The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

17. Sophie

Edited = 24/05/2016

17. Sophie

Nathan stond bij zijn auto, mijn gezicht in zijn shirt. Zijn armen lagen strak om me heen. We hadden het blijkbaar alle twee moeilijk met dit afscheid. Eigenlijk was dit best belachelijk. Nathan zou maar twee dagen weg zijn. Twee dagen gingen we toch wel overleven? Volgens mij kwam het gewoon omdat ik me veilig voelde bij hem. Ik wou mijn beschermer bij me hebben en het idee dat hij niet bij me zou zijn voor de volgende twee dagen maakte me bang. Toch zou ik dat niet laten merken. Ik ging sterk zijn en gewoon twee dagen op mijn tanden bijten.

De meeste van zijn spullen zouden hier blijven, zoals zijn kleren. Het kwam vooral omdat we hier waarschijnlijk wel nog even zouden zijn. Om mekaar beter te leren kennen, voor we naar onze roedel zouden gaan. Ook dat beangstigde me een beetje. Zodra ik daar aankwam, was ik een Luna. Dan had ik verantwoordelijkheid. Gelukkig had ik nog even tijd om aan dat idee te wennen. Eén stap per keer. Dat Nathan even weg was, was al een hele grote stap.

Straks zou ik een paar shirts van hem nemen zodat ik goed zou slapen vannacht. En Nathan had er ook een paar van mij mogen uitkiezen.Ik herinnerde me nog dat ik de eerste nacht, toen we mekaar net kende, niet goed kon slapen. Toen ik dat aan Nathan vertelde had hij meteen voorgesteld om wat spullen te ruilen, zodat we iets van elkaar bij ons hadden.

Hij drukte eerst een kus op mijn voorhoofd, voor hij een lange kus op mijn lippen drukte. " Bel je me als je gaat slapen? " vroeg hij me. Ik knikte kort, voor ik op mijn tippen ging staan om hem nog een kus te geven.Hij had al wat tijd verloren, door dit afscheid en hoe langer het zou duren, hoe moeilijker het zou worden. Met alle kracht die ik in me had, liet ik hem los. Hij stapte in zijn auto en zwaaide nog naar me voor hij vertrok. Een paar seconden uit beeld en ik voelde me alsof ik leeg was. Alsof iets miste. Hij was nog maar net weg, of ik kon al niet wachten tot hij terug was. Dit gingen echt twee hele lange dagen worden ...

Mijn ouders zaten in de woonkamer van ons huis. Ik trok een pruillip toen ik naar binnen liep en naast mijn moeder ging zitten. Ze sloeg haar armen om me heen en drukte me tegen zich aan. " ben je zeker dat je niet mee wou? Je kan hem altijd nog bellen hé " vroeg ze me. Ik schudde mijn hoofd, na even wachten. Als ik nu zou gaan, zou iedereen willen weten wie ik was en daar was ik nog niet klaar voor. Ik was nog niet klaar om de rol van Luna op mij te nemen. Ook al wist ik dat Nathan me niet zou dwingen in die positie.

Het was ook veel stiller in huis zonder Nathan. Kevin, zijn bèta, was wel bij mijn gebleven maar toch. Het was niet hetzelfde. Kevin zou Nathan's plaats niet kunnen innemen. Ik wou wel veel tijd doorbrengen met Kevin, om ook hem beter te leren kennen. Als ik Luna zou worden, dan zou ik ook met hem moeten samenwerken. En dan konden we maar beter vrienden zijn.

We zaten aan de keukentafel, met ons twee, monopoly te spelen. Ik lette niet echt op. Mijn ogen gingen om de paar seconden naar mijn gsm. Ik wachtte op Nathan's telefoontje. Middenin het spel werden we alle twee opgeschrikt door het telefoontje, dat eindelijk gekomen was.

Ik sprong bijna meteen recht van mijn stoel en drukte mijn gsm enthousiast tegen mijn oor. " Hey engel. Is Kevin braaf? " vroeg Nathan. De vlinders in mijn buik waren meteen terug. Zo hard miste ik hem al. Kevin had duidelijk zijn naam gehoord, want hij rolde met zijn ogen. " Hey Alfatje ... Ja, Kevin is heel braaf geweest. Hij laat me zelfs winnen met monopoly " zei ik met een glimlach. Nathan's lach klonk meteen in mijn oor. " Zo hoor ik het graag " zei hij, nog half lachend. Kevin liep de kamer uit, duidelijk om ons wat privacy te geven. " Heb je ze iets over me verteld? " vroeg ik nieuwsgierig .

" Natuurlijk. Ik moest een reden hebben waarom ik maar 2 dagen terug was. Mijn moeder staat te springen om je te ontmoeten. Bereid je dus maar al voor " Ik kreunde bij het idee om mijn schoonmoeder te ontmoeten. Niet iets waar ik op aan het wachten was. " Ik sta minder te springen " mompelde ik. Het spel monopoly was ik al meteen vergeten. Ik liep naar boven en ging op het bed zitten. Er was een aangename stilte tussen ons, enkel onze ademhaling hoorbaar.

" Hoe ziet je pyjama eruit? " klonk opeens zijn nieuwsgierig stem. Mijn wangen kleurden rood door zijn ondeugende vraag. Volgens mij wou hij weten of ik iets uit zijn kleerkast genomen had, wat ik stiekem gedaan had. Kevin had raar gekeken toen ik zo aan de keukentafel zat. " Een zwart t-shirt en boxershort van jou. Heb je een foto nodig? " vroeg ik verlegen. Hij begon te lachen aan de andere kant van de telefoon, duidelijk omdat ik had geraden wat hij wou. En daardoor zag ik er echt wel uit als een tomaat.   

A/N: Nieuwsgierige Nathan haha :p

Vote/Comment/Follow