boven stromen. Nee, ik mocht mijn emoties niet aan Mark laten zien. Ik ken zijn soort. Hij knikte.

"Ik had dus gezoend met iemand en hij wou het niet vergeven." Houd de tranen binnen, Luna. Nu niet, nooit niet.

"Ach meissie toch." Zei Mark met een kleine zucht, maar zijn grootste grijns was van zijn gezicht te lezen en ik wou het er zou van af slaan. En dat was ik ook van plan ook. Hij legde zijn arm om me heen en trok me dicht tegen zijn warme lichaam aan.

Gelijk sloeg ik zijn arm weg. Maar dat vond ik niet genoeg. Ik klapte keihard met mijn hand tegen zijn wang aan. Boem, dat hij verdiend. Hij greep pijnlijk naar zijn wang en nog steeds met een grote grijns. Weet hij nooit van ophouden? Wacht, ik was verkeerd bezig, hij wou alleen maar meer van dit soort spelletjes. Ik niet, en daar moet hij maar mee leren leven. Hij zoekt wel een andere meid, die dit wel vrijwillig leuk zou vinden.

"Blijf met je poten van me af! En breng me naar het station!" Riep ik en mijn wangen werden volgens mij zo rood als tomaten. Ja, zo kwaad was ik door hem. Alles wordt me teveel, David, David...

Wat doe je me toch aan?

"Oké, oké rustig. Maar ik kan je niet wegbrengen, morgen pas. Er komen een paar vrienden langs en ik zou je graag willen voorstellen als mijn vriendin." Zei hij grijnzend.

Woedend keek ik hem aan. Maar ook verbaasd.

Ik schudde hevig mijn hoofd heen en weer. Hij lachte kort en kwam voor me staan. Ik keek recht in zijn ogen.

"Ik ben je vriendin niet en dat zal ik ook nooit worden. Ik ben van David." Zei ik zeker. Maar een stemmetje in mijn hoofd vertelde heel wat anders.

Je bent niet van David, je bent niet van David. Hij heeft je verlaten.

Weer keek hij me grijnzend aan. Zijn gezicht kwam dichter bij de mijne. Maar voordat hij zijn lippen weer bijna op de mijne had, gingen zijn lippen naar mijn oor. Zijn lippen raakte lichtjes mijn huid en ik trilde letterlijk.

"En waar is David dan? Oh ja, in Parijs en niet bij jou."