DANTE Legend...ThE BeGiNninG

Οι στιγμες που δε πανε χαμενες

Σήκωσε το βλέμμα του και την ακολούθησε μέχρι που εκείνη χάθηκε.Ένιωθε ηρεμία λες και κάτι τον επηρέασε,λες και το σώμα του αποφάσισε να αφεθεί ελεύθερο κάτω απο τα απλά ρούχα και τη θέα του κοριτσιού.Τα βήματα αργά και ασυναίσθητα πήραν το δρόμο προς το άρωμα που αυτή άφηνε πίσω της.Όταν κατάφερε να φτάσει προσπερνώντας την άγρια και έρημη φύση μέσα απο ένα τραχυ μονοπάτι,βρέθηκε μπροστά σε μια έκπληξη.Μια φυσική πισίνα με καταπράσινα νερά,ένα δέντρο έγερνε στην άκρη σα να προσπαθούσε και αυτό να μπει μέσα της,πλάι του μερικές πέτρες σχημάτιζαν έναν μικροσκοπικό καταράκτη και έπειτα η παρουσία της μικρής ολοκλήρωνε το υπέροχο τοπίο.-Τελικά δεν είχε άδικο-σκέφτηκε απο μέσα του.Έμενε να κοιτά αρκέτα απομακρυσμένος και η Lily δεν είχε καταλάβει τη άφιξή του εκεί.Κολυμπούσε σα να ένιωθε κάθε άγγιγμα του νερού πάνω της,χάιδευε με τη παλάμη την επιφάνεια και ξάπλωνε εκεί που έπεφτε ο ήλιος.Μετά απο λίγα λεπτά πάτησε στο βυθό και σήκωσε τα χέρια ψηλά ''Αμέλια...αν έπρεπε να διαλέξω τι θα ήθελα να είμαι...εκτός απο άλογο σαν εσένα...τις νύχτες να μεταμορφώνομαι σε νούφαρο και να ζω εδω!''αναφώνησε κάνοντας στροφές και πιτσιλώντας ταυτόχρονα το άλογο που έστεκε στην όχθη.Ελεύθερη,ανέμελη χαιρόταν τις στιγμές της χωρίς καμιά να σπαταλήσει άσκοπα.Όταν έπρεπε γινόταν αέρας,άλλες φορές ένα με το νερό και μερικές Κρίνο σα το όνομά της.Παρέα με τα άλλα λουλούδια στόλιζαν τη γη.Πάντα παιδί, με καρδιά αγνή και ψυχή ανάλαφρη απο κακές πράξεις και σκέψεις.Ο Dante έκανε δυο βήματα πιο πίσω και έπιασε τον εαυτό του να χαμογελά.Μόνο για λίγο,ακόμα και αυτό το επέτρεπε σε δόσεις λες και αν φαινόταν χαρούμενος θα έχανε μια μάχη που είχε στοιχηματίσει να κερδίσει.

Η Lily ευχαριστιόταν τη μοναξιά και έτσι έλυσε το πάνω μέρος απο το μαγιό της.Με όλα ένιωθε ελευθερία ακόμα και βγάζοντας το μικρό ύφασμα απο πάνω της.Βυθίστηκε στα νερά για άλλη μια φορά και τραγούδησε για χάρη τους.Εκείνος σκλήρυνε το ύφος του και μέσα του ανάγκαζε τον εαυτό του να φύγει.Έπρεπε να γυρίσει τη πλάτη και να φύγει,παρόλαυτά έμενε σχεδόν κρυμμένος με το φόρεμα στο χέρι.Μόλις κατάλαβε πως το κορίτσι θα έβγαινε απο το νερό, παρουσίασε τον εαυτό του.

Εκείνη αποχωριζόταν τη λίμνη και όταν τον αντιλήφθηκε ούρλιαξε ταραγμένη.Του γύρισε τη πλάτη και αγκάλιασε τον εαυτό της ''Τι δουλειά έχεις εδω?''είπε και μάζευε το κορμί της ακόμα πιο πολύ ''Είπα να σου φέρω το φόρεμά σου.Απ'οτι φαίνεται το χρειάζεσαι''της απάντησε.Αυτή χτύπησε τα πόδια της εναλάξ στο έδαφος ''ναι αλλά με είδες.ΜΕ ΕΙΔΕΣ!''φώναξε κλαψουρίζοντας παιδικά ''Και είσαι ακόμα εδώ''συμπλήρωσε και αυτός κρατιώταν σοβαρός με νύχια και με δόντια. ''Δεν είδα τίποτα''είπε με σιγουριά.Πρώτο ψέμα που δεν ένιωθε τύψεις.Φυσικά και την είχε δει και θα τη ξαναέβλεπε με μεγάλη του χαρά.Σκέψεις που σόκαραν ακόμα και τον ίδιο.''ΤΟ ΒΡΗΚΑ!''την άκουσε να λέει ταράζοντας τις ισσοροπίες της φύσης και έπειτα είδε να χωρίζει τα μακρυά μαλλιά της σε δυό μέρη.Τα έφερε μπροστά και αφού σιγουρεύτηκε πως κάλυψαν το γυμνό στήθος της,γύρισε στο μέρος του παιχνιδιάρικα.Σήκωσε τα χέρια ψηλά ''Ταράααα''ξεφώνησε χαμογελώντας για τη λύση που ανακάλυψε.