Eğer İstersen

24.Bölüm

Playlist: Mabel Matiz - Zaman

Gözlerimin odak noktası küçük kızına sarılan bir kadında, bilinçaltım bu kadının öz annem olduğunun farkında, yüreğim büyük bir yangının ortasındaydı. Yıllar önce öldüğünü sandığım ve uğruna sonsuz kere gözyaşı döktüğüm kadındı. En büyük sırdaşım, tek dostum ve onun gibi olmayı hayal ettiğim kadındı. Gözümde dünyanın en güzel varlığı ve bir masal karakteri gibi sihirliydi.

Şuanda gözlerimin önünde başka bir kız çocuğuna sarılan ve mutluluğu gözlerine ulaşan kadın benim annemdi. Yıllar önce öldüğünü sandığım annem.

Ailemizi terk edip, kendisine yeni bir hayat kuran kadın benim annem olamazdı. Olmamalıydı. Onca acıyı çekmemin ve halada çekiyor olmamım karşılığı bu olmamalıydı.

Gözlerim Cansu ve ona sarılan kadında -annemde- iken yanaklarımı ıslatan gözyaşlarım beni ana çakerken bir an önce toparlanarak buradan gitmem gerektiğinin bilincine henüz varmış, Ekin'in varlığını ise bana seslenmesi ile hatırlamıştım. Yanaklarımdaki ıslaklığı ellerimle silerek Ekin'e döndüğümde berbat bir halde olduğumu gözlerindeki ifadeden anlayabiliyordum.

"İyi misin?"

Gözlerimi yakan ve akmak için savaşan gözyaşlarıma karşı koyamayacağımı anladığımda bakışlarımı kaçırarak parmaklarımla alnımı ovaladım. Ekin, bir sorun olduğunun farkında olarak koluma dokunduğunda "Hazal? Sorun ne? İyi misin?" dedi.

Kolumu çabucak elleri arasından kurtararak kendimi geri çektim. Ona bakmamaya özen gösterdiğimde mesafeli olan ses tonumla konuştum. "Benim gitmem gerek" dediğimde, arkamı dönerek çıkışa adımladım.

Ekin'in arkamdan seslendiğini duyduğumda ise adımlarımı hızlandırarak onu görmezden geldim. Çünkü biliyordum ki sıkıntımın nedenini öğrenmeden beni rahat bırakmayacaktı ve onun bütün bu olanları öğrenmesi demek; beni daha da zora sokacak yeni bir çıkmaz demekti. Emindim ki bana yardım etmek istiyordu fakat yardım edemeyeceğini biliyor ve onun yanında ağlamak istemiyordum. Ya da sadece onun yanında kalırsam annemle karşılaşacağımı bilerek kendimi buna hazır hissetmiyordum.

Bir anda öldü sandığım annemi karşımda görmek zaten büyük bir şok sebebiyken, onu kızıyla birlikte, mutluyken görmek tamiri olmayan bir yıkım demekti.

Hızla lunaparkı terk edip bir taksiye bindiğimde aklım karmakarışık bir sürü şey barındırıyordu ancak hepsinin bedenime verdiği his aynıydı. Acı...

Bütün hücrelerim lime lime olmuş can çekişirken, gözyaşlarım akmak için acı çeken bütün hücrelerimle savaş halindeydi. Gözlerim büyük bir yangının ortasında kalmışçasına yanıyordu fakat gözyaşlarımın akmasına izin vermeyerek bütün acıyı bedenime yüklüyordu. Şunda akıtamadığım gözyaşlarım; emindim ki yalnız kaldığım ilk anda büyük bir sel gibi akarak bütün acısını kusacaktı. Ancak şuan bunu yapamazdı. Bugün tekrar öğrendiğim bir gerçek vardı ki bana benden başka dostta yoktu, sırdaşta. Bana yalnızlıktan başka sahip çıkacak hiç kimse yoktu.

Kısa sürenin ardından aileme ait olan, annemle, babamla ve abimle geçirdiğim, çocukluğumun bütün hatıraların taşıyan eve gelmiştim. Taksiden inip ağır adımlarla bahçe kapısından geçtiğimde, bilinçaltımda annem belirdi ve hemen birkaç adım ötemde bana sarıldığı o sayısız anı hatırladım. Hemen yanında babam ve abim top oynarken, annemle hazırladığımız ziyafet sofrası vardı. Bir diğer köşeye döndüğümde ellerimde papatyalar, anneme sarf ettiğim çocukça fakat en içten gelen cümleler. Bahçenin en uç köşesindeki kiraz ağacının altında annem için sarf ettiğim göz yaşlarım çığlık çığlığa ayaklanıyordu. Onu kaybettiğimi öğrendiğim gün yaşadıklarım gözlerimin önünden ayrılmıyordu.