The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

10. Nathan

Edited: 18/05/2016

10. Nathan

Sophie huppelde bijna weg, met Michael achter haar aan. Via de mindlink had ik hem gewaarschuwd dat als ik hem nog op één fout getrapte hij echt problemen zou krijgen. Sophie was gewoon het belangrijkste in mijn leven en ik wou niet nog eens een fout maken, waardoor ze aangevallen zou worden. Deze aanval had ze overleefd, maar de volgende misschien niet. Ik wou er dus alles aan doen om dat te vermijden.

Mike en de anderen bleven maar praten en praten. Door mijn wolf kon ik me niet concentreren op het gene ze tegen mekaar zeiden. Ze hadden nog steeds geen oplossing voor het rogue probleem. Eigenlijk was dit een heel belangrijk onderwerp. Ze hadden Sophie aangevallen, dus ik had er alle belang bij dat dit probleem opgelost werd. Alleen hielp mijn wolf echt niet. Hij bleef maar aan Sophie denken en vooral denken aan hoe ze een bad aan het nemen was.

Mijn handen hadden de leuning van de stoel stevig vast en met alle energie die ik had probeerde ik te blijven zitten. Ik moest mezelf echt bij mekaar houden. Het liefst van al was ik nu bij haar, in die badkamer, maar het was beter als ik hier bleef. Sophie was daar nog niet klaar voor. We kenden mekaar nog niet lang genoeg om al zulke dingen te doen. Daar dacht mijn wolf wel anders over.

Na de vergadering, waar ik uiteindelijk toch nog een groot deel van gevolgd had, kwam Mike na me toe. We stonden een tijdje zwijgend naast mekaar. Ik wist waar hij het over wou hebben. Sophie en mij. Over het feit dat ik snel terug moest naar mijn roedel en Sophie dus met me mee ging. Ging ik nu de beschermende vader speech krijgen? Ik hoopte van niet, maar het zag er wel naar uit. " Ga je Sophie meenemen als je terug gaat? " vroeg hij me. Hij klonk wat verdrietig, wat eigenlijk normaal was. Opeens was hij zijn dochter kwijt en zou ze een heel eind verderop leven.

" Ik moet nog even met haar overleggen, maar ik denk dat die kans wel groot is ja. Ik kan mijn roedel niet te lang in de steek laten " zei ik. Als Sophie nog niet mee wou gaan, dan zou ik dat respecteren. Dan zou ik een oplossing zoeken. Een paar dagen extra tijd om mekaar beter te leren kennen. Misschien konden we gewoon wat over en weer gaan, zodat ze aan de roedel kon wennen, maar nog niet de hele tijd daar was. Ik zou wel iets verzinnen als dat het geval zou zijn, hoewel ik hoopte van niet. 

De meeste Alfa's gingen morgen al terug naar hun roedel. Ik had dus niet veel tijd om met haar te overleggen. Als ik haar straks zag, zou het het eerste zijn dat ik haar vroeg. " Ik hoop dat je haar tot niets dwingt. Ze is nog jong en sommige gevoelens zullen nog wat onwennig zijn voor haar " legde hij uit. Hij klonk alleen maar beschermend. Het was niet aanvallend bedoeld en daardoor reageerde ik niet aanvallend. Ik begreep hem. " Ik zou haar nooit dwingen. Sophie is het belangrijkste nu en ik zal altijd doen wat zij wil " zei ik tegen hem. Hij knikte alleen maar, voor hij weg stapte.

Mijn wolf kon zijn vreugde bijna niet op. Iedereen was eindelijk weg én wij konden eindelijk naar Sophie toe gaan. Tot mijn spijt zag ik dat ze al klaar was met haar bad, toen ik haar kamer binnen stapte. Ze lachte toen ze mijn teleurstelling zag. " Dan had je maar vroeger moeten komen " zei ze. Ze had haar pyjama al aan en zat op het bed, met een boek op haar schoot. Dat boek legde ze op haar nachtkastje en gaf mij haar volledige aandacht.

