DANTE Legend...ThE BeGiNninG

Και έτσι...

Η Lily κάθε μέρα περπατούσε στο κτήμα με την Αμέλια πλάι της.Δε τη ξανακαβάλησε ποτέ,κρατούσε απλά τα χαλινάρια και παρέα έκαναν ατελείωτες βόλτες.Καμιά όμως φορά δεν έφτασαν ως τη λίμνη.Στο δωμάτιο που έμενε εκείνος,πάνω στο τραπέζι είχε βρει την επιταγή της.Δεν άγγιξε τα χρήματά της και δε το είχε σκοπό εξαρχής.Η μικρή τη κοίταξε και έπειτα τη τσαλάκωσε κρύβοντάς τη μέσα στη χούφτα της.Τον παλιό στάβλο τον ονόμασε –Το Κρίνο της Αγάπης- και δε σήκωνε τα μάτια της στη ταμπέλα.Έγραφε για αγάπη,μια λέξη που έπαψε να καταλαβαίνει.Ούτε να τη διαβάσει μπορούσε,ούτε να τη γράψει.Το χαμογελό της έσβησε και τίποτα δε στάθηκε ικανό να της το χαρίσει πάλι.Μετά την εγκατάλειψη του Dante,ο Γκρεγκ την επισκεπτόταν κάθε μέρα και αυτή τον κοιτούσε σα να μη τον αναγνωρίζει.Ένας ξένος,άγνωστος άνθρωπος που τα μάτια έδειχναν πόνο όταν τον αντίκρυζαν.Τη φωνή της δε τη ξανάκουσε όσο και να προσπάθησε.Ο χρόνος δε βοήθησε και όσο κυλούσε έκλεβε τα νιάτα της και το λουλούδι έμενε μαραμένο αλλά όρθιο. Ο Πάολο διάβαζε τη σιωπή της και στεκόταν δίπλα της μέσα στα σκοτάδια.Μαζί κάθονταν μπροστά απο το τζάκι και για ώρες παρατηρούσαν τη φωτιά.Μόνο εκεί ένιωθε ζωντανή.Τα παιχνίδια της φλόγας και η ζέστη την ηρεμούσαν.Μέσα σε εκείνη τη φωτιά,μια μέρα πέταξε και τη καρδιά της,την έβλεπε να λαμπαδιάζει και άκουγε το θόρυβο του καψαλίσματος.Έτσι πέρασαν δυο χρόνια.

Ο παππούς της βρέθηκε στη πόρτα του κτήματος αρκετές φορές αλλά αυτή πήγαινε μπροστά του ψυχρή και ποτέ δε του άνοιγε.Ούτε λέξη δε της έπαιρνε όσο και να τη παρακαλούσε.Δεν υπήρχαν κοέυβντες που να τη συγκινούν ή να της δημιουργήσουν οποιοδήποτε συναίσθημα.Ενοχλητικός θόρυβος η φωνή του που τρυπούσε τα αφτιά της.Γυρνούσε τη πλάτη της και έφευγε.Εκείνος δε καταλάβαινε γιατί πάντα έφτανε ως εκεί αφού δεν είχε σκοπό να τον δεχτεί,μα αυτή δοκίμαζε τον εαυτό της.Όταν διαπίστωνε πως τίποτα δεν ένιωθε,απομακρυνόταν.

Είχε σταματήσει τα μαθήματα των παιδιών και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που είχε βοηθήσει,τη παρατηρούσαν απο μακρυά και συχνά δάκρυζαν.Ο ήλιος μπορεί κάθε μέρα να έκανε την ίδια διαδρομή ανεβαίνοντας στον ουρανό μα κανείς δε τον απόλαυσε όπως κάποτε.Αφού και αυτός απο πάνω τους, κοιτούσε το λουλούδι να χάνεται χωρίς να μπορεί να το αναστήσει.Τις νύχτες έμενε ξάγρυπνη,κρυβόταν στο σκοτάδι και όχι κάτω απο τα σκεπάσματα,στο τζάκι και στο φως του.Οι σκιές άλλαζαν στο πρόσωπό της και λες πως γνώριζαν το πόνο της,τη μεταμόρφωναν ανάλογα.Έμοιαζε με διάφορα πλάσματα.Άλλοτε φανέρωναν τη χαμένη αθωότητά της και άλλοτε άγριες ρωγμές σαν εκείνες της καρδιάς της.Το αίμα έσταζε απο τη πληγή της και ενώ στην αρχή πόναγε κάθε μέρα,με το καιρό συνήθισε και θεώρησε το πόνο συναίσθημα που έπρεπε να κρατήσει.Τα πρωινά έκλεινε λίγο τα μάτια αποζητώντας ξανά το σκοτάδι και για μερικές μόνο ώρες κοιμόταν.Μόλις το μυαλό καταλάβαινε πως ένα όνειρο προσπαθούσε να τρυπώσει,μαγικά τη ξύπναγε.Έτσι πέρασαν άλλα δυό χρόνια.

