The Wedding

Hoofdstuk 15.

-P.O.V.- David

Ik reed weg, weg van de liefde mijn leven. Maar ik wist, dat als ik bij haar zou blijven, ik hele erge problemen krijg en alles is al erg genoeg. Het doet zoveel pijn, misschien ga ik wel dood aan liefdesverdriet. Ik liet haar achter, haar gezicht stond zo breekbaar en verloren, door mij.

Onderweg kocht ik bij een klein tentje, wat te eten en reed verder, richting het kasteel. Ik ga mijn spullen ophalen en verdwijn dan voorgoed, ik wil alles achter me laten, helaas Luna ook. Het moet, het moet. Ze heeft ruzie met haar ouders, ze is verdrietig door mij. Ik wil dat ze gelukkig is en dat is ze niet bij mij. Ze vindt wel iemand anders. Of moet ik voor haar vechten?

-P.O.V.- Luna

We reden richting het ziekenhuis, het duurde even, maar het moest wel. Eenmaal aangekomen, gingen we naar binnen. Na een uur, staan Yannick en ik weer buiten. Er was gelukkig niet iets ernstigs, alleen een kneuzing. "Gelukkig heb je niks ernstigs." Zegt Yannick glimlachend. Ik glimlach terug. "Het was niet zonder jou gelukt hier te komen." Geen dank, ik help graag mensen, vooral knappe meisjes zoals jou." Zegt hij. Ik kijk hem raar en als hij dat ziet, zie ik hem nadenken. "Ach sorry, dat kwam er heel erg stom uit, ik ben geen of andere player hoor. Echt niet, geloof me." Zegt hij smekend. "Ik vergeef je, ik vat het als een compliment op." Zeg ik met een knipoog en geef hem een speels duwtje tegen zijn bovenarm. Hij kijkt grijzend terug. "Het was ook als compliment bedoeld." Zegt hij beledigend. "Dan ben je niet zo goed in complimentjes geven." Zeg ik plagerig. Hij rolt zijn ogen en komt dichterbij me staan. "Maar ik ben wel in andere dingen goed." Zegt hij grijnzend. "Oh ja? Wat dan?" Zeg ik verbaasd.

Dan drukt hij zijn lippen op de mijne. Oh dat bedoeld hij... Even ga ik er in mee, maar als snel trek ik me terug. Ik zie in zijn ogen, dat hij zich beledigend voelt. Snap ik wel, maar het moest. Ik ben nog soort van, van David. Min of meer. "Uhm sorry, ik..." Stamelt hij en hij loopt weg. "Yannick! Nee!" Roep ik, vlak voor een druk ziekenhuis, waardoor iedereen me aankijkt. Hij durft wel, met al die mensen, zoiets zou David niet... Nee! Vergelijk hem niet met Yannick!

Hij gaat gelukkig stil staan. Ik ren op hem af en ga voor hem sta. "Wat?" Zegt hij bot. Ik kijk verlegen naar beneden. "Sorry, ik wil niet bot-" Zegt hij gelijk, maar ik gebaar dat hij moet stoppen met praten. "Nee sorry, het spijt mij, ik heb een moeilijke tijd en ik..." Zucht ik. "Het geeft niet, je hoeft het niet uit te leggen. "Nee, ik leg het wel uit." Zeg ik en we lopen samen met Clint naar grasveld dicht in de buurt.

We gaan zitten en Clint staat grazend naast ons. "Oké..." Zucht ik terwijl ik ga zitten. "Het hoeft echt niet." Zegt Yannick nog voor ik wil beginnen. "Nee, het is niet erg. Nou, oké. Ik ben een prinses-" zeg ik, maar gelijk onderbreekt Yannick me. "Wat?! Echt?! Ben je een dochter van het koningshuis?!" Roept hij verbaasd. Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Sorry, ik laat je uitpraten, ga verder." Zegt hij opgewonden, om mijn verhaal verder te luisteren. Dat gebeurd er dus altijd als mensen het van me weten, ze zien me gelijk anders, ik wil dat ze kijken naar de innerlijke mij en niet naar mijn achtergrond, maar ja het is nou eenmaal zo...

"Ik ben dus een prinses en ja van het koningshuis. Ik HAAT het, echt waar, mijn ouders eisen veel te veel en behandelen me niet met liefde, ik had soms al kleine ruzies, maar de grote ruzie begon toen mijn ouders me koppelden met een één of andere prins, ik moest met hem gaan trouwen, maar dat wou ik absoluut niet. Ik liep weg en heel veel ander gedoe. En vanaf het eerste moment hielp ons stalhulpje op het kasteel me al, hij heet David en na een tijdje kregen we wat. Toen mijn ouders erachter kwamen waren ze woedend! Heel veel ruzie en na een lange tijd zijn we gaan praten, ik mocht ik toch van ze trouwen, maar blijkbaar niet, want vanochtend gingen we op buitenrit met z'n tweeën en kwam plotseling mijn vader tevoorschijn en ik had hem nog nooit zo kwaad gezien, toen vluchtte David, ik heb geen idee waarom, maar ik heb het idee, doordat er wat is gebeurd tijdens een gesprek met David en mijn ouders. Het was na het gesprek over de bruiloft van mij en David, had hij mijn ouders gesproken en toen deed hij daarna heel erg vreemd." Zucht ik als ik mijn levensverhaal heb verteld.

