The Wedding

Hoofdstuk 14.

Ik spoorde aan, steeds harder. Ik besefte niet wat ik Clint aandeed. Het enigste waar ik aan dacht was David. Hij reed ook behoorlijk hard. Uiteindelijk zag ik dat ik het niet meer zou redden. Hij reed de bocht om, richting het bos en ik moest nog een heel stuk. Ik liet Clint in stap lopen. "Verdomme." Vloekte ik tegen mezelf. Weer had ik de moed verloren. Ik was hem kwijt. Ik keek achterom en mijn vader zag ik ook niet meer, ik was alleen. En dat is altijd zo geweest en dat zal nooit veranderen.

Ik reed nu ook richting het bos, in stap over het ruiterpad. 'Waf! Waf!' Een hond blafte richting Clint. Ik schrok, maar ik was niet de enigste. Clint begon te steigeren. "Rustig Clint." Probeerde ik zo kalm mogelijk te zeggen. Maar het hielp niet. Ik voel er vanaf en ik viel recht in de bosjes. "Au!" Riep ik. Clint galoppeerde er van door. "Clint! Nee!" Riep ik, maar het had geen zin. Ik probeerde op te staan. Voorzichtig, maar ik zakte weer naar beneden. "Wat een geweldige rit..." Zucht ik. Ik probeerde nog een keer te staan, maar het deed zoveel pijn. Ik leek net een baby, dat leerde lopen. Ik begon zachtjes te snikken. "Alles gaat mis, alles."

Even later hoorde ik hoeven. "Clint?" Zei ik zachtjes. Er liep een jongen van mijn leeftijd met Clint voorbij. "Rustig maar." Fluisterde hij tegen Clint. Ik kon het nog net horen. Hij keek om zich heen. Ik zei niks, ik was verbaasd hoe de jongen eruit zag. Donkerblond haar, blauwe ogen... Nee, nee, David hoort bij mij. Maar het is toch uit? Nee, ik kan hem niet zomaar opgeven.

"Je wilt wat vertellen hè." Hoorde ik hem zeggen. Clint snuffelde in de bosjes, hij leek net een hond. Onze ogen kruiste elkaar. "Hey." Zei hij verlegen. Ik keek naar beneden. Ik schaamde me dood. "Moet ik je helpen?" Vroeg hij, ik keek weer op en zijn gezicht stond bezorgd. "Ik, uh..." Stamelde ik. Hij bond Clint vast aan een boom en ik volgde zijn bewegingen. Hij pakte bij mijn armen. Een tinteling schoot door mijn lichaam. Zijn warme handen gaven mijn krachten, tenminste zo voelde het. "Waar doet het pijn?" Vroeg hij. Ik wees naar mijn heup. "O' dat is niet best. Zal ik je naar een dokter brengen?" Vroeg hij. Ik sprak niet veel, het verbaasde me dat hij me zo hielp. "Uh ja hoor, als je dat wilt?" Vroeg ik terug. "Natuurlijk." Zei hij. "Wat is je naam?" Vroeg hij nieuwsgierig. "Ik heet Luna en jij?" Vroeg ik verlegen. "Mooie naam." Hij knipoogde. "Ik heet Yannick." Zei hij met een lieve glimlach, ik glimlachte terug.

Even later stond ik op. "Gaat dat?" Vroeg Yannick. "Ja hoor, het gaat wel." Hij had me nog steeds beet. "Ik zet je wel op je mooie fries." Zei hij. Ik glimlachte. Met een moeizame beweging zat ik toch uiteindelijk op Clint. "Bedankt." "Geen probleem."

"Hoe heb je hem gevonden?" Vroeg na een dode stilte. Hij lachte. "Hij stond op een klein grasveldje in de buurt te grazen en ik pakte hem beet en de rest deed hij zelf, hij trok me deze kant op, hij heeft je goed geholpen." Zei hij met een knipoog er achter aan. "Wat is zijn naam als ik vragen mag?" Vroeg hij. "Clint." Hij knikte.

Het verbaasde mij dat hij nog niet had gesproken over dat ik een prinses was. Ergens vond ik dat wel fijn. Als ik het goed heb, doet hij gewoon aardig, en niet omdat ik een prinses ben. Toen dacht ik weer aan David. Waar zou hij zijn?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
#David
Of...
#Yannick??
Xxx clinty1805

Ps; nieuw boek!!
-Till The End- Hopelijk willen jullie even een kijkje nemen!
Love you all❤️