KAYIP PRENS ( Âscendance Üçlemesi - 1)

BÖLÜM 20

Birkaç hizmetçinin pencereleri açıktı ama herhangi birinden malikâneye girmek iyi bir fikir gibi görünmedi. Çoğu biraz­dan uyanabilirlerdi. Dahası, yukarı çıkmak için kat etmem gereken uzunca bir yol vardı ve odamızın önünde tüm gece boyunca nöbet tutan Mott'a veya her kimse ona görünmeden odaya girmek zorundaydım.Conner'm penceresi hafif aralıktı. O pencere beni en azın­dan doğru kata ulaştırırdı. Sonra nöbetçiyi gözetler ve onun uyumasını ya da dikkatim başka bir yere yöneltmesini bek­lerdim. Conner'm odasına girmek ne kadar riskli görünse de benim için en iyi seçenek gibi görünüyordu. Belki de tek se- çeneğimdi.Conner'm odasının önünde ufak bir balkon vardı. Kapısı rüzgârdan açılmasın diye sürgülenerek kapatılmıştı ama bal­konun yan tarafındaki pencere içeriye biraz hava girebilsin diye az da olsa açık bırakılmıştı. Pencereyi iterek kolaylıkla açabildim. Benim.yatağımın yanındaki pencereden çok daha büyüktü, o yüzden rahatça içeri girebildim.Conner'm derin uykuda olduğunu anlayabilmek için uzunca bir süre sessizce durdum. Hafifçe horladı ki bundan memnun oldum çünkü Conner'ın horlaması istemeden 

çıkaracağım herhangi bir sesi perdeleyebilirdi.Gölgelikli yatağı o kadar fazla kumaşla kaplanmıştı ki vü­cudunu görebilmek çok zordu. Horlama sesi bana güvende olduğum hissini veriyordu.Bayan Turbeldy'nin yetimhanesinde gecelerimin çoğunu odaları gezerek geçiriyordum. Yer kaplamasının gıcırdayıp gıcırdamayacağını hafifçe üzerine basarak test etmeyi öğ­renmiştim. Kapıları, dolapları, çekmeceleri o kadar ustaca açıyordum ki böylece odada bir hareket olduğunun hissedil­mesini önleyebiliyordum. Ve gerektiğinde görünmez olmayı biliyordum.En azından bunu yetimhanedeyken biliyordum.Burada bu biraz daha karmaşıktı. Conner'ın odasının yer­leşiminin nasıl olduğundan emin değildim ve yeterince de aydınlık yoktu.Conner'm odası bizimkinden büyüktü. Tek kişi için an­lamsız derecede büyük bir odaydı ama buranın efendisi oydu ve istediği odayı kullanma hakkına sahipti. Odanın, solumda kalan arka tarafında kocaman yatağı ve elbisele­rinin durduğu bir sürü büyük gardırop vardı. Hemen yakı­nımda sabah çayını yudumlarken oturup dışarıyı seyrede­bileceği rahat bir koltuk vardı. Sağımda ise kitaplarla dolu raflar vardı. Aşağıdaki ofisinde çok daha fazla kitap vardı ve ben onların hepsini gerçekten okuyup okumadığını merak ettim. Ya da onları sadece gösteriş olsun diye mi saklıyor­du? Muhtemelen okumuştu. Conner donanımlı bir adamdı. Kitapların isimleri ve Conner'm hangi konularla ilgilendiği konusunda meraklanmıştım. Birden Conner uykusunda an­laşılmaz bir şeyler sayıkladı ve diğer tarafa döndü. Artık gitme zamanım gelmişti.Hole çıkan kapı sıkı sıkı kapalıydı. Beni endişelendiren problemlerden biri kapının diğer tarafında neyle karşılaşacağımdı. Kapısının önünde bir nöbetçi var mıydı ya da orada

bekleyen bir hizmetçi olabilir miydi? Bu çok olasıydı ama kapıyı açmadan da bunu bilebilmeme imkân yoktu. Yanlış bir tahmin benim çok sert bir ceza almama neden olabilir­di. Ay ışığında gözüme bir şey çarptı. Bu bir yanılsama da olabilirdi, tam olarak emin olamıyordum. Duvarda asılı du­ran halının saçakları iki duvar arasına sıkıştırılmıştı. Conner bize Farthenwood ile ilgili tüm gizemleri bildiğini söylemiş­ti. Kastettiği şeyin bu olduğunu umuyordum. Ya iç duvarlar alışılmadık biçimde kalındı ya da malikânenin gizli geçitleri vardı. fConner'm yatak odasını dikkatlice geçtim. Yer tahtaları­nın gıcırdaması kaçınılmazdı ama o gıcırtıların onu uyandır­masını istemiyordum. Duvara ulaşınca geçitlere açılan kapıyı bulmak son derece kolay oldu. Duvara üç tane parmak deliği açılmıştı ama delikler duvar halısının arkasına saklanmıştı.Kapıyı mümkün olduğunca yavaş açtım. Geçit yeteri kadar genişti. Başım belaya girdiği anda küçük boşluklardan geçebilirdim. Bu çok büyük bir belaydı ve geçebileceğim boşluklar oldukça küçüktü.Geçit kenarlara yerleştirilmiş gaz lambaları ile aydınlatıl­mıştı ama ışık yeterli değildi. Ayrıca lambalar oldukça ileri konulduğu için yolumu bulabilmem çok kolay olmadı. Geçit dardı ve çıkışı gösteren herhangi bir işaret yoktu. Ama du­varda gizli bir kapıya ait bir tutacak buldum. Birkaç yanlış dönüş yaptım ve boş olan diğer misafir odalarına girdim. Çok şanslıydım.Bizim odaya vardığımda Conner'm neden bizi oraya yer­leştirdiğini hemen anladım. Duvarda küçük bir delik vardı ve ben onun bir fare deliği olduğunu sanmıştım. Ama öyle bir şey değildi. Conner bize, isterse konuşmalarımızı dinleyebi­leceği bir oda vermişti.Conner ya da vekillerinden biri o geçitleri hâlâ kullanıyor olabilirdi. Bu yüzden gaz lambaları sürekli olarak yanıyordu.

Bir daha orayı kullanmam gerekirse çok dikkatli olmam ge­rekecekti.Sessizce kapıyı açtım ve odaya girdim. Tobias ve Roden uyuyorlardı. İkisini de bir süre seyrettim. Eğer farklı bir du­rumda olsaydık dost olabilir miydik diye düşündüm. Sonra bu düşünceyi hemen kafamdan attım. Birine dost deme ce­saretini göstermeyeli çok uzun zaman olmuştu. Bu düşünce sadece teorik olarak mümkündü.Tobias o sabah beni yatağımda bulmama umuduyla er­kenden uyandı. Uyandığımda ağzı açık bana bakıyordu. Onu umursamadım ve sırtımı dönüp uyumaya devam ettim. Tobi­as odaya nasıl girebildiğim konusunda tek bir soru bile sor­madı. Ve ben de ona anlatmayı teklif etmedim.