Yannick kijkt me met een grote blik aan. Hij kijkt in mijn ogen. "Hallo?" Vraag ik. "O' sorry, het is gewoon... Heel veel wat je meegemaakt hebt en ik snap dat je nog van David houdt." Zegt hij met een zekere stem, maar in zijn ogen zie ik het tegenovergestelde. "Het spijt me." Zeg ik en ik geef hem een kleine en snelle kus op zijn wang, maar voor Yannick is het al heel veel. Voor in deze situatie dan.

Na nog wat geklets te hebben, gaan we naar het kasteel. Yannick gaat mee, ik zei dat het niet hoefde, maar hij smeekte om mee te gaan.

Na een klein uurtje zijn we er, we deden er lang over in stap met Clint, maar het maakt toch niks uit. Ik knik naar de wachter bij de poort en ze laten me gelijk binnen. "Nou, hier woon ik dus..." Zeg ik. Ik kijk achterom en zie hem nog bij de wachters staan. Ik loop er naar toe. "Prinses Luna, hij mag niet zomaar naar binnen." Zegt één van de wachters, met een grote snor. Ik kijk hem boos aan. "Hij gaat met me mee naar binnen en zo niet zeg ik tegen mijn ouders dat ze je moeten ontslaan." Zeg ik met een gemene blik, zo ben ik niet, maar zo moet ik zijn in deze wrede, saaie wereld. Yannick kijkt me geschrokken aan van mijn reactie. Ze laten Yannick naar binnen en we lopen verder.

"Ben je altijd zo gemeen?" Zegt Yannick glimlachend. Ik lach terug. "Nee, maar het moet hier in deze wrede wereld. Hij knikt begrijpelijk. "Kom we brengen Clint naar zijn stal." Zeg ik en ik trek hem mee. Ook Clint loopt achter me aan.

Na Clint te hebben afgezadeld en gepoetst, zet ik hem in zijn stal en we lopen dan weer naar buiten. "Ik moet gaan, het spijt me." Zeg ik. "Geeft niet, ik snap je echt." Zegt hij met een kleine glimlach. We kijken elkaar even aan en dan gebeurd het wat ik niet zou willen, maar ik deed het toch. Onze gezichten kwamen dichterbij elkaar en na een aantal seconden, raakten onze lippen elkaar. Het voelde anders dan met David. En daar stond ik dan, met iemand te zoenen, terwijl het nog niet eens officieel uit was met David. Ik haat mezelf, ik haat mijn leven. Toen werden we verstoord door een verbaasde  en gebroken stem. "Luna?!"

-P.O.V.- David

Ik kom aan bij het kasteel en wordt binnen gelaten. Ik stap af en loop naar de stallen. Ik zag in de verte twee personen staan. Is dat nou Luna? Ik werd al helemaal blij vanbinnen, maar toen ik steeds dichterbij kwam staan, veranderde mijn blije stemming, toen ik Luna zag staan zoenen met iemand anders. "Luna?" Zeg ik met een verbaasde stem. Geschrokken kijkt ze me aan. "Ik... Ik-" stamelt ze met tranen in haar ogen. "Laat maar, ik weet al genoeg." Zeg ik en ik loop naar de stallen. "David!" Roept ze. De vreemde jongen, die ik niet ken, staat er maar ongemakkelijk bij. "Wat!" Schreeuw ik als ik me omdraai. "Het was een ongeluk, geloof me!" Smeekt ze. "Zoiets gaat niet 'per ongeluk'. Zeg ik boos. Ze zegt niks terug, het enigste wat ze doet is huilen.

Dan komt dat rotjoch er ook bij staan. Ik negeer hem,voorlopig dan. "Het is uit Luna, het gaat niet werken tussen ons, dat weten we allebei." Zeg ik zuchtend. Het doet zo pijn om dat te zeggen. Ze zakt op de grond, met haar handen op haar gezicht. Ik kijk haar verdrietig aan, maar ik probeer sterk te blijven, ik moet wel. "Kijk dan wat je doet! Je verdient haar niet!" Schreeuwt de jongen naar me. "Pardon?! Door jij komt dit! Jij stond met haar te zoenen!" Schreeuw ik. "Dat is mijn schuld, niet de hare!" Reageert hij boos terug. Dan houdt ik het niet meer en loop ik naar hem toe en sla met mijn vuist in zijn buik.

We staan te vechten. "Hou op!" Hoor ik Luna roepen met een trillende stem, maar allebei negeren we het, totdat twee mannen ons uit elkaar halen en ons naar het kasteel brengen.

Extra lang hoofdstuk! Ik hoop dat jullie het leuk en spannend vinden!

COMMENT & VOTE

Xxx clinty1805