The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

14. Nathan

Edited = 22/05/2016

14. Nathan

Ik sloot de deur, met veel lawaai en zuchtte even in mezelf. Ze wisten toch dat Sophie mijn mate was? Waarom deden ze dan zo irritant? En onbeschoft. Ik was een Alfa en ze moesten me met respect behandelen. Volgens mij waren ze dat even vergeten of ze waren niet goed opgevoed, dat kon ook natuurlijk.

" Wat ben je zoal met mij van plan, Alfa Nathan? " vroeg ze met. Ik moest een kreun onderdrukken, toen ze mijn titel gebruikte. Wist ze eigenlijk wel wat ze me aandeed soms? Ik moest echt al mijn energie gebruiken, om niet te snel te gaan in onze relatie. En ze maakte het er niet gemakkelijker op. " Heel erg veel, Luna Sophie " zei ik met een grijns. Als ze eens wist was ik allemaal wou doen met haar. Haar wangen zouden meteen rood worden, dat was zeker. Ik zette een aantal stappen naar voor, naar het bed en we gingen er beiden op liggen.

Ik drukte een aantal kusjes op haar wang. Haar gegiechel wond me alleen nog maar meer op. Was er eigenlijk iets aan haar dat me niet opwond? Ik bleef doorgaan, tot ze haar hoofd draaide en ik moest stoppen met haar te kussen. Een teleurgesteld geluidje kwam meteen uit mijn mond. Ze glimlachte ondeugend. Dit was haar bedoeling geweest.

Ik pakte haar vast stevig vast, toen ik me wat rechter gezet had. Ik kon het niet laten om opnieuw te zeggen hoe graag ik haar zag. Het verbaasde me dat ik ook echt al gevoelens had. Mijn ogen bekeken haar hele gezicht en ik was even in gedachten verzonken. Ik had echt de mooiste mate van allemaal. Ze zou de perfecte Luna zijn. " Is er iets Nathan? " vroeg ze me. Ze haalde me meteen uit mijn gedachten. " Het enige dat er is is dat jij veel te mooi bent " En daar waren de rode wangetjes opnieuw. Ze zag er nog schattiger uit als ze die had.

" Kan je je ogen sluiten? " vroeg ze hem. Ieder ander persoon zou om een uitleg vragen. Ik vertrouwde haar en deed gewoon wat ze me vroeg. Ik had helemaal geen uitleg nodig. Ik wachtte geduldig tot ze iets zou doen. Om me te pesten wachtte ze, daar was ik zeker van. Het duurde me te lang, maar ik was toch geduldig en bleef wachten. En dat wachten werd beloond. Voorzichtig drukte ze haar lippen op de mijne. Alsof het automatisch was gingen mijn handen naar haar gezicht en zoende ik haar vol passie terug. Het was de beste kus die ik ooit meegemaakt had. En omdat het haar kus was voelde het nog specialer.

Toen we uit mekaar gingen om adem te halen overlaadde ik haar gezicht met kusjes. Steeds meer naar beneden, via haar nek en hals. Naar de plek waar mijn mark zou zitten. De plaats waar mijn tanden in moesten. Mijn handen waren afgezakt naar haar heupen en ik hield haar daar stevig vast. Alsof ik moest voelen dat ze echt was. Hier echt bij mij zat. Ik twijfelde opnieuw. Voor de zoveelste keer ondertussen. Wat als ik haar pijn zou doen? Ik zou het mezelf nooit vergeven! " Ik vertrouw je " zei ze tegen me. Ze leek aan te voelen dat ik twijfelde. Toen ik haar dat hoorde zeggen gaf ik toe. Ze wou het echt graag én ik wou haar vertrouwen niet beschamen.

Ik kuste de plek een paar keer en zuchtte diep voor ik het deed. Voor mijn tanden zich in haar nek boorden. In het begin ging het goed. Of voor zover je goed kunt noemen. Het deed haar pijn. Haar handen probeerden me weg te duwen maar ze moest nog even geduld hebben. Ze zou het plezier snel voelen.
Mijn wolf wou de bovenhand nemen. Ik voelde het. Ik probeerde er ook alles aan te doen om hem weg te houden maar het lukte niet. Het leek alsof ik er niets over kon zeggen. Ik werd in mijn eigen lichaam naar achteren geduwd. Sophie schreeuwde het uit van de pijn en van binnenuit schreeuwde ik ook. Hij deed aan pijn! Ik deed haar pijn! Hij had de controle overgenomen en het zou moeilijk worden om die controle terug over te nemen.

Toen ik eindelijk weer de controle had trok ik me zo snel mogelijk terug. Ik probeerde de schade nog te beperken door het bloed te verwijderden met mijn tong. Dit was echt erg! Sophie hing slap in mijn handen. Geen enkele fut meer. De tranen stonden bijna in mijn ogen toen ik eraan dacht dat ik haar misschien wel kwijt was! Zo snel ik kon schreeuwde ik om een dokter. Die kwam er snel aan, hoewel het nog te langzaam was voor mij. Sophie had echt dringend hulp nodig.

Meteen toen ze zag wat er aan de hand was kwam ze in actie. Ze gaf Sophie verschillende medicijnen en het enige dat ik kon doen was zitten huilen. Ik had haar vertrouwen beschaamd. Had ik dan niet één keer iets goeds kunnen doen? Waarschijnlijk wou ze me niet meer als haar mate nu. Mijn hart deed nog meer pijn bij die gedachte.

" Normaal moet ze straks weer wakker worden. De pijn zou dan ook weg moeten zijn " De dokter keek nog even naar me voor ze de kamer uitging. Ik ging het goed maken! Ze mocht me straffen! Ze mocht alles met me doen dat ze wou! Ze mocht me zelfs vernederen voor het oog van de hele wolvenpopulatie op deze wereld. Alles om me evenveel pijn te laten doen als zij moest doorgaan. Ook al was de pijn die ik nu voelde bijna ondraaglijk.

A/N: Zielig hoofdstukje :(

Vote/Comment/Follow