The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

19. Sophie

Edited: 3/06/2016

19. Sophie

De volgende ochtend ging ik in mijn nieuwe slaapkledij naar beneden. Van mij mocht iedereen weten dat ik een mate had, plus hoe graag ik hem wel niet zag. Stiekem was ik best trots dat ik zijn shirt kon dragen. Het zorgde ervoor dat ik hem iets minder hard ging missen. Ik had uiteindelijk ook nog best goed geslapen, tegen alle verwachtingen in. De matebond was duidelijk tevreden dat ik toch een deeltje van Nathan bij me had en ik kon niet anders doen dan het gelijk geven.

Heel even had ik gedacht om in bed te blijven liggen. Zo had ik een excuus om zijn shirt nog langer aan te houden, maar ik was er zeker van dat Kevin aan Nathan zou laten weten wat ik aan het doen was én ik wou natuurlijk geen preek krijgen. Om Nathan te tonen hoe braaf ik wel niet was, stuurde ik hem zelfs een foto van mijn ontbijt. Of gewoon om hem te tonen wat hij aan het missen was. Mijn ouders zaten ook aan de ontbijttafel. Van Kevin was er geen spoor te bekennen. Sliep hij nog? Had hij belangrijkere zaken te doen?

" Nieuwe slaapkledij? " Mijn moeder bekeek me met een glimlach, terwijl mijn vader het liefste naar alles behalve mij keek. Volgens mij vond ze het best schattig dat Nathan en ik al zo een goede band hebben. Mijn vader vond het allesbehalve schattig. Dat kon je zo van zijn gezicht aflezen, maar ik trok me er niets van aan. " Ja. Nathan heeft het me gegeven, zodat de matebond niet moeilijk zou doen 's nachts. " verklaarde ik.

Nog nooit heb ik zo snel gegeten als nu. Ik verwachtte dan ook een telefoontje van Nathan. Misschien wist hij al wanneer hij terug zou komen. Ik liep de trap op en sprong op mijn bed terwijl de gsm al aan het bellen was. " goeiemorgen Engel. Lekker ontbeten? " Hij verwees duidelijk naar de foto die ik hem gestuurd had. " Heerlijk Alfatje. " zei ik, zijn nieuwe bijnaam gebruikend. Meteen besloot ik hem te vragen hoe lang hij nog weg zou blijven. " Kom je vanavond naar huis? " Ik trok een pruillip, ook al kon hij die niet zien. Volgens mij kon hij zich wel al inbeelden hoe smekend mijn gezicht eruit zag. Ik hoorde hem zuchten, duidelijk in tweestrijd. " Ik zal het proberen, oke? Ik beloof niets " Die proberen zei genoeg. Hij zou echt proberen om vanavond al thuis te zijn. Ik hoopte echt dat het lukt.

Na een korte gesprek, want Nathan had nog een belangrijke afspraak, ging ik me douchen. Ik deed het veel langzamer dan anders, vooral omdat ik vandaag echt niets te doen had. Alleen achtervolgd worden door Kevin. Hij zou me geen moment met rust laten. Achja, ik zou er aan moeten wennen zeker? Hoewel ik liever Nathan als een puppy achter me aan had lopen, dan Kevin.

De dag ging ook heel erg traag voorbij. We keken een film, speelden nog wat verder monopoly en na lang naar de klok kijken was het eindelijk avond. Ik probeerde Nathan te bellen, maar hij nam niet op. Zou er iets gebeurd zijn? Of had hij gewoon andere zaken te doen? Zoals hij deze morgen al zei? Door mijn bezorgdheid had ik ook niet zoveel honger. Mijn moeder schepte me toch wat eten op, ook al had ik haar gezegd dat dat echt niet hoefde.

Ik schoof het door naar Kevin, die in de stoel naast mij zat. Hij keek met opgetrokken wenkbrauw van het bord naar mij. " Nathan wordt boos als je niet eet, dat weet je toch" zei hij streng en schoof het terug naar me toe. Koppig schoof ik het weer naar hem toe, terwijl ik zei: " volgens mij is Nathan hier nu niet " zei ik. Het zou me niet verbazen moest Kevin het straks toch vertellen aan Nathan. Het leek wel alsof hij mijn babysit was ...

" Volgens mij is Nathan hier nu wel en Nathan is inderdaad boos dat je niets eet "Ik sprong zowat uit mijn stoel, toen ik de bekende stem hoorde, en liep naar de deuropening, waar een glimlachende Nathan stond. " Je bent er! Waarom heb je niets laten weten? " vroeg ik hem enthousiast. Mijn gezicht was in zijn borst gedrukt en ik zuchtte diep. " Ik was aan het rijden en daarbij, ik wou je verrassen. Het heeft me veel onderhandelen gekost met mijn roedel om vandaag al terug te komen. " Mijn vader was nu opeens wel één en al oor. Helemaal iets anders dan deze morgen. Volgens mij was hij stiekem benieuwd naar wat er in Nathan's roedel gebeurde.

" Hoezo? " vroeg hij kort. Nathan ging met mij op mijn stoel zitten, zijn armen om me heen en zijn gezicht in mijn nek verstopte. " De rogues komen dichter bij onze huizen. Een paar onschuldige vrouwen zijn al aangevallen. Ik heb extra wachters opgezet maar ik weet niet of dat zal helpen " Hij drukte een kus op mijn wang. Die laatste paar woorden zeiden genoeg. Hij zou snel terug moeten. Dat was zeker. Was ik klaar om al met hem mee te gaan? Daar was ik het antwoord niet op. Ik wist alleen dat ik niet een tweede keer wou achterblijven, dus als Nathan terug naar de roedel zou gaan, ging ik met hem mee.

A/N:  Vote/Comment/Follow