The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

25. Sophie

Edited = 18/06/2016

25. Sophie

Ik had net Lucy, Michael's mate, ontmoet. Ze was heel enthousiast geweest en ik moest eerlijk toegeven dat ik haar heel aardig vond. Misschien zou zij wel mijn eerste vriendin worden hier. Ik keek er echt naar uit om haar beter te leren kennen. Eigenlijk iedereen van Nathan's vrienden, dus ook Michael en Kevin. Ik wist wel al een paar karaktertrekken van hen, maar het zou goed zijn om hen even goed, of toch bijna even goed, te kennen als Nathan.

Na mijn ontmoeting met Lucy, kwam er een ouder koppel naar ons toe. Het duurde niet lang voor ik wist wie ze waren. Mijn schoonouders. De man leek sprekend op Nathan en kon dus niet anders dan zijn vader zijn. Hij had duidelijk het uiterlijk van zijn vader geërfd. Bij zijn moeder was het even zoeken naar de gelijkenissen. De ogen waren het eerste dat ik opmerkte. Waarschijnlijk had hij zijn moeder's karakter geërfd.

Ze gaf eerst Nathan een knuffel voor ze naar mij kwam. Een grote glimlach sierde haar gezicht. Ze was duidelijk blij om me te zien. Nathan had haar al wat over me verteld en ik kon me niet voorstellen hoe ze zich moest voelen. Om eindelijk de mate van haar zoon te ontmoeten. Zou ik me later ook zenuwachtig en tegelijk enthousiast voelen? 

"Jij moet Sophie zijn ... Je bent echt prachtig. Dat gaan echt mooie kindjes zijn, Nathan " Mijn wangen voelen vuurrood. In die korte tijd dat we samen waren had ik nog niet nagedacht over kindjes. Ik was nog maar 18 jaar. Volgens mij was het nog iets te vroeg voor kinderen. Ik kende Nathan daar ook nog niet genoeg voor en ik wou eerst mijn rol als Luna helemaal op mij nemen, voor we de volgende stap zouden zetten. Ik had ook nog genoeg tijd om aan die stap te werken.

Ik vroeg me plots wel af wat voor vader Nathan zou zijn. Streng maar rechtvaardig zoals bij zijn roedel of juist beschermend zoals bij mij? Ik zou het pas weten als er kindjes zouden zijn. Hopelijk pas over een paar jaar, alhoewel ik daar eerst met Nathan over zou moeten praten. Misschien dacht hij daar wel helemaal anders over. Hoewel. Hij zou me nooit tot iets dwingen, dat had ik zelf ook wel al door. Hij zou naar mijn mening vragen én die mening ook respecteren.

Mijn moeder had me verteld dat ik er kwam net nadat ze zelf het mating proces hadden voltooid. Zo waren er nog veel andere kinderen. Jaren zou je niet kunnen wachten met die laatste stap. Zo lang zou Nathan ook niet willen wachten. Had ik dan wel een keuze? Het was zoveel in één keer maar ik zou het wel aankunnen als het zou gebeuren. Toch?

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Nathan die me in een omhelzing trok. Waarschijnlijk had hij gemerkt dat ik me wat ongemakkelijk voelde door wat zijn moeder had gezegd. Ik drukte mijn gezicht in zijn shirt en kreeg een kus op mijn haar om me gerust te stellen. Dan pas kwam bij me op dat ik zijn vader nog niet ontmoet had. Ik draaide me een beetje om, met zijn armen nog steeds om me heen.

" Sophie " zei hij met een glimlach. Hij knikte naar me en schudde mijn hand. Daarna ging hij terug naast zijn vrouw staan. Geen vragen aan mij. Geen vragen aan Nathan. Niets. Helemaal het tegenovergestelde van zijn vrouw. Eigenlijk wist ik niet wat ik het liefste had. Veel vragen of geen vragen.

Nathan nam me terug mee naar ons deel van het huis, zodra we afscheid genomen hadden van zijn ouders en van de andere aanwezigen. Hij vond blijkbaar dat ik al genoeg mensen ontmoet had voor vandaag en daar kon ik hem alleen maar gelijk in geven. Het was moeilijk om elke naam te onthouden en ik bleef ze maar herhalen in mijn hoofd, alsof ik ze meteen zou vergeten.

" sorry voor mijn ouders. " Ik zat op een stoel het keukeneiland en Nathan zat met zijn hoofd in de koelkast. " Niemand is perfect " zei ik. Ik vond zijn ouders eigenlijk hele lieve mensen. En hun vragen waren ook niet zo vreemd geweest. Die vragen zouden me ooit gesteld worden, dus beter vroeg dan laat. Nathan was eindelijk klaar met het eten inspecteren. Hij schoof een flesje cola naar me toe en ging tegenover me staan. 

Hij maakte zijn flesje cola open, nam een korte slok en zei dan: " Zeker mijn ouders niet ... Maar ze wachten nu eenmaal al lang op mijn mate. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, ik wacht zelf ook al een hele tijd " Hij kwam naast me zitten op een stoeltje en drukte een kus op mijn voorhoofd. Zou ik met hem praten over mijn gedachten? Ik wou hem natuurlijk niet ongerust maken. In mijn hoofd probeerde ik de juiste keuze te maken, terwijl Nathan me gewoon knuffelde en zich helemaal niet bewust was van wat er in mijn hoofd omging.  

A/N: En daar is de papa haha :p 

Vote/Comment/Follow