The Story of Sophie & Nathan [#herschrijven]

33. Sophie

Edited = 19/06/2016

33. Sophie

" Het ziet er best een smerige wonde uit, maar maakt u zich geen zorgen. Haar arm zal volledig genezen " De dokter glimlachte nogal overdreven naar Nathan. Hij was zeker bang dat hij vermoord zou worden moest hij mij pijn doen. Ik gaf hem gelijk, Nathan's gezicht zag eruit alsof hij op oorlogspad was. Zeker toen de dokter mijn arm aan het verzorgen was. Eerst moest hij hem schoonmaken en dat deed wel een beetje pijn. Een paar keer had Nathan gegromd, als teken dat hij het niet leuk vond dat ze me pijn deden. Gelukkig kalmeerde hij snel, dankzij een kusje.

Een verpleegster winkelde een spalk rond mijn arm en zorgde ervoor dat alles gedaan moest worden wat de dokter haar verteld had. Nathan stond de hele tijd naar me, mijn goede hand in zijn hand. Hij wreef er met zijn duim over terwijl hij elke handeling van de verpleegster gadesloeg. Zijn blik had haar nog geen seconde met rust gelaten en ik merkte hoe haar vingers soms trilden. Alsof ze bang was om een fout te maken.

" Het is oke, Nathan. Ik kom er wel bovenop " zei ik tegen hem. Nu was ik het die hem een brede glimlach gaf en ik zag zijn gezicht eventjes verzachten. Zijn bezorgdheid verkleinde duidelijk doordat ik hem dit zei. Alleen zou ik de volgende paar dagen niet moeten denken dat ik iets alleen zou kunnen doen. Nathan zou me geen seconde uit zijn buurt laten. De verpleegster ging, zo snel ze kon, weg en toen merkte ik dat de dokter ook al vertrokken was. Wow, was iedereen echt bang voor Nathan? Blaffende honden bijten niet hoor. Of toch zeker niet als ik naast hem zat.

" En nu breng ik jou terug naar onze kamer zodat je wat kunt uitrusten " Ik wou ertegenin gaan, maar de manier waarop hij het zei stopte me. Het was zijn ' ik beslis en daarmee uit' –toon. Zonder nog een woord te zeggen pakte hij me op en droeg me terug naar het packhuis. Eigenlijk kon ik zelf wel lopen, alleen liet Nathan dat niet toe. Niet dat ik daar een probleem mee had. Af en toe was het wel leuk om als een prinsesje behandeld te worden. Alhoewel die af en toe eerder een altijd was bij Nathan.

Op onze kamer aangekomen zette hij me neer op het bed. Het deken vloog al snel over me heen en hij dekte me goed onder. " Heb je nog iets nodig? " vroeg hij. Ik trok een denkende pruillip. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde meteen. Hij dacht duidelijk dat hij me niet goed verzorgde of dat hij iets heel belangrijks vergeten was. Ik verloste hem snel uit zijn lijden. " Ja, jou " zei ik wat verlegen. Hij grinnikte om mijn antwoord, drukte een kus op mijn haar en stapte daarna naar de deur. " Het spijt me, maar ik heb nog wat werk te doen. Ik beloof dat het niet lang zal duren " En weg was hij. Volgens mij ging hij op zoek gaan naar de wolf waarmee ik aan het vechten was. Ik hoopte maar dat hij geen stomme dingen zou doen.

Ik wiebelde wat in het deken en vond het best comfortabel. Misschien kwam het door het feit dat Nathan me zo ingedekt had. Eigenlijk wou ik mijn gsm nemen, die een paar meter verderop op het nachtkastje lag. Mijn hand hield het deken vast en mijn goede arm reek naar het nachtkastje, maar het lag te ver. Nathan had me in het midden van het bed gelegd en ik had stiekem ook geen zin om recht te staan. Zou ik ...?

Ik kan niet aan mijn gsm stuurde ik naar Nathan. Ik probeerde er een zielige ondertoon in te steken en al snel hoorde ik zijn bezorgde stem in mijn hoofd. Kevin komt. Is er soms iets mis? Waarom heb je je gsm nodig? Het zou me niet verbazen moest hij zichzelf moeten tegenhouden om naar me toe tekomen. Ik rolde met mijn ogen, om zijn bezorgdheid en net op dat moment kwam Kevin binnen. Ik wees met een schaapachtige glimlach naar het nachtkastje en hij gaf me de gsm. " Kan je ook nog een drankje brengen? " vroeg ik hem. Ik wist dat ik hem nu misbruikte en hij waarschijnlijk belangrijkere dingen te doen had, maar toch vroeg ik het. Nathan zou me een preek geven als hij merkte dat ik zelf iets zou gedaan hebben. Hij knikte, voor hij de kamer weer verliet.

Ik heb mijn gsm en Kevin brengt me een drankje. Maak je maar niet ongerust, er is niets. Ik stuurde er zelfs een denkbeeldige kus achterna, wat me een ' ik hou van je ' opleverde. Net toen Kevin mijn drankje kwam brengen. De glimlach op zijn gezicht vertelde dat hij zo onze conversatie kon raden en ik voelde mijn wangen rood kleuren. Daardoor probeerde ik me zo snel mogelijk onder het deken te verstoppen.   

A/N: Bijna 10k views :O Een leuke manier om wakker te worden haha :p

Als we het vandaag nog halen volgt er een extra hoofdstuk :) 

Vote/Comment/Follow