The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

7. Sophie

Edited: 17/05/2016

7. Sophie

De volgende ochtend herinnerde ik me niets meer. Mijn hoofd tolde en ik had een voorgevoel dat dat kwam door de medicijnen. Ik had niet echt zin om mijn ogen nu al te openen. Deels omdat ik schrik had dat ik nog meer hoofdpijn zou krijgen en ik wou het rustig aandoen. Ik merkte wel op dat ik twee stemmen hoorde in de kamer. Ik kende ze alle twee.

" Je moet het mijn man niet kwalijk nemen dat hij niet echt blij is dat je haar mate bent " Mijn moeder. Ik zou haar stem altijd herkennen. Was Nathan hier ook? Wist mijn vader hier dan wel van of was mijn moeder de enige die hier toestemming voor gegeven had? Dat tweede leek veel waarschijnlijker. Ik probeerde zo stil mogelijk te zijn, zodat ik hen niet zou storen. Ik was best benieuwd naar dit gesprek.

" De mening van uw man interesseert me niet echt. Sophie is het belangrijkste. Zij heeft onze band aanvaard en dat is het enige dat er toe doet " Ik hoorde wat voetstappen. Eén van de twee liep wat rond in de kamer. " Ik besef heel goed dat je haar zal beschermen, Nathan. Sophie kon haar geen betere mate wensen, ook al moeten sommigen van ons dat nog inzien " Ik wou nog veel meer horen, maar mijn lichaam vond het genoeg geweest en zorgde ervoor dat ik in slaap viel.

Ik wist niet hoe lang ik geslapen had, maar het zou niet langer dan een uur geweest zijn. Deze keer opende ik wel mijn ogen. Nathan was de eerste die ik zag. Hij zat naast me op het bed, met toch nog genoeg ruimte tussen ons in. " Hoe voel je je? " vroeg hij, terwijl hij met zijn hand aan mijn voorhoofd voelde. " Het gaat wel. " zei ik zachtjes. De ruimte tolde nog steeds een beetje, maar het was al beter dan de eerste keer dat ik wakker geworden was.

" Het tolt nog een beetje " bekende ik. Zijn duim wreef over mijn voorhoofd en zonder het zelf te willen, sloot ik genietend mijn ogen. De matebond zorgde voor tintelingen en warmte. Ik kon hier echt wel gewoon aan worden. Zijn hand verliet mijn voorhoofd, in de plaats gaf hij me daar een kus en verliet me dan helemaal. Toen ik mijn ogen terug opende, had hij een plateau met eten vast.

" Eet iets " zei hij. Het kwam niet echt dwingend uit zijn mond, meer smekend. Voorzichtig nam ik iets van de plateau, een yoghurtje. Ik begon er van te eten, terwijl Nathan de hele tijd toekeek. " Wat is er gebeurd met de wolven die me aanvielen? " vroeg ik zacht. Ik herinnerde me nog wat er gebeurd was, dus wou ik ook heel graag weten wat er gebeurde nadat ik flauwviel. " ze zitten in de gevangenis. Het liefste zou ik ze vermoorden omdat ze je pijn gedaan hebben " De lepel met yoghurt bleef midden in mijn beweging hadden. Vermoorden? Een rilling ging door me heen. " Ze hebben je pijn gedaan, Sophie. Jij bent niet zomaar iemand voor mij. Je bent mijn mate en ik wil voor altijd bij je blijven " Ik voelde mijn wangen rood worden door zijn bekentenis en ging snel verder met eten, om niet te hoeven praten.

