The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

9. Sophie

Edited: 18/05/2016

9. Sophie

Nathan's derde in lijn, wiens naam Michael was, liep achter me aan. " Ik denk dat het beter is als u toch nog even in uw bed blijft " zei hij. Hij probeerde me echt over te halen, om binnen te blijven. Was er buiten iets dat ik niet mocht zien? Of wou hij gewoon echt geen problemen hebben met Nathan? Zo erg was het toch niet dat ik even naar buiten ging? Het was licht buiten en hij was bij me, als bodyguard. Niemand zou me iets kunnen doen.

Ik voelde de zonnestralen eindelijk op mijn gezicht en ik sloot kort, en genietend, mijn ogen. Zon, dat was het enige dat ik nodig had nu om te herstellen. En Nathan ook, dacht mijn wolf erachteraan. Die heeft het druk nu, hij kan niet de hele tijd babysitten,bromde ik terug. " U heeft uw buitenlucht gehad, dan kunnen we nu terug naar binnen " zei hij. Zijn hoofd draaide om de zoveel seconden een andere kant uit, alsof hij van mij naar iemand anders keek. Was Nathan hier?

Zodra ik mijn hoofd draaide zag ik hem. Mijn vader en de andere Alfa's waren er ook bij. Ik zwaaide, naar Nathan natuurlijk, en liep daarna naar hem toe. We konden nu toch nog even wat tijd doorbrengen samen. Ik was nu toch beneden. Mijn vader zou het niet erg vinden, daar was ik van overtuigd. " Ik wist niet dat jullie buiten gingen zitten " zei ik tegen Nathan. " Ik vond het niet nodig om dat te vertellen, omdat ik gevraagd had om binnen te blijven " Zijn blik ging even naar Michael achter me. Hij was boos, dat zag je zo. " Wees nu niet boos op hem, ik had het hem gevraagd " zei ik tegen hem. Ik hoopte dat hij echt niet boos zou worden. Hopelijk had ik toch één of ander effect op hem, waardoor hij naar me zou luisteren.

Hij wou duidelijk nog iets tegen me zeggen, maar mijn vader was hem voor. " Hoe gaat het meisje? " Hij was naar ons toegekomen en knuffelde me voorzichtig, duidelijk rekening houdend met mijn verwondingen. " Het gaat wel. Mijn ribben doen nog een beetje pijn maar voor de rest ben ik helemaal de oude " zei ik, terwijl ik met mijn hoofd tegen Nathan's borst leunde. Hij wreef door mijn haar en ik moest moeite doen om niet in slaap te vallen.De mate bond zorgde voor heerlijke tintelingen en ik wou echt niet dat hij me ooit nog zou loslaten.

" Wat was je van plan om hier buiten te doen? " vroeg hij me. Ik keek naar hem op en glimlachte kleintjes. " Ik had niet echt een plan. Alleen is alles beter dan me te vervelen op mijn kamer " zei ik. Ik bedoelde daar vooral mee dat ik me verveelde omdat hij niet bij me was. Ik sloeg mijn armen m hem heen en bijna hij deed bijna meteen hetzelfde. Nog meer tintelingen ontstonden. " Ik heb toch gezegd dat ik het hierbuiten niet vertrouw " zei hij tegen me. Ik haalde mijn schouders op. Ik hoorde al aan de toon van zijn stem dat ik zo weer naar binnen moesten, ook al had ik daar echt geen zin in. Daarom besloot ik hem gewoon voor een voldongen feit te zetten. " Dan zal je toch mee moeten komen, want ik blijf buiten " zei ik, voor ik snel een kus op zijn wang drukte en wegrende.

Ik probeerde zo snel mogelijk weg te rennen. Nathan was een Alfa, dus hij was veel sneller dan mij, maar ik hoopte toch een zekere voorsprong op te bouwen. Jammer genoeg had hij me bijna meteen ingehaald. " Wat ben je allemaal met me van plan? " vroeg hij me, nog steeds met zijn armen om,me heen. Ik hoorde iets plagend in zijn stem. Volgens mij was hij hij stiekem wel blij dat ik naar buiten gekomen was en we toch nog samen konden zijn.

" Michael vertelde wat over gisterenavond " begon ik mijn uitleg. Ik voelde zijn spieren meteen aanspannen, toen ik dat zei. Volgens mij werd hij er niet graag aan herinnerd. Voelde hij zich schuldig? Verantwoordelijk? Dat hoefde hij echt niet te zijn. Ik had of hem moeten vragen om te blijven of ik had iemand moeten meenemen. Ik wist dat het gevaarlijk was buiten, en toch negeerde ik al die goede raad.

" En hij heeft me wat over jou vertelde. Ik wil je wolf zien. En als ik genezen ben mag jij mijn wolf ook zien " zei ik. Ik kon niet wachten om zijn wolf te zien. Om te zien hoe mooi hij wel niet zou zijn. Hij grinnikte en drukte dan een korte kus op mijn wang. De vlinders in mijn buik fladderden vrolijk rond. Het leek alsof we mekaar al jaren kenden, in plaats van één dag. " Voor jou alles " zei hij, voor hij me losliet.

