The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

59. Kevin

59. Kevin

Ik was net van plan om even bij Sophie langs te gaan. Het was dan wel mijn vrije dag, maar toch. Ik had niet echt andere dingen te doen. Eenmaal dicht bij het packhuis zag ik een chaos. Overal waren wolven aan het vechten. Ik wist meteen dat er iets niet juist was. Vooral omdat het rogues waren. Sophie! Nathan was waarschijnlijk niet bij haar! Ze was alleen, want we hadden allemaal een vrije dag gekregen vandaag! En natuurlijk moest dit net nu gebeuren!

Er is een rogue aanval voor het packhuis! Ik ga binnen kijken naar Sophie. Stuurde ik naar Nathan. Ik rende alsof mijn leven ervan af hing. Midden in de lucht veranderde ik in mijn wolf en toen ik de woonkamer binnenstormde zag ik een ravage. Sophie lag op de grond, met een andere wolf boven haar. De geur van bloed was duidelijk merkbaar.

Ik duwde de wolf van haar af en gromde naar haar. Ik gaf haar een klap. De enige mogelijke straf voor haar was de dood. Ik zag in haar ogen dat ze het ook wist. Ze jankte om vergiffenis, maar ik luisterde niet. Ik zette mijn tanden in haar nek en liet haar huid scheuren. Het bloed spatte in het rond en ik liet haar op de grond neervallen. Ze zou een pijnlijke dood sterven.

Ik veranderde terug in mijn mensenvorm en zocht vlug voor twee dekens in de kast. Eerst sloeg ik er één rond mij en daarna sloeg ik één rond Sophie, die op de grond lag. " Nathan komt. Niets om je zorgen over te maken " zei ik tegen haar. Diep vanbinnen maakte ik me zorgen. Haar verwondingen zagen er erg uit. Overal lag er bloed.

Ik kon niet wachten op Nathan. Ik pakte haar op en rende met haar naar het ziekenhuis. Op weg naar de dokter. Kom naar daar zei ik tegen hem via de mind link. Het gevecht had nog geen 5 minuten geduurde. Waarschijnlijk was hij net aangekomen op het slagveld. Bij de dokter legde ik Sophie op een bed en toen stormde Nathan binnen.

Zodra hij Sophie zag liggen ging hij naar haar toe. Hij pakte haar hand vast en liep mee met de dokters die haar wegbrachten. Op dit moment kon ik beseffen hoe hij zich moest voelen. Je mate zien lijden moest zowat het ergste zijn dat je kon meemaken. Hopelijk zou ze er niets aan overhouden. Anders zou Nathan zichzelf dat nooit vergeven.

A/N: Het laatste hoofdstuk. Morgen volgt epiloog :D

En we hebben de 30k al gehaald haha :p Om dat te vieren plaats ik al een eerste extra hoofdstuk. 

Vote/Comment/Follow