DANTE Legend...ThE BeGiNninG

ΣΩΣΤΗ ΣΚΗΝΗ

Στη Lily οι μέρες φαίνονταν όμοιες λες και πάντα ξύπναγε την ίδια.Απο το δωμάτιο δεν έβγαινε παρα μόνο για να πάει στην Αμέλια.Περπατούσαν μαζί και αφού προσπερνούσαν τον Πάολο, που έλιωνε βλέποντας τη κόρη του δίχως να τον αφήνει να της μιλήσει,τη καβάλαγε και έτρεχε μαζί της πέρα απο το κτήμα.Τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου, όταν απο τη πρώτη στιγμή αντιλήφθηκαν την απουσία της,καλούσαν ανα λεπτό στο κινητό της.Εκείνη κάποια στιγμή το σήκωσε και δήλωσε να προχωρήσουν δίχως αυτήν και έδωσε τη θέση της στο Στηβ.Αυτός θα έπαιρνε τις τελικές αποφάσεις στη θέση της, ευθύνη που αναγκάστηκε να πάρει ενώ δεν ήθελε.

Και έτσι ανούσια πέρασε μια βδομάδα, με τη Lily να προετοιμάζει κάθε μέρα τον εαυτό της για τα υπόλοιπα χρόνια.Τις νύχτες πλέον κοιμόταν επιθυμώντας να ξυπνά απο τον εφιάλτη, αφού έπαιζε αυτός μέσα.Μόνο εκεί θα μπορούσε πια να τον βλέπει και έτσι το βασανιστήριο, της φάνηκε ο μόνος τρόπος να συνεχίσει.Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα η πόρτα της χτυπούσε, στην αρχή ελαφρά μα γρήγορα ο χτύπος έγινε έντονος.Εκείνη σηκώθηκε απο το κρεβάτι της και σέρνοντας τα βήματα, άνοιξε με δυσκολία δίχως να ρωτήσει.Δε περίμενε κανέναν επισκέπτη και γνώριζε όσους έμεναν στο σπίτι που συνήθως επέμεναν να θέλουν να τη δουν.Η ζωή όμως μπορεί να πετάει εμπόδια απο ψηλά χωρίς στόχο, μα αργά ή γρήγορα όταν αυτά πέφτουν άδικα, εκείνη επιστρέφει για να τα διορθώσει.Η Έμμα παρέμενε ακίνητη και με σεβασμό περίμενε η Lily να της επιτρέψει να περάσει.Η γυναίκα μπροστά της έξυνε μια πληγή που ακόμα ήταν φρέσκια αλλά η ψυχή ενός λουλουδιού είναι πάντα λευκή,αγνή και άκακη.Έτσι και η δική της, που με μερικά βήματα προς τα πίσω, της άφηνε χώρο για να μπει.Η Έμμα έδειχνε σοβαρή, αφού έφτασε στο κέντρο του δωματίου και άκουσε τη πόρτα να κλείνει, γύρισε στο μέρος της Lily.

''Έχω ανάγκη να σου μιλήσω''είπε χαμηλόφωνα και η μικρή της έδειχνε τη καρέκλα πίσω.Οι δυο γυναίκες έκατσαν αντικρυστά με τις καρδιές να χτυπούν γρήγορα και δυνατά.Η Έμμα έδεσε τα δάχτυλά και τα ακούμπησε πάνω στα πόδια της,τα κοιτούσε και θα συνέχιζε μέχρι η συζήτηση να λήξει.''Αυτή που θα έπρεπε να φύγει εκείνο το βράδυ...ήμουν εγώ...''άρχισε να λέει και χαμογελούσε λυπημένα σκεπτόμενη το λάθος της.''Όταν τον γνώρισα...δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας άντρας κρυμμένος πίσω απο σκληρό προσωπείο.Πάντα σοβαρός και ποτέ να γελάει.Στην αρχή πίστεψα πως έτσι ήταν στη πραγματικότητα, αλλά...αλλά ένα βράδυ με άφησε να δω πίσω απο τα σκοτάδια του και πέρα απ' αυτά...Εκεί που ήσουν μόνο εσύ...''η Έμμα έλεγε και η Lily έκλαιγε.Δε καταλάβαινε γιατί τα λόγια της γυναίκας την άγγιζαν βάναυσα,μα η φωτιά μιας αγάπης για να φανεί, χρειάζεται πάντα ανέμους να τη δυναμώσουν,να τη φτάσουν ψηλά.Έτσι και τα λόγια,ανεμοστρόβηλοι στη καρδιά.