Kontrol (2)

KONTROL / Bölüm 34

"Evet!" dedi bir başkası. "Luthor hainin kendisi yüzünden ölmüşken Brad Laurent yaşamayı hak etmiyor!"

Diğerleri ona eşlik etti. Hep bir ağızdan itiraz eden sesler bu sefer Brad'in ölümü için birlik oldu. Arkamı döndüm. Travis oradaydı ama bana engel olmadı. Yanından geçtim. Odama koştum ve kapıyı kilitledim.

Geri dönmeliydim. Benden nefret etmesine dayanamayıp yukarı çıkmıştım ama öleceğini bilmeden orada kalma isteğine karşı çıkmamak daha kolaydı.

Kapı çalındı. Travis olmamasını umarak açtım. Lillian hemen içeri girdi, arkasından vakit kaybetmeden tekrar kilitledim. Ama boşunaydı. Tehlikede olan ben değil, tüm Konseyi başına sardığım Brad'ti.

Nefes alamıyordum.

"Alecia?" dedi Lillian. "Sakin ol, onu çıkaracağız. Tamam mı? Elliot'la beraber ben de gideceğim. Ölmesine izin veremeyiz."

Gözlerim dolmuştu. Hayır. Dişlerimi sıktım. Hatalarımı gözyaşlarımla telafi edemezdim. Çocuk gibi aglamayacaktım. Ağlama, ağlama, ağlama.

"Çıkmak istemiyor, Lillian!" Burnumu çektim. Hala direniyordum. "Benim yüzümden ölecek, görmüyor musun!"

"Ölmeyecek!" Yanıma geldi. "Ona neden korkunç diyordum biliyor musun? Çünkü kimsenin onu yenemeyeceğini gördüm. Hücrede bile gülüyordu, Alecia. Elbet kurtulacak."

Umut yoktu. İlk kez kabullenmiştim. "Artık o bir insan." dedim. "Bu kadar kişiyle başa çıkamaz."

"Bak, ne anlam çıkaracağını bilmiyorum ama aşağıda kapalıyken konuşmuyordu. Çünkü geri sayıyordu."

Düşündüğüm şey olmaması için her şeyi yapardım. "Ne için? Hiç mi bir şey söylemedi?"

Başını salladı. "Bilmiyorum, sadece sayıyordu. Uyumuyor ya da durmuyordu. Sadece saymaya devam ediyordu ve tek bildiğim bitmesine az kaldığı."

"İntihar edemez değil mi? Ne yaptım ben! Hepsi benim suçum. Onu öldüreceğim, onu öldüreceğim. Beni kurtarmaya çalışan birini kendi ellerimle ölüme ittim."

▲

Lillian Fernandez

Alecia önümüzdeki yarım saat Brad'i öldüreceğini söyledi. Ona ağlayıp kurtulmasını söylemek istedim ama ağlamaktan nefret eden biri olarak bunu tavsiye etmem yanlış olurdu.

Her şeyi anlatmama ramak kalmıştı. Fakat yapamazdım. Söz vermiştim. Brad'in neden çıkmadığını biliyordum. Neden geri saydığını da biliyordum. Sadece... sadece söylemezdim. Söylememeliydim.

Herkesin benden nefret edeceğini bildiğim halde yalnızca onların ve bizim iyiliğimiz için yapıyordum. Benden beklenmeyecek bir şeyi ama yapıyordum işte.

Onu uyuması için onu zar zor ikna ettim. Hepimiz için yorucuydu ve Alecia için boktan bir gün olduğuna emindim. Elliot tarafından yapmadığım bir şey için suçlandığımda berbat hissettiğimi hatırlıyordum -ki onlar gerçekten birbirlerini seviyordu.

Alecia'nın uyuyor olmasından yararlanıp telefonumu kaptım.

"Zamanında gelebileceğinizden emin misiniz?"

Yumuşak ses tonuyla, "Yoksa benden şüpheniz mi var, Bayan Fernandez?" dedi.

"Hayır. Sadece kız çok kötü durumda. Dayana-"

"Şöyle yapalım." diye lafımı kesti. "Siz kendi işinize bakın, ben kendi işime. Alecia bilirse, Travis de öğrenir. Bunu istemeyiz, değil mi?"