Andrea's PoV
"A-Andy.." Sabi ni Daniel.
"Hm?" I hummed in reply.
"M-May... Uh.. Gusto sana akong sabihin sayo.." He looked down.
"H-Ha? A-Anu yon?" I asked.
"S-Sa totoo lang... M-Matagal ko nang gusto tong sabihin sayo.. P-Pero..
.. N-Natotorpe ako.." He trailed off. Napatayo ako bigla sa sinabi niya.
TUGTUG
Kinakabahan ako...
TUGTUG
Anong sasabihin niya sakin? Bakit kinabahan ako bigla? Ano daw? Matagal na niyang gustong sabihin kaso natotorpe siya? Tumalikod ako sa kanya. I started rubbing my hands together. Hindi kaya..?
"A-Andy..." Naramdaman kong tumayo siya. His mere actions make me feel more nervous.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"M-Mahal kita..."
Nanlaki yung mga mata ko.
Tama ba yung narinig ko? Mahal niya ko? Hindi ba nabibingi lang ako? Hindi nagsisink-in sa utak ko yung sinabi niya. Tanga na kung tanga. Pero kailangan ko talaga maconfirm na tama yung pagkakarinig ko.
Dahan-dahan akong humarap sa kanya. Nahihirapan kasi akong gumalaw at hindi ko alam kung bakit. Parang unti-unti nafi-freeze yung katawan ko mula sa paa paakyat sa ulo. Pakiramdam ko kinakalawang ako.
"A-Ano? M-Mahal mo... ko?" Di ko makapaniwalang tanong. He nodded in reply.
BINABASA MO ANG
Destiny Series Book 1: Entangled Destinies
Teen Fiction[1] "Never play with the feelings of others because you may win the game but the risk is that you will surely lose the person for a lifetime." ~ Shakespeare Sadly, a campus heartthrob just can't understand this quote. He plays, he fools, he cheats...