DANTE Legend...ThE BeGiNninG

ΑΝΑΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ

Η Lily επέστρεψε στο ξενοδοχείο και έτρεξε μέσα στο δωμάτιο.Έκλεισε τη πόρτα και στάθηκε λίγο ακουμπώντας τη πλάτη της πάνω.Σα να τη κυνηγούσαν και μόλις είχε καταφέρει να ξεφύγει.Πέταξε τις γόβες τινάζοντας τα πόδια και έβγαλε σα τρελή εκείνο το φόρεμα απο πάνω της.Την έπνιγε και ας μην έφτανε μέχρι το λαιμό της,την έσφιγγε και ας ήταν το σωστό νούμερο.Έμεινε με τα εσώρουχα και ένιωσε να αναπνέει ξανά.Άνοιξε τις κουρτίνες με τα δυό χέρια και άφησε το ημίγυμνο σώμα της πίσω απο το τζάμι.Σα κούκλα στη βιτρίνα, μόνο που τα φώτα έπεφταν αλλού.Κοίταξε τη πόλη που δε κοιμόταν ποτέ,ζωντανή κάθε ώρα και απόψε θα ξαγρυπνούσε παρέα της.Απότομα γύρισε τη πλάτη στο κόσμο και το κορμί άφησε το βάρος του παρασέρνοντάς την στο κρύο πάτωμα.Έφερε τα πόδια κοντά και τα αγκάλιασε.Μάλωνε τη καρδιά της που δεν άντεχε και έκλαψε σα μικρό κοριτσάκι που το άφησαν μόνο στο κόσμο.Χαμένο να ψάχνει για ένα σπίτι,λίγη αγάπη και μια ζεστή αγκαλιά.Τη δική του!

Το στόμα της πικρό και τα χείλη άγγιζαν το απαλό δέρμα προσπαθώντας να ελέγξει τον ήχο των λυγμών της.Δέκα ολόκληρα χρόνια και μέσα σε μια τόση δα στιγμή, ένιωσε σα να μην είχε περάσει ούτε λεπτό.Αναρωτιόταν,θύμωνε και απορούσε για τους κανόνες του παιχνιδιού που αναγκαζόταν να παίξει. Πίστεψε στη μοίρα,το πεπρωμένο,τη τύχη και την ατυχία μα δεν ήξερε ποιό απ'όλα ήταν γι αυτήν.Αυτός είχε φτιάξει τη ζωή του,μπόρεσε και το έκανε.Εκείνη όμως, όσο και να προσπάθησε κανένας άντρας δε στάθηκε καλύτερος απο τον Dante.Κανένας δε ξυπνούσε τις αισθήσεις της,δε της μιλούσε και δε την άγγιζε όπως το έκανε αυτός.Η πληγή της μεγάλωσε σκεπτόμενη εκείνη τη γυναίκα δίπλα του.Το αίμα έσταζε ξανά μέχρι που έρεε ασταμάτητα σα τα δάκρυά της.Το κορμί σπαρταρούσε και η φωνή βγήκε αυθόρμητα προσπαθώντας να ξελαφρώσει λιγάκι τη ψυχή της απο το βάρος.

Το κινητό άρχισε να χτυπά και να τρέμει πάνω στο τραπεζάκι που το είχε πετάξει.Σήκωσε το βλέμμα της και το κοίταξε αδιαφορώντας.Η απόσταση ως εκεί, της φάνηκε μεγάλη και αυτή αντοχές δεν είχε για να το φτάσει.Έκανε μια στροφή το μαζεμένο σώμα της και έριξε το κλαμμένο βλέμμα στη νύχτα.Την ικεύτευε να τη πάρει μαζί,να τη κλείσει στα σκοτάδια τίποτα να μη βλέπει πια.Να μη χρειαστεί τα μάτια να τον αντικρύσουν πάλι.Η Lily ποτέ δεν είχε κάνει μια ευχή για τον εαυτό της.Όλες οι χάρες που ζητούσε, ήταν πάντα για τους άλλους.Μα τώρα στη νύχτα απευθυνόταν και ήλπιζε να την ακούσει.-Δεν είναι έρωτας μ'ακούς?...- ξεκίνησε να της λέει στα χαμηλά πίσω απο το γυαλί –Αγάπη είναι...αγάπη είναι και με νικάει...- μουρμούριζε και αργά ο τόνος της φωνής της ανέβαινε καθώς οι παλμοί αυξάνονταν.-...παραδίνομαι μ'ακούς?...σε εσένα παραδίνομαι...- μιλούσε στο βράδυ και στο χρυσό φεγγάρι του.-...μη με εγκαταλείψεις και εσύ...μη φύγεις όπως όλοι...-συνέχιζε και το κλάμα την έπνιγε μα δε θα σταματούσε.Ώρες πέταγε κουβέντες,ικεσίες και παρακαλετά, μέχρι που το φεγγάρι άρχισε να φεύγει και η Lily ακούμπησε τις παλάμες στο τζάμι κοιτώντας το.Σήκωσε το κορμί της και με λυγμούς ούρλιαξε –ΟΧΙ!ΟΧΙ ΚΑΙ ΕΣΥ...ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ!- λόγια που στη πραγματικότητα ήθελε εκείνος να τα ακούσει.Λέξεις που του άνηκαν και ποτέ δε του τις είπε.Τώρα ξεσπούσε στο φεγγάρι που εγκατέλειπε τον ουρανό μαζί και εκείνη,δίνοντας τη θέση του στο φως που η Lily άρχισε να μισεί.