The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

41. Sophie

41. Sophie

De volgende ochtend was ik het die als eerste wakker was. Nathan's armen lagen strak om me heen en ik probeerde ze van me af te krijgen, omdat ik best wel dringend naar de wc moest. " Nathan? " Hij reageerde niet toen ik zijn naam zei. Ook niet toen ik hem op zijn schouder tikte. Ik zuchtte even en dacht na, op zoek naar een manier om hem wakker te maken.

"Help! " schreeuwde ik dan maar. Nathan sprong recht, met mij nog steeds in zijn armen. Hij keek de hele kamer rond op zoek naar het gevaar voor hij mijn glimlach zag. " Waarom zei je help? " Hij maakte zijn armen los en wreef dan even in zijn oog, om de slaap eruit te krijgen. " Omdat ik naar de wc moest en jij me vast hield " Ik drukte vlug een kus op zijn lippen, voor ik de kamer uit spurtte naar de wc. Ik zou het geen minuut langer volgehouden hebben.

Terug in mijn kamer lag Nathan terug te slapen. Ik legde me naast hem neer en sloeg nu mijn armen om me heen. Hij kwam meteen dichter bij me liggen. " het is al best laat. Gaan we opstaan? " vroeg ik hem. We hadden nog wel wat werk voor de boeg. Ik moest nog gaan shoppen met Lucy om een kleedje en dan zouden de decoraties vandaag, hopelijk, ook al arriveren.

Hij kreunde even, wat ik als een ' nee ' opvatte. Alleen had Nathan vandaag waarschijnlijk wel betere dingen te doen dan te slapen. " Nathan. We moeten opstaan " Ik drukte hem dicht tegen me aan, zoals ik had gedaan in de hoop dat het ongemakkelijk zou zijn voor hem maar hij bewoog zich niet. " Oke, dan sta ik wel alleen op. Veel plezier " zei ik tegen hem. Ik duwde hem van af en stond recht. " Nee, niet weggaan " bromde hij vanonder het deken. Hij stak zijn hand naar me uit en probeerde me te pakken, maar ik was al uit het bed.

" Tot straks " zei ik luid en liep de kamer uit met wat kleren. In de badkamer maakte ik me klaar en toen ik terug naar de slaapkamer ging was Nathan weg. Waar was hij naartoe? Ik liep naar beneden en net toen ik in de keuken ging kijken voelde ik zijn armen om me heen. " Zoek je mij soms? " Ik schudde mijn hoofd en kreeg een kus in mijn nek. " De andere zijn er al. Ik was even gaan kijken of er nog ontbijt was " Ik draaide me om in zijn armen en keek naar hem. " Laten we ontbijten! " riep ik luid, voor ik hem meetrok naar de deur die ons huis van het andere scheidde.

Daar waren inderdaad al een paar andere wolven. Kevin en Michael zaten aan de tafel, terwijl Lucy in de keuken stond. Ik rook pannenkoeken. Mijn favoriet. Ik liep meteen naar de keuken toe en keek daar over Lucy's schouder naar de pan. " Nog even geduld. Dan krijg je je pannenkoek " zei ze tegen me. Ik trok een pruillip, maar liep toch maar naar mijn plaats aan de tafel.

A/N: Vote/Comment/Follow