The Wedding

Hoofdstuk 37.

Luna

"Wat doe je?" Vroeg ik verward aan Mark. Hij drukte me tegen het matras aan en sloeg de deken van het bed over me heen. "Je hebt rust nodig, en zoals ik al zei, ik doe alles voor je." Zei hij met een glimlach. Ik sloeg de deken van me af en stapte uit het bed. "Verdomme, ik heb geen rust nodig! Ja, je geeft me alles, maar net niet wat ik wil!" Riep ik naar hem. Hij schrok duidelijk van mijn reactie.

"Wat dan?" Vroeg hij nog op een rustige toon. Een traan glipte naar beneden. "Vrijheid Mark, ken je dat?" Hij kwam vlak voor me staan en veegde mijn tranen weg. "Ja dat ken ik," zei hij, waarna er ook bij hem een traan naar beneden viel.

"Ik begrijp niks van wat je allemaal doet." Vervolgde ik. Hij zuchtte en nam plaats op zijn bed. Ik bleef in stilte staan. "Ik snap mezelf ook niet meer." Zei hij. Ik dacht even na, maar nam aarzelend naast hem plaats. "Laat me gaan, Mark. Dat is beter voor jou en mij." Hij keek me aan. Angstaanjagend.

"Oké, maar voor één voorwaarde," begon hij. Ik knikte als bevestiging. "Geef me één kus, voordat ik je nooit meer zie." Zei hij zachtjes. Ik keek hem aan. Hij heeft hulp nodig, dacht ik. Maar aan de andere kant, kon het me helemaal niks schelen.

Ik pakte zijn handen beet en trok hem zachtjes omhoog. Hij stond op en voorzichtig drukte ik mijn lippen op de zijne. Na een aantal seconden trok ik gelijk weer terug. Meer verdiende hij niet.

Ik liep de kamer uit en trok mijn jas aan. Ik liep richting de deur en Mark volgde me. Ik opende de deur en liep het appartement uit. Ik liep weg. Maar ik stopte toen ik zijn stem hoorde.

"Luna?" Hoorde ik zijn gebroken stem. Ik stond stil en draaide om. Ik keek hem vragend aan. "Het spijt me." Zei hij enkel. Mijn ogen werden spleetjes en ik knikte. Ik twijfelde. Zou hij het menen of niet? Maar dat hij mijn oma heeft vermoord, is niet acceptabel.

Ik keek hem de hele tijd aan, wist niet of ik wat moest zeggen of niet. Ik knikte nogmaals en draaide om. Niet veel later was de klap van de deur te horen. En toen drong het me door. Ik was vrij.

Ik keek in mijn zakken of ik mijn nog mobiel had. Een opgelucht gevoel toen ik hem gevonden had. Het eerste wat ik zou doen, is niet moeilijk om te raden.

Ik tikte het nummer van David in en wachtte ongeduldig af. Niet veel later hoorde ik zijn stem aan de andere kant van de lijn.

'Luna?! Waar ben je? Gaat het wel?' Was het eerste wat hij zei.

'Ja, met Luna. Mark heeft me vrijgelaten.' Zei ik met een blije stem.

'Man wat ben ik blij om dat te horen! Ben je bij zijn appartement?'

'Ja, voor het gebouw.'

'Ik kom eraan! Sneller dan het licht!' En gelijk hing hij op. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Was alles nu voorbij? Nee, tuurlijk niet. Ik had nog meer problemen. Maar eerst wil ik naar mijn opa. Dat stond vast.

*

"Luna!" Hoorde ik na een aantal minuten. Ik draaide me om en zag David aankomen rennen. Ik kreeg een lach op mijn gezicht. Na al die tijd.

"David," mompelde ik tegen shirt aan, toen hij me in een knuffel had meegenomen. "Ik ben bij je." Zei hij met een geruststellende stem. Ik keek weer op. "Ga je niet weer weg?" Vroeg ik wanhopig. Hij glimlachte en zijn kuiltjes kwamen tevoorschijn, die ik altijd al schattig bij hem had gevonden. Hij schudde zijn hoofd. "Dat was de domste fout ooit." Zei hij, waarna hij een klein kusje op mijn voorhoofd gaf.

Ik hoorde gekuch. En toen had ik oogcontact met Daniël.

"Daniël? Rot op!" Riep ik. "Luna, hij heeft wat dingen verteld." Begon David. Verward keek ik hem aan. "Hij wou al die dingen niet doen, hij werd onderdruk gezet." Ik knikte en keek naar Daniël. "Oké." Zei ik simpel. Al vertrouwde ik hem nog steeds niet.

We liepen weer terug naar de auto van David. "Ik uh-" begon Daniël. David en ik draaide ons beide om. "Ik ga weer. Het spijt me van alles, maar ik zal jullie vanaf nu met rust laten." Zei hij wat ongemakkelijk. Ik knikte en glimlachte dankbaar.

"Dank je, hou je taai." Zei David en ze gaven elkaar een schouderklop. Daniël stapte zijn eigen auto in en reed weg. Die zouden we waarschijnlijk nooit meer zien. Vervolgens stapte ik in de auto en David achter het stuur. Hij startte de motor, maar hij reed nog niet weg.

"Ik hou van je." Zei hij, toen hij me aan keek. Ik glimlachte bescheiden. "Ik ook van jou." Gaf ik zonder moeite toe. Het is de waarheid. Ik hou van David. Hij glimlachte breed en zijn mooie tanden kwamen tevoorschijn.

"Waar wil je naar toe?" Vroeg David. "Naar mijn opa." Zei ik dan ook. David knikte. Hij reed weg en het was stil. Ik keek naar buiten.

"Ik heb je opa gesproken." Zei David opeens. Gelijk keek ik hem aan. "Hoe is het met hem?" Vroeg ik gelijk. "Hij is geshockt." Zei David, met zijn blik op de weg. Ik zuchtte. "Dat hadden ze echt niet verdiend." Zei ik gefrustreerd. "Niemand niet." Zei David na enkele seconden.

"Echt wel, mensen zoals Mark wel." Kaatste ik terug. David zuchtte en negeerde mijn opmerking. Ik besloot er niet verder op in te gaan. Ik tuurde weer naar buiten.

Tientallen vogels vlogen over een grote weide. De zon was inmiddels aardig gezakt, wat voor een mooie zonsondergang zorgde.

Al snel was het huis van mijn opa en oma in zicht. Wat nu dus enkel van mijn opa is.

"We zijn er." Zei David. Ik glimlachte. Ik besef nu pas dat ik niet veel tegen hem zeg. Maar eerlijk gezegd heb ik ook niet veel om te zeggen. Ook totaal geen zin in. We stapten beide uit en ik pakte de hand van David beet. Hij kneep er even in en een glimlach was niet van zijn gezicht te slaan. "Dank je, voor alles." Fluisterde ik, al weet ik niet waarom ik dat deed.

"Geen probleem en ik ga je in de toekomst nog meer helpen." Ik knikte dankbaar en we liepen richting de voordeur.

"David?" Piepte ik. "Ik voel me ineens weer heel erg duizelig." Hij keek me met een bezorgd gezicht aan. "Kom, snel naar binnen dan." En hij trok me mee. "David..." Zei ik onhoorbaar. Alles werd wazig. En al snel viel ik met een klap om.

Maar twee sterke armen vingen me op. Een opgelucht gevoel raasde door me heen.

Maar ik kon mijn ogen niet open houden. Ik vechte.

Maar ze sloten dicht. En weer was ik weg van alles en iedereen.