The Wedding

Hoofdstuk 10.

"Waar moeten we naartoe?" Vraag ik na een dode stilte. "Je ouders willen me vast nooit meer zien." Zegt hij zuchtend. "Helaas is dat waar..." Maar ik wil ook niet dat je je ouders nooit meer ziet door mij." Zegt hij. "Dat geeft niet, ik haat ze toch!" Roep ik. "Zeg dat nou niet." Zegt David en hij slaat zijn armen rond mijn middel. Ik glimlach om wat hij doet. "Hoezo niet?" Vraag ik verbaasd. "Het zijn wel je ouders en..." Stamelt hij. "Ja, dat weet ik, maar niet als ze zo doen en al helemaal niet als ze jou niet toestaan!" Hij lacht verlegen. Ik kus hem op zijn lippen. En schrik een beetje van wat ik doe. "Ow uh... Sorry." Stamel ik en ik merk dat ik helemaal warm wordt van binnen. Hij bloost een beetje. "Geeft niet.' Zegt hij zachtjes. Ik lach weer terug. We rijden verder en we hebben geen idee waarnaar toe...

"Wil je echt niet naar het kasteel?" Vraagt David na een dodelijke stilte van onze rit op Katrina. "Eigenlijk niet, maar waar moeten we anders naartoe?" Vraag ik bezorgd aan hem. "Even denken..." Zegt hij zuchtend. Ik kijk naar zijn liefdevolle gezicht, hij staart voor zich uit en denkt hard na. Hij is altijd zo aardig voor me. We hebben al al een paar keer gezoend, maar we zijn nog niet officieel een stel. Ik glimlach bij de gedachte dat we een stel zijn. Moeten we wel een stel worden of kunnen we beter vrienden blijven?

(Laat in de reacties weten wat JIJ ervan vindt of ze een stel moeten zijn of gewoon beter vrienden kunnen blijven!) 😉😉😉

"Ik weet het!" Roept David. "Heb je een idee?" Vraag ik blij. "Ja! We kunnen naar mijn ouders?" Vraagt hij en hij kijkt me vragend aan. "Maar natuurlijk, beter dan op straat leven en bij mijn ouders zijn!" Roep ik blij en ik sla hem om mijn armen.

"En waar wonen jouw ouders?" Vraag ik. "Ze wonen in het gebied Davincho." Zegt hij. "Haha dat lijkt op jouw naam." Lach ik. "Ja daarom hebben ze mij David genoemd." Zegt hij blozend. "En er kan geen betere naam zijn voor een heer!" Zeg ik. Hij glimlacht en ik geef hem een dikke kus op zijn lippen. "Bedankt dat je me helpt, met alles." Zeg ik. "Geen dank, ik ben een echte heer." Zegt hij plagend. Ik geef hem een plagend duwtje. Ik lach en hij moet ook lachen. Ik kan gewoon in zijn lach smelten! Zo mooi en... Lief!

Door het duwtje viel hij van Katrina af. "Ow je doet alsof!" Roep ik terwijl ik nog Katrina zit. "Echt niet! Kom hier jij!" Roept hij en hij trekt me eraf. Ik val boven op hem en we moeten lachen. We kijken elkaar diep in de ogen en geven elkaar nog een kus. "Ik houd van je." Zeg ik zachtjes. Het is eerst stil. "Ik houd ook van jou." Zegt hij met een grote glimlach. En daar liggen we dan in het gras.

Dan komt Katrina aangelopen en ze briest voluit in onze gezichten. "Katrina!" Roep ik lachend. "Haha." Lacht David. "Ze wil er ook bij horen." Zegt David. "Bij wat?" Vraag ik. "Bij ons natuurlijk." Zegt hij en hij staat op en pakt Katrina vast en aait haar. "Welke 'ons' bedoelt hij?

Ik sta ook op en we stijgen allebei op. Nu zit David voor en houd hij de teugels vast. Ik zit achter hem en met mijn armen houd ik me stevig vast rond zijn middel. En ik begin na te denken. Over heel veel dingen. Te veel om op te noemen...