The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

1. Sophie

Edited = 15/05/2016

1.Sophie

Voor ieder ander persoon zou het een normale donderdag lijken. Voor mij was het helemaal anders. Vandaag was de dag waar ik al een hele lange tijd naar uitkeek. Vandaag zou ik de naburige Alfa's ontmoeten. Ze kwamen naar de roedel van mijn ouders om het nieuwste probleem te bespreken, rogues. Rogues waren wolven zonder roedel. Die vond je vaak aan de grenzen van roedels. Ze zorgden voor overlast en waren heel gevaarlijk. Van mijn vader moest ik altijd in de buurt van de grens blijven, als ik in mijn wolf veranderde. Hij wou niet dat ik een nieuwe naam werd op de lijst met kinderen die verdwenen was. En als brave dochter luisterde ik natuurlijk.

Mijn roedel was eigenlijk één van de grootste van deze regio. Een aantal leden van meer dan driehonderd. Als er een probleem was keken veel roedels dus eerst naar ons. Ze wouden ook niet in conflict zijn met ons, gewoon omdat we zo sterk waren. Gelukkig hadden ze weinig te vrezen. We waren een vriendelijke roedel, die niet op pad ging om andere roedels te veroveren. Ik kon me niet voorstellen wie dat deed en ik was dan ook blij dat wij zo niet waren.

De roedel, die in het zuiden aan ons grensde, was net iets kleiner, maar minstens even sterk als ons. Zowel vrouwen als mannen moesten daar vechten en dat zorgde voor een groot verschil. Hoewel ik niet zou weten waarom vrouwen graag zouden vechten. Volgens mij zou ik gewoon panikeren in zo een situatie en zou ik niet weten wat te doen, maar zij waren daar natuurlijk voor getraind. Dus dat was een ander verhaal.

Enkel met die roedel hadden we geen goed contact. Hun Alfa werd gezien als een koppig en vooral agressief persoon als je hem tegensprak. Hij wou altijd zijn gelijk hebben en wou ook nooit naar advies luisteren van iemand anders. Ik voelde me wel nerveus om hem te ontmoeten straks. Mijn vader had het liefst dat ik wat uit zijn buurt bleef, gewoon voor het geval er iets zou gebeuren. En ook deze keer sprak ik hem niet tegen.

Ik draaide een rondje voor de spiegel en bekeek mezelf dan in de spiegel. Een blauw kleedje, dat tot net boven mijn knieën kwam, sierde mijn lichaam. Mijn vriendinnen hadden me helpen kiezen. Ik had mijn mate nog niet ontmoet, wat niet verwonderlijk is omdat ik nog maar 18 jaar was, dus vonden ze het een goed idee dat ik me zo mooi mogelijk maakte. Voor het geval één van de Alfa's mijn mate was. Die kans was redelijk groot. Aangezien ik de dochter van een Alfakoppel was, was mijn mate bijna zeker een hooggeplaatste man. In maar een paar situatie's gebeurde dit niet.

Deze middag was ik de hele tijd geholpen met de voorbereidingen. Er kwamen 15 personen. Een hele grootte meeting dus. Ik was wel wat nerveus om daar bij te zijn. Het was mijn eerste grote vergadering die ik zou bijwonen en ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Zouden ze de hele tijd praten over politiek? Of ook over andere zaken? Daar was ik best benieuwd naar.

Alle genodigden zaten in de vergaderruimte. Die hadden we helemaal klaargemaakt voor het diner. Ik was de tijd helemaal uit het oog verloren en dankzij mijn moeder had ik nog net genoeg tijd om me klaar te maken. " Uw ouders wachten op u, Sophie " Eén van mijn bodyguards had de deur geopend en ik schrok even omdat ik hem niet gehoord had. Ik bekeek mezelf nog vlug in de spiegel, om zeker te zijn dat ik niets vergeten was. Ik vond mezelf er best mooi uitzien en ik hoopte dat iedereen onder de indruk zou zijn.

" Ik ben er al " zei ik, terwijl ik mijn schoenen aandeed. Ik had veel aandacht besteed aan mijn outfit en ik wist ook zeker dat hoge hakken uit den boze waren. Ik wou niet vallen of staan wiebelen op mijn benen. Daarom had ik gekozen voor kleinere hakken. Gemiddeld, beter gezegd. Niet te hoog, niet te laag.

Samen met mijn bodyguard liep ik naar beneden. Ik was een paar minuten te laat, maar dat was niet erg toch? Ik kon me niet inbeelden dat alle Alfa's op tijd zouden komen. Ik veegde nog even over mijn jurk, toen hij de deur opende van de vergaderzaal. " Maak je maar geen zorgen. Iedereen zal je geweldig vinden " zei hij met een geruststellende glimlach. Ik glimlachte kleintjes. Ik hoopte het maar. Met toch een bang hartje stapte ik de kamer binnen en ik voelde alle meteen op mij rusten. Komaan Sophie. Je kan het, zei ik tegen mezelf en stapte naar voor. 

-----------------------------------------

A/N: Elk hoofdstuk is afwisselend geschreven vanuit Sofie & Nathan. Soms wordt een gebeurtenis 2 keer beschreven :)

Ik hoop dat jullie dit eerste hoofdstuk leuk genoeg vonden om verder te lezen :) 

Vote/Comment/Follow