The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

6. Nathan

Edited: 17/05/2016

6. Nathan

" Slaapwel Nathan " hoorde ik haar nog zachtjes zeggen, voor ik de deur sloot. Ik was net van plan om naar mijn kamer te lopen, toen iemand mijn naam zei. " Alfa Nathan! " Ik hoorde snelle voetstappen achter me en ik draaide me om. " Alfa Mike houdt nog een vergadering en hij zou graag hebben dat u daarbij aanwezig bent " De man had zijn handen achter zijn rug en probeerde zo beleefd mogelijk te zijn. Heel even dacht ik eraan om te lachen en te zeggen dat ik niet ging gaan, maar dan dacht ik aan Sophie.

Deze hele situatie was veranderd nu. Mike was haar vader en voor haar zou ik proberen om op een goed blaadje te staan bij hem. Ik wou niet dat ze midden in een soort strijd zou zitten. Ik knikte langzaam. " Ik zal er zijn " mompelde ik en draaide me dan terug om. Ik was wel van plan om een goede entree te maken. Hij moest niet vergeten wie ik was, ook al was ik de mate van zijn dochter.

Ik ging eerst iets anders aantrekken en besloot daarna naar de vergadering te gaan. Doordat ik nog naar mijn kamer gegaan was, was ik rijkelijk te laat, maar ik liet het niet aan mijn hart komen. " Zie eens wie daar is " lachte Kevin, mijn bèta. " Sorry dat ik zo laat ben, ik moest nog iemand in bed stoppen " zei ik met een brede glimlach. Die zin was natuurlijk voor Mike bedoeld. Ik voelde hoe zijn ogen bijna vuur spuwde.

" Wie had ooit kunnen denken dat jij een mate zou hebben. En dan nog Sophie " grinnikte Kevin opnieuw. Aangezien hij mijn beste vriend was mocht hij zulke dingen over me zeggen. Iemand anders had ik al lang aangevallen. " Ik hoop dat je haar niet gaat dwingen om bepaalde zaken gaat doen. " Mike stond een heel eind van me vandaan, maar ik kon nog steeds de vijandige toon in zijn stem horen. " Ik wil niet dat je de baas gaat spelen over haar. Als ik ook maar één negatief ding over je hoor, kom ik persoonlijk naar je toe " Hij wees met zijn wijsvinger naar me en ik trok een wenkbrauw op.

" Kun je niet eens één keer blij zijn? " zei ik. " Je dochter heeft nog niet één keer gezegd dat ze niet blij was " kaatste ik terug. Hij gromde naar me en was duidelijk niet blij dat Sophie me aanvaard had. Volgens mij had hij gehoopt dat ze me zou afwijzen. Jammer voor hem, maar dat zou ik nooit laten gebeuren. En gelukkig was het ook niet gebeurd.

Hij wou nog iets tegen me zeggen, tot een gil ons allemaal liet zwijgen. We gingen naar de rand van het dak toe en dan zag ik haar. Sophie. Mijn mate. Een paar wolven vielen haar aan en ze spartelde vergeefs tegen. Ze vielen mijn mate aan! Mijn wolf werd wil van woede. We moesten haar beschermen! Niemand raakte haar aan! Ik zette een paar stappen achteruit en rende terug naar de rand toe. Toen ik eraf sprong veranderde ik in mijn wolf. Met een zachte plof kwam ik op de grond terecht. Mijn twee vrienden, Kevin en Michael sprongen al snel achter me aan.

Op dat moment had ik al twee wolven van haar af getrokken en stond ik beschermend over haar heen. Ze zouden eerst voorbij mij moeten om haar aan te vallen! Diep vanbinnen voelde ik al een schuldgevoel. Ik had bij haar moeten blijven in plaats van naar die stomme vergadering te gaan of naar mijn kamer te gaan. Het zou me niet nog eens gebeuren. Vanaf nu zou ik altijd bij haar blij én haar altijd beschermen.

De geur van bloed was sterk aanwezig en het zorgde ervoor dat mijn wolf nog bozer werd. Alleen moest ik hem in de hand houden. Sophie had er niets aan dat ik de controle verloor. " Breng ze weg " Mike en twee mannen kwamen naar ons toe. Die twee mannen namen de twee wolven, die ondertussen al in hun mensenvorm waren, vast en brachten ze weg. De andere wolven die haar aangevallen hadden, waren kunnen ontkomen, maar Kevin en Michael waren achter hen aangegaan. Ze zouden hen wel vinden.

Wat er allemaal gezegd en gedaan werd, ging allemaal wat door me heen. Enkel Sophie telde nu. Ik likte met mijn tong over haar gezicht, en ze knipperde met haar ogen. Ze leefde nog! Heel even had ik het slechtste gevreesd, maar het leek nog redelijk mee te vallen. Hoewel elke verwonding er één te veel was. En er één was die voorkomen had kunnen worden. " Nathan? " Mijn naam kwam als een fluistering uit haar mond. Ik likte opnieuw over haar gezicht, om te tonen dat ik er was en haar zou beschermen.

Iemand gooide een broek naar me toe. Snel veranderde ik terug en deed die broek aan, voor ik Sophie oppakte en met haar naar binnen liep. Daar stond al een paar dokters klaar. Ik wou haar niet afgeven, ik wou haar beschermen, maar die dokters zouden haar beter maken. Ik legde haar neer op de tafel en bleef de hele tijd bij haar toen de dokters haar onderzochten. Mijn brak een paar keer toen ze luid begon te jammeren van de pijn. Ik probeerde haar gerust te stellen, hoewel ik zelf ook pijn had door haar zo te zien.   

A/N: Sommige gebeurtenissen kunnen nogal overlappen bij de hoofdstukken, zoals ik hier gedaan heb :)

Vote/Comment/Follow