ASLI (Bir Kalp İki Aşk 1#) #wattys2020

Aslı Bölüm 1

Keremde bende hala ellerimizi bırakmamış göz göze ayakta durmaya devam ediyorduk. Oksijen beynime ulaştığı anda ani bir refleksle ellerimi çekip "gitmem lazım" dedim ve yine koşarak kaçtım. Arkamdan Aslı bekle diyen sese kulak vermeden koştum. Yurda gittiğimde tek isteğim uyumak ve bugün yaşananları, keremin yeşil gözlerini, huzur veren sesini unutmaktı.

Ertesi gün okulda amfiden hiç çıkmadım. Yıllardır karşılaşmadığım kerem ile iki günde üç kereden fazla karşılaşmıştım ve yine karşılaşma ihtimalini göze alamazdım. Son dersten sonra direk işe gitmem gerekiyordu vardiyamın başlamasına yarım saat vardı. Koşarak okuldan çıktım bu hafta sinemada gişede çalışacaktım.

Cuma günü olması nedeni ile avm nin en üst katında yer alan sinema çok kalabalıktı. Tüm salonlar neredeyse ful oynuyordu. Ve bende çok yorulmuştum ayaklarımı sürüyerek yurda gittim. Geç kaldığım için her zamanki gibi buz gibi suyla duşumu alıp çıktım. Artık sıcak suyla yıkanmak nasıl bir şey çoktan unutmuştum. Yatağıma yatıp gözlerimi kapadığımda keremin yüzü gözlerimin önündeydi. O günden beri her gece olduğu gibi. Yeşil gözleriyle bana bakıp "hadi nefes al sakin" diyordu. Bu alışkanlık olmuştu artık onun yüzünü hatırlamadan rahat bir uyku uyuyamıyordum doğal sakinleştiricim olmuştu.

Uzun zamandır her hafta sonu olduğu gibi bu hafta sonu da tam gün çalışmış yorgunluktan pestilim çıkmıştı. Bütün hafta derslerim çok yoğundu ve her gün okul çıkışı çalışmıştım. Bu süre içerisinde kerem ile hiç karşılaşmamıştım. Bir yanım onu görmek isterken bir yanımda ondan olabildiğince uzağa kaçmak istiyordu. Yine pazar olmuş ve ben tüm haftayı yine yorgunlukla kapamıştım keremi gördüğüm o son günden itibaren iki hafta geçmişti içimde öyle garip duygular vardı ki insan tanımadığı birini özler miydi ben özlüyordum keremin kokusunu yeşil gözlerini sesini dahi özlemiştim.

.................................................

Okulda hiç arkadaşım yoktu. Aslında benim hiç arkadaşım yoktu. Yurtta odamı paylaştığım kızlarla bile bir iki kelime haricinde konuşmuşluğum pek olmamıştı. Bu yetimhaneden kalma bir durumdu bende. Eğer biriyle konuşmaya başlarsan ona güvenmeye başlarsın. O güven sonunda ağzından aldığı sırlarını herkese yayar ve sürekli ceza almana neden olur.

Kimseyle konuşma kimseyi sevme kimse ile göz teması kurma kendini ancak böyle korursun. Bunun yetmediği zamanlarda da savunma derslerinde öğrendiklerini kullan Aslı diye kendi kendimi telkin ederdim. Bu nedenle bir yabani gibi yaşamayı, insanlardan uzak durmayı onlara güvenmemeyi öğrendim. Kalabalık ortamlarda ya da tüm gözleri üzerimde hissettiğimde ise sinirsel olarak panik atak geçirip astım krizine yakalanıyordum.

Uzun zamandır bana dokunan benimle konuşan ilk insandı kerem ve bu nedenle de ondan çok etkilenmiştim. Keremin bana getireceği duygular korkutuyor ama onu düşünmekten kendimi alamıyordum. Yalnız hayatıma birilerini almak istemiyordum evet kolay kolay kimseye güvenemezdim ama imkansız da olsa kerem ile ilgili hayaller kurmaktan kendimi alamıyordum. muhtemelen o beni çoktan unutmuştu onun gibi biri için ben öylesine sıradan biriydim. Ama ben hala onu görmek istemiyorum desemde içimde bir yer lütfen göreyim onu diye yalvarıyordu.

Bu duygularla Pazartesi olmuştu. Bende okula gitmistim ama okul her zaman ki gibi karışmıştı sürekli bir biri ile kavga eden gruplar yine köşelerine dağılmış birbirleri ile hırlaşıyordu. Alışmıştım bu duruma artık, hep böyle yaparlar sonrada derslere dağılırlardı. Tam dersin başlayacağı amfinin önüne gelmiştim ki bir hareketlenme oldu ve birden elleri sopalı iki grubun arasında kaldım. Kendimi korumak için ellerimi başımın üstüne koyup aralarından sıyrılmaya çalışıyordum ama bir türlü hareket edemiyordum. Yine çok kalabalık ve gürültülü bir andı ve ben yine panik atak geçiriyordum. Nefesim kesilmiş titremeye başlamıştım. Tam bayılmak üzereydim ki birden ayaklarım yerden kesildi. Ne oluyor diyemeden kulağımda "Aslı çıkarıyorum seni buradan sakin ol" diyen sesi tanıdım. Bir yandan nefes alıp bir yanda nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum. Çok geçmeden doğal sakinleştiricimin kucağında bahçeye çıkabilmiştim.