DANTE Legend...ThE BeGiNninG

ΚΑΙ ΕΤΣΙ...

O Dante επέστρεψε στη Νέα Υόρκη.Έσπασε το συμβόλαιο για τη κατασκευή του Καζίνο και κλείστηκε στο διαμέρισμά του.Στους συνεργάτες του μιλούσε με ηλεκτρονικά μηνύματα και όσο κι αν προσπάθησαν να τον συναντήσουν,κανείς τους δε τα κατάφερε.Η μητέρα του τον έπαιρνε αμέτρητα τηλέφωνα καθημερινά αλλά αυτός δεν απάντησε σε κανένα.Γι αυτόν είχε πεθάνει.Στην αρχή,τις νύχτες πεταγόταν στον ύπνο του ιδρωμένος φωνάζοντας,πότε έβλεπε την Ελάιζα και πότε τη Lily.Άρπαζε ένα μπουκάλι ουίσκυ και ευχόταν αυτό να τον βοηθήσει.Το έριχνε στα σωθικά του και απο ένα σημείο και μετά, δεν ένιωθε ούτε τη κάψα του χρυσού υγρού αλλά ούτε και τον εαυτό του.Στεκόταν στα τεράστια παράθυρα μπροστά και έριχνε το βλέμμα του στα φώτα.Κάθε νύχτα επέλεγε και διαφορετικό.Ώρες το κοιτούσε μέχρι να το συνηθίσει και να μη το βλέπει πια.Μετά απο μήνες έπαψε να κοιμάται,οι εφιάλτες δε τον εγκατέλειπαν και η επίσκεψή τους γινόταν όλο και πιο έντονη.Ξεκούραζε τον εαυτό του μόνο λίγες ώρες όταν ο ήλιος έβγαινε και ύστερα καθόταν σε μια πολυθρόνα πετώντας το κεφάλι του πίσω.Το λευκό του ταβανιού,μια εικόνα που τον βοηθούσε να μη σκέφτεται.Πολλές φορές το ένιωθε να τον πλησιάζει και αυτός το προκαλούσε να κατέβει ακόμα πιο χαμηλά,να πέσει πάνω του για να τον σώσει.Απο εκεί μέσα βγήκε μετά απο δυό χρόνια.

Ένα πρωινό,σταμάτησε έξω απο τα γραφεία της εταιρίας του και βγαίνοντας απο το αμάξι,έστρωσε το κουστούμι του και περπάτησε μέχρι τη γυάλινη είσοδο.Έσπρωξε τη πόρτα και τα βήματά του αντιλαλούσαν στο χώρο.Το μαρμάρινο πάτωμα δέχονταν τα βαρυά χτυπήματα.Η κοπέλα στη ρεσεψιόν τον κοίταξε και μέχρι να τη προσπεράσει,στεκόταν σαν άγαλμα,ούτε τα βλέφαρά της δε τόλμησε να ανοιγοκλείσει.Ο Dante έφτασε στο τελευταίο όροφο και ενώ πέρναγε μπροστά απο ανθρώπους, αυτός έδειχνε λες και η παρουσία τους ήταν ανύπαρκτη.Τα χαρακτηριστικά του είχαν αγριέψει και δίχως να αλλάζει έκφραση,φαινόταν πιο σκληρός απο ποτέ.Απρόσιτος,απλησίαστος και τρομακτικός.Μπήκε στο γραφείο του και ξεκίνησε τη δουλειά.Δε μιλούσε ποτέ σε κανέναν και επέμενε ακόμα και έτσι, να επικοινωνεί μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων.Όταν έπρεπε να του παρουσιάσουν σχέδια,απλά του τα άφηναν έξω απο τη πόρτα του και αυτός τα μελετούσε τις νύχτες κολλώντας τις σημειώσεις πάνω στο χαρτί.Έπειτα τα τύλιγε και τα παράταγε ξανά έξω απο το γραφείο του.Τα αδέρφια του συχνά τον περίμεναν έξω απο το σπίτι του και αυτός δίχως να τους μιλήσει,έδινε τα χρήματα που χρειάζονταν.Εκεί συνάντησε και τη μάνα του πολλές φορές, που έμοιαζε σχεδόν με άνθρωπο,περίπου με γυναίκα.Σάρκα και οστά έτοιμη να πέσει στα πόδια του αλλά αυτός ούτε βλέμμα δε της έριχνε.Προσπερνούσε το φάντασμά της και έφευγε.Έτσι πέρασαν ακόμα δύο χρόνια.Χρόνια σιωπής,χρόνια εφιαλτικά, έφτιαχναν έναν χαρακτήρα που όμοιό του ο κόσμος δεν είχε ξαναδεχτεί.