DANTE Legend...ThE BeGiNninG

ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τα τακούνια της ακούστηκαν καθώς ανέβαινε τα λιγοστά σκαλιά της εξέδρας που είχε στηθεί στη παλιά βιβλιοθήκη.Ένα κτήριο με ιστορία,επιβλητικό,αποθήκη γνώσεις που έκρυβε μέσα της χιλιάδες ιστορίες.Στάθηκε μπροστά στο αναλόγιο και στο χώρο επικρατούσε απόλυτη σιωπή.Άνοιξε τα χαρτιά της,λίγα λόγια σε λευκές κόλλες.Ενώ θα μπορούσε να μιλήσει δίχως αυτά, προτίμησε να βάλει τη βοηθό της να γράψει για εκείνη.Πλήθος κόσμου της καλής κοινωνίας μπροστά στα πόδια της, με τα εκατοντάδες ζευγάρια μάτια καρφωμένα πάνω της.Μια γυναίκα σα πίνακας ζωγραφικής,ένα θηλυκό που απολάμβαναν να κοιτούν.Δεν ήταν μόνο η εμφάνιση μα και το θαυμαστό της έργο που τους έκανε να στέκουν με βλέμμα γεμάτο δέος.Η Lily ως πρόεδρος του ιδρύματος, αναλάμβανε το λόγο της έναρξης κάθε γκαλά.Μιλούσε για το κίνητρο που την ώθησε να προχωρήσει προσφέροντας βοήθεια και έπειτα για τα σχέδια που είχε.Σε κάθε εξέδρα,πίσω της έστεκε πάντα η αφίσα απο το παλιό της στάβλο και ακριβώς δίπλα η εικόνα απο το πρώτο –Κρίνο Αγάπης-.Αυτή τη φορά είχε ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη μετά απο έκλιση μικρότερων και αδύναμων ομάδων που δρούσαν ακριβώς με την ίδια πρόθεση.Στόχος τους η ανακατασκευή ενός παλαιού εργοστασίου σε νοσοκομείο μικρών παιδιών που δε μπορούσαν να νοσηλευτούν καθώς οι γονείς αδυνατούσαν λόγω οικονομικής δυσχέρειας.Ο προυπολογισμός του έργου είχε ήδη μελετηθεί και το ποσό ήταν αρκετά εκατομμύρια δολάρια.Η Lily ήλπιζε πως σε μια τόσο μεγάλη πολιτεία όπως η Νέα Υόρκη,θα έβρισκε περισσότερους φιλάνθρωπους για να βοηθήσουν.Ακόμα και να το έκαναν για το προφίλ τους,δε την ένοιαζε,ίσα ίσα που θεωρούσε τη πράξη τους ένα μικρό βήμα προς την εξιλέωση.

Πέρασε το βλέμμα της πάνω απο το κόσμο και έπειτα άρχισε να διαβάζει για την ιστορία του ιδρύματος.Ύφος σοβαρό που δεν άλλαζε ποτέ,φορούσε ένα στενό μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο,τόνιζε τη σιλουέτα της εξαιρετικά.Το λεπτό κόκκινο ζωνάκι αγκάλιαζε τη λεπτή μέση της και τα μαύρα μαλλιά σα βροχές άγγιζαν τους ώμους.Ίσια πάντα,αυστηρά όπως η ίδια.Όταν μιλούσε, στο χώρο δεν ακούγονταν τίποτα.Μόνο η φωνή της,που άλλοτε τη χρησιμοποιούσε για να γελά και να τραγουδά.Τώρα αυτή περιέγραφε ανάγκες,προβλήματα και ανθρώπινο πόνο.Ήξερε απ'αυτόν και τον ανέλυε τόσο καλά, που συχνά την χαρακτήριζαν ως ποιήτρια του.Είπε τη τελευταία λέξη και μια συνεργάτιδα του ιδρύματος τη πλησίασε δίνοντάς της έναν φάκελο.Δεν είχε προλάβει να τελειώσει και οι πρώτες δωρεές είχαν κιόλας φτάσει.Έτοιμη να ανακοινώσει και να ευχαριστήσει τους ανθρώπους που έτρεξαν να προσφέρουν.Ο φάκελος άνοιξε κάτω απο τα δάχτυλά της και αφού έβγαλε το χαρτί,το ξετύλιξε και έριξε τα μάτια πάνω του.Οι ευχαριστίες πολλές και αλφαβητικά ξεστόμιζε τα ονόματα.Λίγο πριν το τέλος έπιασε τον εαυτό της να λέει ''Τα Κρίνα της Αγάπης ευχαριστούν τη Legend Constructions, δέκατη εταιρία στη σειρά που προσφέρει...''η παύση της μεγάλη και το βλέμμα στο υπέρογκο ποσό δίπλα απο το όνομα... της πήρε τη λαλιά.Ξεροκατάπιε διατηρώντας το σοβαρό της ύφος και έπειτα ήπιε μια γουλιά απο το νερό που υπήρχε μπροστά της.Πάλεψε να συνεχίσει και ενώ ήθελε να πάει παρακάτω στάθηκε αδύνατον.Γύρισε το κεφάλι της στο πλάι και η βοηθός της πλησίασε ανεβαίνοντας στην εξέδρα.''Συνέχισε'' της ψιθύρισε και όταν έφτασε στα σκαλιά, τα κατέβηκε τρέχοντας. Ένα μέλος του ιδρύματος τη σταμάτησε πιάνοντας το μπράτσο της ''Lily είσαι καλά?''τη ρώτησε και αυτή έδειχνε σα να μη τον είχε ακούσει ''Είσαι καλά?''επανέλαβε ο Στηβ ταρακουνώντας την ελαφρά.''Μια χαρά''πέταξε κοφτά και τραβήχτηκε.