[1] "Never play with the feelings of others because you may win the game but the risk is that you will surely lose the person for a lifetime."
~ Shakespeare
Sadly, a campus heartthrob just can't understand this quote. He plays, he fools, he cheats...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Andrea's PoV
I got out of my bed at around 6am. Hindi kasi ako masyado nakatulog. Syempre, ano pa bang dahilan? Edi si Eric. Kagabi, iniwan ko siya jan sa labas ng pintuan ko. Walang matinong higaan, at walang kumot, in short, very uncomfortable. Buti na lang may aircon ang bahay namin, kung hindi edi lalo siyang nahirapan jan. Haist. Bakit pa ba niya kasi ako kailangan hintayin? Hindi naman kailangan yun eh. Bakit ba hindi na lang niya hintaying maghilom muna ang lahat ng sakit na parehas naming nararamdaman bago kami mag-usap? Hindi pa ko handa para harapin siya ulit. Masasaktan lang ulit kami pareho.
Aaminin ko, kapag dumating na ang araw na parehas na kaming nakamove on, magiging open pa rin ako sa friendship sa kanya. Bakit? Kasi first of all, ayoko ng bitter. I know how to accept shortcomings in my life and just keep on moving forward. Second, it's hard to forget your first love. Syempre mahirap kasi siya ang pinakaunang taong pinagkatiwalaan mo ng puso mo. Ang tao kung kanino ka nagpakatransparent. Ang tao na nagturo sayo magmahal. Third, it's hard to ignore the past the both of you once shared. Everything changes, but memories don't. Once stored, the person in that memory will live in you forever, even though they're gone.. And lastly, once you love someone, you'll care for them forever, no matter what happened to the love you once shared.
It was 8am when I finally decided to get out of my room. Gutom na kasi ako. I badly need to eat. Konting push na lang at mamimilipit na ko sa sakit ng tiyan ko.
Pagkabukas ko ng pintuan, agad na bumagsak ang paningin ko sa puwesto ni Eric kagabi. I wasn't expecting anything pero nang makita ko na walang nakaupo sa tabi ng pintuan ko. I felt disappointed. Again. I know I should be happy instead of being disappointed, pero sadyang ganun ang nararamdaman ko. Of course I still love him. That's why I would really want him to stay with me; but at the same time, I despise him. That's why don't want his presence near me. Magulo man pero hindi maiiwasan na ganun ang maramdaman ko sa kanya, after everything.
Bumaba ako at diretsong pumunta sa kusina. Inabutan kong kumakain ng almusal sila Mitch at Kuya Alex, but from the looks of it, kakasimula lang din nila mag-almusal. Dirediretso akong umupo sa dining chair at saka nagsimulang kumain ng omelette. Bigla silang natigilan sa pagkain at nagkatinginan sa isa't isa. I shifted my gaze to them.
"Oh. Bakit? Anung meron?" Sunod-sunod kong tanong sa kanila.
"W-Wala..." Sagot ni Mitch at nagpatuloy na sila ni kuya sa pagkain. Hindi ko na lang sila pinansin at nagpatuloy sa pagkain hanggang sa nabusog na ko.