Ik ging naast haar zitten op het bed en sloeg mijn armen rond haar heen. Mijn wolf kalmeerde omdat ze terug dicht bij ons was. Ik drukte mijn neus in haar nek en ademde haar geur in. Het leek alsof ik alleen nog maar aan haar kon denken. Alsof ze mijn hele wereld was. Alsof er niets anders bestond dan zij. Ik werd er wat onwennig door en vond het ook gênant dat ik dat dacht, maar stiekem was ik gelukkig en was ik ook blij dat ik me zo voelde.

" We moeten eens praten " zei ik tegen de huid van haar nek. Ik drukte een kort kusje op de plaats waar mijn mark ooit zou zitten. Bijna meteen ging een rilling door haar heen en ontsnapte er een kleine kreun uit haar mond. Haar handen pakten automatisch mijn armen vast, om zichzelf recht te houden. Mijn aanrakingen hadden al zo een groot effect op haar, en dan hadden we ons matingproces nog niet eens voltooid. Hoe zouden we ons dan voelen? Zouden we elkaar bij de minste aanraking bespringen?

" Waarover " vroeg ze me moeizaam. Ze had haar ogen gesloten en genoot duidelijk van de tintelingen die veroorzaakt werden door mijn aanrakingen. " Ons " zei ik, voor ik een kus op haar wang drukte en haar hoofd daarna tegen mijn borst duwde. " Iedereen gaat terug naar zijn roedel en ik vroeg me af of je mee wou gaan naar de onze " Het voelde raar om onze te zeggen, maar tegelijk voelde ik me ook trots. Trots dat ik een Luna én mate had. Hoe zouden de roedel leden reageren? Waarschijnlijk zouden ze enthousiast zijn dat hun Alfa koppel eindelijk compleet was, want ze hadden er even op moeten wachten.

Ze reageerde niet meteen. Ze was duidelijk diep in gedachten verzonken. " Ik weet het niet " zei ze uiteindelijk. Haar vinger bewoog over mijn borst, en leidde me even af. " We blijven hier zo lang als je wilt " zei ik na een tijdje, toen ik mijn concentratie weer volledig op haar gevestigd had. " Blijf je dan hier? " vroeg ze verbaasd. Ze draaide haar hoofd, zodat ze me kon aankijken. Ook in haar ogen was verbazing te lezen. Ik knikte. " Natuurlijk. Ik zal van hieruit proberen om de roedel te leiden en ik hoop dat je snel van gedachten veranderd " zei ik. Want ik wil je zo snel mogelijk aan iedereen tonen.

Ze kroop terug tegen me aan en zo blijven we een tijdje zitten. Mijn vingers wreven over haar arm en rug en na een paar minuten was ze al in slaap gevallen. Het was een vermoeiende dag geweest voor haar, dus ik vond het normaal dat ze zo moe was. Daarom ging ik haar ook niet wakker maken.

De volgende ochtend was Sophie al lang wakker. Ze zat, al helemaal aangekleed, op het bed. Ze zag er prachtig uit, zoals altijd eigenlijk. Ik had nog geen moment gedacht dat ze er niet mooi uitzag. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd, voor ik mezelf bekeek in een spiegel. Mijn spullen lagen nog op mijn kamer, dus ik kon me niet omkleden. Niet dat me dat echt stoorde.

Samen met Sophie ging ik naar beneden en daar ontbeten we. Daarna gingen we naar ons plekje, de rozentuin. Net zoals de vorige keer gaf ik haar een roos uit één van de struiken. Die nam ze met een blosje aan. Een glimlach vormde zich op mijn lippen toen ik haar blosje zag. Ik drukte op allebei haar wangen een kus en sloeg mijn arm dan om haar heen.

We liepen een tijdje rond in de rozentuin, zonder echt veel tegen mekaar te zeggen. We genoten enkel van elkaars gezelschap. Sophie was de eerste die sprak. " Ik heb eens zitten denken " zei ze, terwijl ze bleef staan. Ik sloeg mijn andere arm om haar heen en wachtte tot ze verder ging. " Wil je me markeren? "   

A/N: De belangrijkste vraag die ze kon stellen haha :p 

Bedankt iedereen voor de votes :) 

Vote/Comment/Follow