The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

15. Sophie

Edited = 22/05/2016

15. Sophie

Langzaam werd ik terug wakker. Mijn nek deed wat pijn en ik probeerde me te herinneren wat er gebeurd was. Het leek alsof mijn gedachten uit stonden. Ik wist niets meer. Was ik lang bewusteloos geweest? Had ik erge verwondingen? Een aantal vragen gingen door me heen, maar ik leek niet meteen het antwoord te weten.Toen ik mijn ogen opende zag ik Nathan zitten op het uiteinde van het bed. Zijn hoofd schoot meteen omhoog toen hij merkte dat ik wakker was. " hoe voel je je? " Zijn stem klonk vol bezorgdheid en hij kwam meteen dichter bij me zitten. Zijn hand wreef over mijn haar en hij bekeek mijn gezicht.

" Het gaat wel. Alleen doet het hier nog wat pijn " zei ik, terwijl ik de plek aanduidde waar het pijn deed. Mijn vingers gingen kort over die plek en een rilling ging door me heen. Het leek alsof ik het me dan terug herinnerde. Ik droeg zijn mark. Was het markeren mislukt? Was ik te zwak geweest voor zijn mark? Er kwamen alleen nog maar meer vragen bij. " Het is mijn fout, Sophie. Ik kon me niet inhouden. Mijn tanden zaten te diep. Het spijt me "

Om eerlijk te zijn zag hij er echt slecht uit. Zijn ogen zagen er vermoeid uit, alsof hij helemaal niet geslapen had. Waarschijnlijk had hij de hele tijd met zijn handen in zijn haar gezeten. Hij leek echt een hoop ellende. En ik vergaf hem meteen. Niet alleen door hoe hij hier nu naast me zat. Ook omdat hij mijn mate was en ik wist dat hij me niet met opzet pijn had gedaan. Hij zag me graag en het deed hem enorm veel pijn dat dit gebeurd was. " Het geeft niet, ik weet dat je het geprobeerd hebt "

Zijn ogen keken in de mijne en hij drukte een korte kus op mijn lippen. Veel te kort naar mijn zin. " Wil je wat eten? Ik heb eten laten brengen " Ik draaide mijn hoofd, zodat ik de plateau zag staan. Veel honger had ik niet, maar ik moest iets eten. En Nathan zou niet stoppen voor ik iets gegeten had. Hij hielp me om rechter te zitten en pakte een potje yoghurt. Hij maakte het open, schepte wat op een lepel en hield het voor mijn mond. Dankbaar voor zijn hulp deed ik de lepel in mijn mond en at de yoghurt op. Ik had nog te weinig fut om zelf iets te doen. Het liefst van al sliep ik nog eventjes.

" Hoe lang heb ik geslapen? " vroeg ik hem meteen. " Best lang eigenlijk. Ik weet niet hoeveel uur precies, maar het is toch al redelijk laat " Een nieuwe hap yoghurt werd voor mijn mond gehouden. " Je moet je echt niet schuldig voelen. We wisten dat het een risico was en je deed het niet expres " Een nieuwe hap. " Toch blijf ik me schuldig voelen. Rust straks nog maar wat uit " zei hij voor hij dezelfde handelingen in stilte verder zette.

Toen sliep ik een paar uur, in zijn armen. Ik had de hele nacht en ochtend geslapen. Ik was gewoon zo moe, ook al had ik al een paar uur bewusteloos geweest. Ik hoopte dat mijn hoofdpijn beter zou zijn, als ik terug wakker was. Na even discussiëren had ik Nathan ook kunnen overtuigen om te kunnen slapen. Aan zijn ogen te zien kon hij echt wel wat slaap gebruiken. Hij had de hele tijd naast mij gezeten, toen ik bewusteloos was en ik vond het niet meer dan normaal dat hij nu ook wat ging slapen.

Mijn vader was de eerste die ik zag toen ik wakker werd. Hij kwam net de kamer in met mijn moeder en alsof Nathan wist dat ze er waren werd hij ook meteen wakker. Zijn handen lagen nog steeds om me heen, maar minder stevig dan daarnet. Het enige dat ik wou op dit moment was dicht tegen hem aanliggen en dat deed ik dus. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en keek zo naar mijn ouders.

" hoe gaat het met je? " Mijn moeder kwam aan de andere kant van mij zitten en keek me bezorgd aan, terwijl mijn vader bij de deur bleef staan. Je kon duidelijk zien dat hij niet blij was. Gaf hij Nathan echt de schuld van dit alles? Dit was iets waar niemand schuld aan had. Soms lukte het markeren gewoon niet. "Het gaat wel. Ik ben alleen nog wat moe " Ik werd afgeleid door Nathan's hand die over mijn haar wreef. Het maakte me nog slaperig, dan ik al was.

" Heb je al wat gegeten? Je moet terug op krachten komen " Ik had de kracht niet meer om te antwoorden, want ik viel bijna terug in slaap, en alsof Nathan dat wist antwoordde hij in mijn plaats. " Ze heeft al wat yoghurt gegeten " Een glimlach stond op mijn moeder haar gezicht, duidelijk tevreden met het antwoord. " Ik ben blij dat alles weer in orde is met je. Rust nog maar wat uit, dan komen we straks nog wel even kijken " Ze stond recht en liep samen met mijn vader, die nog geen woord gezegd had, de kamer uit. Ik viel bijna meteen terug in slaap.   

A/N: MEER DAN 1000 VIEWS EN 100 VOTES :D :D: D

Bedankt allemaal :) Speciaal daarvoor straks nog een extra hoofdstuk 

Vote/Comment/Follow