Η Lily δεν ήταν πια παιδί,όχι λόγω ηλικίας μα εμπειρίας.Όσα βίωσε και συνέχισε να ζει με αυτά,την ωρίμασαν απότομα,άγαρμπα και την έκαναν γυναίκα.Σε μια απο τις βόλτες με την Αμέλια,άξαφνα το άλογο λύγισε τα δυο μπροστινά πόδια και έσκυψε μπροστά.Της μιλούσε,της ζητούσε να ανέβει,την είχε ανάγκη και εκείνη το έκανε δίχως να σκεφτεί.Εκεί ψηλά ένιωσε σα παγωμένη βασίλισσα και έκλεισε τα μάτια ''Τρέχα κορίτσι μου!''της φώναξε και η μαύρη καλονή ταξίδεψε το λουλούδι πάνω στη ράχη της.Τα βλέφαρα παρέμεναν κλειστά και η Lily μόνο ένιωθε τον αέρα και το καλπασμό της Αμέλια.Το κορμί τραντάζονταν και αυτή θυμήθηκε τα ξέγνοιαστα χρόνια.Μετά απο ώρα κατάλαβε πως το άλογο είχε σταματήσει και έτσι αποφάσισε να αντικρύσει το προορισμό.Η λίμνη εμφανίστηκε μπροστά της και εκείνη δειλά κατέβηκε.Στάθηκε στην όχθη και σε λίγα λεπτά τα γόνατα χτύπησαν το έδαφος.Άξαφνα έβαλε τα δυό της χέρια στη κοιλιά και έγυρε μπροστά.Τα μαλλιά έπεσαν και τη κάλυψαν.Όταν η φύση την είδε ξανά,θανάσιμοι βουβοί λυγμοί φανερώθηκαν.Ούρλιαζε σιωπηλά κουνώντας το κορμί της μπρος πίσω και τα δάκρυα έσταζαν μέσα στα σμαραγδένια νερά,εκείνα που κάποτε της χάριζαν χαρά,τώρα της έπαιρναν τη λύπη.Πονούσε τόσο που έχασε τον έλεγχο.Η φωνή, μετά την ησυχία το σκασε απο το στόμα και τη Lily την ακούσαν τα πουλιά,τα δέντρα,ο ήλιος και ο αέρας που καταλάγιασε μπροστά στο πόνο της.Σα να γονάτιζε και η φύση μαζί της,δίπλα της δείχνοντας κατανόηση.Το άλογο χλιμίντρισε,δάκρυσε και σηκώθηκε στα δυό του πόδια.Σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται και ο θεός έκλαψε προς τιμήν της.Η βροχή στην αρχή έπεφτε σκόρπια μα σύντομα μεταμορφώθηκε σε μπόρα που έδειχνε τη θλίψη του θεού να δυναμώνει.Το κορμί της βράχηκε, αυτή σήκωσε το πρόσωπο ψηλά στον ουρανό.Του φώναξε δυνατά με τις γροθιές στο μέρος του και όρθωσε το ανάστημά της.Είχε πετάξει απο πάνω της οτι κουβαλούσε και η βροχή τα παρέσυρε βυθίζοντάς τα στη γη.Εκεί άνηκαν γιατί η Lily αποφάσισε τίποτα να μη την ξαναγγίξει,τίποτα να μη τη γονατίσει.Στις όχθες γεννιόταν ένας χαρακτήρας που ο κόσμος όμοιό του δεν είχε ξαναδεχτεί.

Άρχισε να ασχολείται με –Το Κρίνο της Αγάπης-.Αυτή τη δραστηριότητα την επέκτεινε και σύντομα έφτιαξε μια μεγάλη ομάδα απο άτομα που ενδιαφέρονταν για άλλους ανθρώπους.Για όσους είχαν ανάγκη και πρόσφεραν απλόχερα τη βοήθειά τους.Η Lily κατάφερε να δημιουργήσει διάφορα τέτοια σπίτια, σε πόλεις κοντά στη δική της.Διοργάνωνε γκαλά και διαπίστωσε με χαρά, πως στο κόσμο υπήρχαν μερικοί ακόμα φιλάνθρωποι που πρόσφεραν απο το περίσσευμά τους ή το υστέρημα.Έτσι, μάζευε τα χρήματα και ανακατασκεύαζε εγκαταλελειμένα κτήρια που της δώριζαν.Ο τόπος άρχισε να γεμίζει απο –Κρίνα Αγάπης-και αυτή μπορούσε και να διαβάσει τη λέξη και να τη γράψει.Το μόνο που δε κατάφερνε ήταν να τη νιώσει έτσι όπως έπρεπε.Τη λάμβανε απο όσους βοηθούσε,την έδειχνε με τις πράξεις της, μα ποτέ η καρδιά δε χτύπησε όπως τότε.Παρέμενε ένα λουλούδι που ενώ έμοιαζε να στέκει στο ύψος του,στη πραγματικότητα είχε χάσει το όμορφο χρώμα και άρωμά του.

Έτσι πέρασαν ακόμα έξι χρόνια!