The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

31. Sophie

Edited = 19/06/2016

31. Sophie

Nathan had nog wat Alfa-werk te doen, wat dat dan ook kon zijn, en ik besloot nog wat rond te lopen op het marktje. Er waren gewoon teveel kraampjes en aangezien ik niet kon kiezen, besloot ik ze allemaal te bezoeken. Zonder Nathan naast me kwamen er wel wat andere wolven naar me toe. De plaats waar mijn merkteken zat daar volgens mij wel voor iets tussen. Iedereen knikte beleefd naar me en boot me soms iets aan om te eten of te drinken. Naar dit marktje zou ik wel vaker komen. Ik liep hier nu al een paar uur rond en ik was het nog niet beu.

Zodra ik alle kraampjes gezien had, besloot ik door de rest van de roedel te wandelen. Nathan was nog steeds niet terug, maar dat hield me niet tegen om zelf op onderzoek uit te gaan. Na even wandelen kwam ik uit op een trainingsveldje. Er was net een gevecht aan de gang en ik wurmde me tussen de toeschouwers om dichterbij te kunnen komen. Het gevecht was niet eerlijk. Dat zag iedereen. De ene wolf was veel kleiner dan de andere en je zag duidelijk het bloed van de vacht druppen. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om dit gevecht door te laten gaan. En aangezien ik de Luna van de roedel zou worden, had ik verantwoordelijkheid. Het hoorde niet dat twee wolven uit dezelfde roedel zo met mekaar gingen vechten.

" stop! " schreeuwde ik, voor ik mezelf kon bedenken. Er gebeurde niet meteen iets, dus liep ik naar de wolf toe en probeerde haar van de andere wolf weg te trekken. De wolf was daar absoluut niet blij mee en beet in mijn arm. Een grom verliet haar mond en ik staarde even naar mijn arm, waar een grote bijtafdruk zat. Hier en daar hadden haar tanden in mijn huid geboord en het bloed drupte langzaam op de grond. Iedereen ander persoon zou achteruit stappen en om hulp zoeken, maar dat was het laatste waar ik op dit moment aan dacht.

Een vreemd gevoel maakte zich van me meester. Het was iets dat ik nog nooit gevoeld had, maar het leek mijn lichaam over te nemen. Ik veranderde meteen in mijn wolfvorm, een mooie bruine wolf, en gromde terug naar de wolf. Het gevecht was begonnen. Ik sprong op haar en begon haar terug te bijten, maar de wolf had duidelijk meer gevochten dan mij. Ze was ook groter dan me en net zoals de andere wolf was ik sterk in het nadeel. Alleen hield ik me daar nu niet mee bezig.

Ze drukte me tegen de grond en probeerde me in mijn schouder te bijten, tot er een luide grom te horen was. Het gevecht was meteen voorbij. Zeker toen we alle twee beseften van wie die grom kwam. Ik zag Nathan staan, een paar meter verderop, met zwarte ogen. Zijn ogen waren gericht op de wolf boven mij. " Laat haar los " zei hij langzaam. Zijn stem vol authoriteit. De andere wolf ging meteen van me af.

Met grote passen kwam hij naar ons toe en pakte de wolf bij haar nekvel. Hij gaf ze geen enkele kans op uitleg. Ze jankte zodra hij haar een paar meter verderop op de grond gooide. Eigenlijk had ik medelijden met haar. Ze was dan wel begonnen met het gevecht en had me verwond, maar dit wenste ik niemand toe. Ik lag nog steeds op de grond. Mijn verwondingen vielen volgens mij nog mee. Toch besloot ik het zeker voor het onzekere te nemen en stond ik langzaam recht. Ik probeerde op mijn poot te steunen. Kevin's gezicht was opeens naast dat van mij en hij legde een deken om me heen, voor ik terug veranderde.

Nathan keek alle toeschouwers aan en hij ademde diep in en uit. Hij was duidelijk razend en moest veel moeite doen om zijn wolf tegen te houden. " Als ik nog één iemand met mijn mate zie vechten dan gooi ik je meteen uit de roedel. Iedereen terug naar huis. Nu! " Hij draaide zich om en kwam naar ons toe. Iedereen die rond ons heen stond, maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten. Ze wouden duidelijk geen problemen en wouden ook niet dat Nathan zich van gedachten veranderde.

Zijn armen gingen om me heen en hij drukte me dicht tegen hem aan, wat een beetje pijn deed door mijn gewonde arm. " Ik laat je even alleen en je slaagt erin om gewond te raken " mompelde hij, met zijn gezicht in mijn nek. Zo probeerde hij zijn wolf te kalmeren. Met mijn goeie arm aaide ik over zijn rug. " Het gaat wel, alleen mijn arm doet een beetje pijn " Nathan leek uit een soort trance te komen toen ik dat zei en pakte mijn arm beet. Hij bekeek hem eventjes, voor hij me oppakte en naar een dokter bracht. Ik zat zo in de problemen, dat was wel zeker. Zodra ik gezond verklaard zou worden, zou Nathan me een preek geven. En daar zat ik echt niet op te wachten nu.   

A/N: :O 

Vote/Comment/Follow