Περίμενα μιάμιση ώρα τον Ian ή έστω έναν γιαυτό για να μου πει τι γίνεται αλλά δν ερχόταν κάνεις...
Είδα τον Ian να βγαίνει από το δωματιο και να πιάνει το χέρι του, το χέρι του ήταν δεμένο για τα καλά, πολύ γαζα όμως....και το μάτι του ήταν λόγο μοβ...
Τον πλησιασα και άρχισα να κλαίω, δεν μπορούσα να το ελέγξω, τα μάτια μου είχαν την δική τους βούληση "εισαι καλά?" τον ρώτησα "ναι.. Έλα δω " με τράβηξε πάνω του και με αγκάλιασε "μην κλαις " μου ειπε και μου έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι μου
Ένας γιατρός βγήκε από το ίδιο δωμάτιο και μας πλησίασε...
"πρέπει να του πάρεις αυτά τα παυσίπονα, θα παίρνει για πέντε μέρες τέσσερις φορές την μέρα και μετά μόνο όταν τον πονάει, ο πόνος θα είναι αφορητος αλλά θα είναι μια χαρά "
Κοίταγα τον γιατρό στο στόμα για να έχω στο μυαλό μου όλες τις λέξεις που είπε, δν ήθελα να μοθ ξεφύγει τπτ...
" είσαι τυχερή κοπέλα!" μου ειπε στο τέλος, μας χαμογέλασε και έφυγε..
" πονας ?" τον ρώτησα " όχι, εντάξει είμαι "
Μου ειπε. Ήξερα ότι πονάει, κράταγε το χέρι του και έκανε μορφασμους, πονάει και δν ξέρω τι να κάνω...
Για όλα αυτά φταίω εγώ...Μόνο εγώ..
"θα πάμε στο σπίτι σου! " του είπα " θα έρθεις και εσύ?" με ρώτησε "φυσικά,δεν θα σε αφήσω μόνο σου..." του είπα, ήταν ήδη οχτώ οπότε ένα φαρμακείο θα ήταν ανοιχτό, έψαξα και βρήκα, πήρα τα παυσίπονα του και πήγαμε μαζί σπίτι..
