The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

23. Sophie

Edited = 13/06/2016

23. Sophie

Nathan vertelde me een code. 1914. Verder zei hij niet waar het voor diende of waar ik het kon vinden, maar het voelde wel belangrijk aangezien hij het mij vertelde. En was een code niet altijd belangrijk? Anders zou hij me toch niet een code verteld hebben toch? Eerst de benedenverdieping, bedacht ik me. Die keuze bleek al snel waardevol want ik vond een deur, met een slot. Ik voelde me best enthousiast en nieuwsgierig tegelijk. Nieuwsgierig om te weten waar de code voor diende en enthousiast omdat ik er van overtuigd was dat het een leuke verrassing zou zijn. Nathan moest en zou me verrassen.

Voorzichtig tikte ik de code in en na een paar seconden ging de deur open. Ik pakte de klink vast en opende de deur. Zonder lang te wachten ging ik naar binnen,. Zo nieuwsgierig was ik dus. Ik kon geen seconde langer meer wachten. Wat achter deze deur lag moest wel belangrijk zijn. Anders zou de deur niet beveiligd zijn.Ik kwam in een soort salon terecht. Verder was er een kleine keuken, en een trap naar boven.

Nathan liep achter me aan en grinnikte toen hij zag dat ik echt niet wist wat dit was.Het leek een huis in ons huis te zijn. Woonde hier iemand speciaal? Waarom was dit hier? Ik had heel veel vragen en wachtte geduldig tot Nathan de antwoorden op mijn vragen gaf. Gelukkig moest ik daar niet lang op wachten. " Dit is ons huis. Eigenlijk onze vleugel van het huis. De rest wordt door gasten of roedel leden gebruikt. Een soort roedel huis zeg maar. Ik heb het alleen een beetje laten ombouwen omdat ik jou gevonden had. Het was nog niet echt vrouwvriendelijk" Ik kon het me zo voorstellen. Waarschijnlijk was het hier één grote rommel geweest. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en ging met mij de trap op. Alle kamers waren luxueus, maar nergens stonden er echt persoonlijke elementen. Ook niet in de kamer die Nathan als de onze voorstelde.

Net toen ik hem wou vragen waarom dat was gaf hij zelfs antwoord, alsof hij mijn gedachten kon lezen. " Ik heb al mijn spullen laten weghalen zodat jij hem kan inrichten. Zo ben ik zeker dat je je hier thuis zult voelen" Hij gaf me wel veel vrijheid. Daar was ik best blij én verbaasd om. Ik kon niet geloven dat hij me echt die vrijheid gaf. Wou hij echt geen inspraak hebben? " Ook als ik het roze wil verven? " vroeg ik hem. Het was als grapje bedoelt, maar ik probeerde het zo serieus mogelijk te zeggen. Hij haalde zijn schouders op en drukte een kus op mijn wang, voor hij fluisterde: " jij blij, ik blij " Het klonk wel niet honderd procent van harte, maar ik kon Nathan gerust stellen. Onze kamer zou niet roze worden.

Nathan liet me de rest van het huis zien, te beginnen bij onze vleugel. Er waren best veel kamers. Ik hoopte maar dat ik ze allemaal kon onthouden. Het was ook zoveel ineens. Zoveel nieuwe zaken die ik leerde kennen. Nathan zou me wel helpen moest ik verdwalen, hoewel ik dat wel gênant zou vinden om in mijn eigen huis verloren te lopen. Volgens Nathan waren er maar een paar mensen die de code kenden. Dat waren wij, Kevin en Michael. Stiekem voelde ik het al kriebelen om te beginnen met de inrichting. Hopelijk zou Nathan het zich niet beklagen dat hij me volledige vrijheid gaf. Misschien wouden Kevin en Michael wel helpen. Zij kenden Nathan natuurlijk al het langste.

Het andere huis was veel kleiner. Nathan's grootste bureau was daar, samen met gastenkamers op de eerste verdieping. Minder luxe dan bij ons, maar ik bedacht me dat het ook alleen maar gastenkamers waren. Het was niet echt de bedoeling dat iemand hier lang zou blijven. Ik was net klaar met mijn nieuwste avontuur, toen er een groep mannen in de woonkamer stonden. Nathan legde zijn hand op mijn onderrug, als teken dat ik niet bang moest zijn. Toch voelde ik me onzeker. Het zouden de eerste roedel leden, naast Kevin en Michael, zijn die ik zou leren kennen. Daar was iedereen toch nerveus voor?

Kevin was de eerste die ik opmerkte. Hij kwam ook met een glimlach naar ons toe. " En? Welke kleur wordt jullie slaapkamer? " vroeg hij met een lachje. Hij was duidelijk al eens in die kamer geweest. Waarschijnlijk om onze koffers daar te zetten. Nathan had me daarnet meteen meegenomen naar binnen en had niet eens meer naar de koffers omgekeken. Gelukkig was Kevin zo behulpzaam om ons te helpen. Ik haalde mijn schouders op, als teken dat ik het nog niet wist. " Ik overweeg roze, of anders appelblauwzeegroen " Nog nooit had ik iemand zo hard horen lachen als Kevin. Zelfs Nathan kon zijn lach niet inhouden en als snel begon iedereen te lachen om mijn grapje. Volgens mij had ik een goede eerste indruk gemaakt.

A/N: Vote/Comment/Follow