Nathan glimlachte naar me, voor hij achter een boom ging staan. Volgens mij begreep hij dat ik hem liever niet naakt zag op dit moment. En zeker niet, op een plaats al deze. In mijn tuin waar iedereen ons kon zien. Ik zat op de grond en wachtte tot hij veranderd was. Volgens Michael had hij een grote zwarte wolf, de grootste die hij ooit gezien had. Daar zou ik mooi naast staan met mijn kleine bruin wolf. Ik hoopte dat hij mijn wolf mooi vond, maar diep vanbinnen wist ik het antwoord al.

Net op dat moment kwam hij uit de struiken. Hij hield zijn kleren in zijn bek en liep naar me toe. Michael had niet gelogen toen hij zei dat hij groot was. Hij stond voor me en was intimiderend groot. Gelukkig kende ik Nathan en was ik dus niet bang voor hem, maar ik begreep wel waarom zoveel mensen bang waren voor hem. Hij legde zich voor me in het gras en mijn vingers vonden meteen hun weg in zijn pels. Ik krabde zijn nek eventjes. " Je bent echt mooi " zei ik zacht, terwijl mijn ogen en handen zijn hele wolf wouden ontdekken. Ik wou weten hoe zijn kop voelde, zijn grote poten, zijn pels. Nathan keek naar me, voor hij zijn kop voorzichtig op mijn schoot legde. Hier en daar had hij kleine wondjes en littekens. Het maakte hem alleen nog stoerder voor mij.

Nathan rolde in het gras en bleef op zijn rug liggen. Zijn ogen hielden me goed in de gaten. Zelfs in zijn wolven vorm keek hij me nog liefdevol aan. Voorzichtig drukte ik mezelf tegen zijn buik aan en sloeg mijn armen om hem heen. Heel even droomde ik gewoon, tot ik een bekende stem hoorde. " Nathan? Zijn dit die belangrijke zaken waar je het over had? " Ik haalde mijn lichaam van zijn buik en keek omhoog, naar mijn vader. Nathan draaide zich op zijn buik, zodat hij de anderen kon kijken. Of zo leek het toch, want zijn hoofd vond al snel zijn weg terug naar mijn schoot, terwijl mijn vingers opnieuw over zijn kop gingen.

" Alfa Nathan zegt dat dit inderdaad belangrijk is. Sophie had gevraagd of ze zijn wolf mocht zien en hij kon haar niet weigeren. Sophie is belangrijk. " Michael stond naast mijn vader en herhaalde alles wat Nathan hem vertelde via de mind link. Ooit zouden Nathan en ik dat ook kunnen. Meer dan dat, we zouden elkaars gevoelens kunnen aanvoelen. Daar keek ik best naar uit. Ik kon niet wachten om helemaal één te worden met hem.

" We zouden graag verder gaan met de vergadering " zei mijn vader. Hij leek een beetje geïrriteerd door Nathan's gedrag, maar daar toch Nathan hem niets van aan. " Hij vraagt of het belangrijk is " Ik kon een lach niet onderdrukken toen de woorden Michael's mond verlieten. Nathan kaatste gewoon mijn vader's woorden terug en eerlijk gezegd, ik vond dat mijn vader het verdiende. Kon hij niet gewoon één keer vriendelijk zijn en gewoon vragen of Nathan verder wou gaan met de vergadering?
" Ja, het is belangrijk " bromde mijn vader. " Belangrijker dan Sophie? " kaatste Nathan bijna meteen terug " Ja, belangrijker dan Sophie ja " Nathan's antwoord was gegrom. Hij had de hele tijd zijn ogen gesloten en genoot duidelijk van mijn aanrakingen, tot mijn vader die zin zei. Daarna was hij klaarwakker en gromde lichtjes. Zijn hoofd lag nog steeds op mijn schoot.

" Verander maar terug en ga maar verder met je Alfa dingetjes. Ik ga ondertussen in bad " zei ik tegen hem. Zijn kop draaide meteen naar mijn gezicht toe en hij liet zijn tong over mijn gezicht gaan, zodra we op dezelfde hoogte waren. " Nathan vraagt of hij je daarbij moet helpen. Hij maakt zich zorgen om je verwondingen " Ik bloosde toen Michael Nathan's vieze gedachten luidop zei. " Nee, jij mag niet mee " zei ik en gaf hem een tikje op zijn neus. " Het zal alleen ook wel lukken. Als mijn rug ingezeept moet worden zal ik je roepen " Nathan drukte zijn kop onmiddellijk tegen me aan en ik aaide erover, voor ik weg stapte.

Nathan veranderde terug en stapte een minuut of twee later terug naast mij. " Blijf er maar lang genoeg in liggen, dan kan ik er ook nog inkomen " fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde hoe mijn wangen voor de zoveelste keer rood werden en gaf hem een por in zijn zij. " Wees maar braaf jij " zei ik tegen hem. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, zei dat ik me niet moest forcerend en liep daarna terug nar de tafel waar ik hem daarstraks gevonden had. Ikzelf ging terug naar mijn kamer, waar ik in mijn bad kroop.   

A/N: Dit vind ik, persoonlijk, het leukste hoofdstuk tot nu toe haha :p

Vote/Comment/Follow