[1] "Never play with the feelings of others because you may win the game but the risk is that you will surely lose the person for a lifetime."
~ Shakespeare
Sadly, a campus heartthrob just can't understand this quote. He plays, he fools, he cheats...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Hoy impakta. Gising na malalate tayo."Yugyog sakin ni Mitch.
"Hmbpfrtdsrgppbttrr..." I murmured as I slowly lift one of my eyelids.
"HOY! Enebeyen teh! Madali ka nga jen! Malalate ka na tayo! First day na first day oh! Iiwanan ka namin ah!"Sigaw ulit ni Mitch. That made me snap into reality at bigla akong nawala sa dreamland.
"SHIT!" Halos mahulog ako sa kama. LATE? NOOOOO! I don't wanna! Asan na silaa? Sinilip ko sila mula sa pintuan ng kwarto ko. Tsk. Iniwan na nga nila ako. Mga bwisit talaga yun ah!
Madalian lang lahat. Walang mahabang seremonya. Walang lotion, walang make-up, at walang matagal na pagpili ng isusuot. Stylish boyish look tops, jeans, and sneakers are are my signature outfit. Nagmamadali akong tumakbo pababa ng hagdan. Sa sobrang madali ko nalaktawan ko yung isang step.
"Ay kamote!" Buti na lang marunong ako ng ninja moves at nakalanding ako nang maayos sa sahig. I almost died a little inside me!
"My little girl, eto almusal mo. Kumain ka." Salubong ng nanay ko. Wow. Andito siya? Kelan pa? Di ko siya nakita kagabi ah.
"Mom, wala ng oras, pero akin na yan." Nilagay ko ang tinapay sa tissue at ang kape sa tumbler. Sa kanang kamay ko hinawakan ang tumbler at sa kaliwa naman ang tinapay. Sinimulan kong ngatain yung tinapay-in-a-tissue ko.
"Bye!" Sabi ko habang may nginunguyang tinapay. I waved at her sabay sakay ng skateboard palabas ng gate.
Ang jologs ko no? Wa poise. Kumain ba naman habang nag-iiskateboard papasok ng university?
Oo tama. Jologs ako. Bakit ba? Mas masaya kaya maging jologs kesa maging pa-sosy. Diba?
I am Andrea Mae Fontanilla.
My family calls me Mae. Walang ibang tumatawag sakin niyan kundi sila.
My friends call me Andy.
I was born in a rich family with no father and I am an only child.
Pero di porket only child ako eh ibig sabihin masaya na at hayahay ang buhay. My mom was a disciplinarian, and I am no exemption.
Pero being an only child, I get almost everything and anything I want. Almost lang. Wala akong kahati sa mga bagay-bagay. Odiba ansaya? Well, on the other hand, wala rin akong kaagaw sa mga bintang ni mother deary ko pag may nasira sa bahay. =____=
Lonely din ang buhay ko. Kasama ko lagi si Mimi, ang very cute and very loyal Siamese cat ko na parang aso.
Pero simula nung eight ako, nakitira yung dalawa kong pinsan. Si Kuya Alex at si Mitch. We treat each other as real siblings.
I'm timid, nerd, invisible kid. Sa school, ako yung tipo ng tao na walang pake sa mga sinasabi sakin ng ibang tao basta masaya ako. I'm proud to be myself. You can say na sadyang wala lang talaga akong pakialam sa kanila. Wala namang masama dun diba? The little you care, the lesser the bullshit. And I think the feeling is mutual. I am nearly considered a campus outcast. Hindi kasi ako people person. But you know, I may not be liked by everyone, but I am surely loved by some for being me..
And I didn't expect that included in that 'some' is someone I kinda hate. No. Really hate. Hate na hate.
This story starts in my senior life... When we..
The nerd that looks like a guy and the charming heartthrob and playboy got entangled.
