Never Say Never (L.S) | Zakończone

14

Louis' POV

Gdy obudziłem się, mój wzrok powędrował na Harry'ego.

Jeszcze spał.

Lekko nim potrząsłem, aby się przebudził.
Poruszył się kilka razy niespokojnie, aż po chwili otworzył oczy.

- Dzień dobry , Loueeh - wyszeptał.

- Dzień dobry , Herreah - odpowiedziałem z uśmiechem. Chłopak wstał , rzucił mi moje rzeczy , a swoje wygrzebał z jednej z walizek. Natychmiast założył kremowe rurki i czarną koszulkę. Już miałem zakładać swoje ubrania , kiedy Harry krzyknął:

- Nawet nie waż mi się tego ubierać!

- To po co mi to rzuciłeś?!

- Um... A bo ja wiem? - wzruszył ramionami.

- Nie jestem jakimś wróżbitą, żeby to wiedzieć - powtórzyłem ruch.

- Kto wie? - zaśmiał się pod nosem, a następnie zaczął grzebać w walizce. W końcu podszedł do mnie i podał jakiś komplet. - To będzie na ciebie pasowało.

- Myślisz , że będę się przebierał przy tobie lustrującym każdy milimetr mojego ciała? - zapytałem z rozbawieniem w głosie. Z westchnieniem odwrócił się. Najpierw ubrałem białą koszulkę, a później czerwone rurki z szelkami.

- Już? - spytał z nadzieją w głosie.

- Jasne - gdy ponownie się odwrócił ,zamarł. Stał w bezruchu, a ja nie wiedziałem co miałem zrobić. - Hazz ? Co się s-stało?

- Wyglądasz... Wow... - przygryzł dolną wagę, a ja cicho zachichotałem. - Um... Nieważne, chodźmy na śniadanie - powiedział po czym oboje opuściliśmy.

Harry's POV

Poprowadziłem Louisa do jadalni. Weszliśmy do pomieszczenia gdzie o dziwo wszyscy już siedzieli przy stole.

- Witajcie! - wraz z Lou przywitałem się z gromadką. Przysiedliśmy się, a Caroline, z tego co wiem nasza kucharka rozstawiła na stole śniadanie.

- Zaraz zaczną się pytania, przygotuj się - szepnąłem do Louisa, na co się uśmiechnął.

- Harry - rodzicielka zwróciła moją uwagę na siebie - Spałeś z Louisem? - wpatrywałem się w nią, nie wiedząc co odpowiedzieć.

- Ja spałem na materacu - powiedział szybko Lou.

- Nie, to ja spałem na materacu.

- To jak w końcu? - Matka zdenerwowała się.

- Nie jestem głodny - powiedzieliśmy równocześnie i wraz z niebieskookim opuściliśmy pomieszczenie.
Ubraliśmy buty i wyszliśmy z domu. Przeszliśmy przez bramkę oddzielającą nasze podwórka i wbiegliśmy do budynku Tomlinsonów.
Usiadłem w salonie, a Tommo poszedł do kuchni.

- Naleśniki? - krzyknął.

- Pewnie! Pomóc ci?

- Nie, poradzę sobie! - pokiwałem ze śmiechem głową i wziąłem z pod stołu pierwszą lepszą gazetę.
Otworzyłem na 20 - tej stronie i zacząłem czytać jakiś nudny wywiad.

- Hazz... Harold wstawaj - usłyszałem i ciężko otworzyłem powieki. Ujrzałem przed sobą twarz Louisa.

- Zasnąłem?

- Tak... Ale przynajmniej skończyłem - spojrzałem na talerz na którym leżały naleśniki - Jeszcze tylko jakiś film...

Chłopak włączył "xXx", po czym oboje zaczęliśmy oglądać i jeść.

-----------------------------------------