Ik merkte op dat ik mijn pyjama aanhad. Ik hoopte maar dat mijn moeder me die aangedaan had, en niet Nathan. " Wil je dat ik je moeder roep zodat je je kan omkleden? " vroeg hij me. Volgens mij had hij gezien dat ik zo naar mijn pyjama aan het kijken was. " het zal zo ook wel lukken. Breng jij het ontbijt maar weg " zei ik tegen hem. Hij knikte, glimlachte naar me en liep dan toch de kamer uit, met de plateau in zijn handen. Ik maakte me van de gelegenheid gebruik om me te omkleden. Ik ging uit het bed, pakte wat kleren en liep ermee naar de badkamer.
Voorzichtig trok ik aan mijn t-shirt en begon het over mijn hoof te heffen. Alleen werkten mijn ribben tegen. Een pijnlijke kreun verliep mijn mond. Normaal herstelden weerwolven toch snel? Waarom gebeurde dat bij mij dan niet? Ik hoopte maar dat ik genoeg pijnstiller kreeg, want ik zou het echt niet lang uithouden met deze pijn.

En een seconde later voelde ik een paar handen over de mijne. Nathan. Ik herkende hem aan de tintelingen. " je doet jezelf pijn Sophie. Laat me je helpen " zei hij bezorgd. Ik was het t-shirt al terug naar beneden aan het doen, maar zijn handen stopten me. " liever niet, dankje " zei ik zacht. Dit was echt gênant. We waren wel mates, maar ik was nog niet echt klaar om nu al deze stap te zetten. Ik wou nog niet dat hij me naakt of halfnaakt zag. Een paar kussen in mijn nek en een kreun ontsnapte weer uit mijn mond. " Je moeder of ik " zei hij met een grijns tegen mijn huid.

Die zin zorgde er dus voor dat hij me hielp. Mijn moeder was ik-weet-niet-waar en als 18-jarige was het nog steeds gênant om door je moeder aangekleed te worden. Nathan wou er wel alles aan doen om het zo luchtig mogelijk te laten verlopen. We stonden terug in mijn slaapkamer, ik met mijn rug naar hem toe zodat hij niks zag. Ik wist wel dat hij dat alleen maar voor mij deed. Volgens mij was zijn wolf nu tekeer aan het gaan in zijn hoofd. Zelf merkte ik daar niets van, dus hij kon het goed verstoppen. Mijn wolf daarentegen kon niet zwijgen over Nathan. Of hij ons wel mooi vond, en dergelijk. Diep vanbinnen wist ik de antwoorden op die vragen al.

" zo, dat is ook weer gebeurd " zei hij toen ik mijn kleren aanhad. Hij begeleide me naar het bed en liet me daarop zitten. " Blijf je de hele dag bij me? " vroeg ik hem. Stiekem wou ik niet dat hij wegging, maar hij was een Alfa en hij had waarschijnlijk wel belangrijke zaken te doen. " Het spijt me, maar ik moet zo naar die vergadering. En ik moet nog wat dingen bespreken met je vader " Onbewust vormde er zich een pruillip op mijn gezicht. Heel even had ik gehoopt dat hij wel bij me bleef. Achja, ik had hem nog bij me voor de rest van mijn leven. Die paar uur zou ik wel overleven. " Mijn derde in lijn blijft bij jou, als bodyguard. En als er iets is dan roep je maar. Ik zal je wel horen " Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en keek me aan. " Veel plezier " lachte ik, toen hij de kamer verliet. Ik hoorde hem nog net ' zal wel ' mompelen. Hij was zich waarschijnlijk al aan het voorbereiden op een preek van mijn vader.

Hij was nog maar een paar minuten weg toen de verveling toesloeg. Ik trok de deur met een zwaai open en keek recht in het gezicht van een man. Dit moest dus mijn bodyguard zijn. " ik ga even naar buiten, een luchtje scheppen " zei ik en liep langs hem heen, de trap af. Binnen zitten was niet echt iets voor mij. Ik was liever in de buitenlucht, zeker nu het zo goed weer was. " Alfa Nathan heeft gezegd dat je niet buiten mocht " Ik draaide me om en keek hem aan. Iedereen behandelde me hier als een kind! Ik was 18! Volwassen dus! Ik kon zelf wel over mijn leven beslissen! " volgens mij is Alfa Nathan niet hier, of wel soms? "

A/N: Vote/Comment/Follow