I'm Mr. Jimin's Wife

Chapter 20

Jimin's POV

Ang tagal naman yata ni Dianne sa taas? Ano bang ginagawa nya? Na-curious ako at pumunta na sa taas.

I opened the door of our room but she wasn't there. I walked to the other room which is the room of our soon to be baby. I was the one who designed that room. I opened the door but it was locked.

I knocked but nothing answers me. I forgot that, that room is soundproof. Shit! Kinakabahan na ko!

Tumakbo ako papunta sa kwarto namin para kunin yung duplicate key nung isang room. Kinuha ko agad yun at tumakbo na ulit pabalik sa kwarto ng baby namin. Nabuksan ko yung pinto at nagulat ako sa nakita ko.

Dianne is lying down there. Punung-puno sya ng dugo. Nakakita din ako ng basag na vase. Nilapitan ko sya at nakita ko na may tumutulo na ding dugo pababa sa legs nya.

"No! This is not happening!" Natataranta na talaga ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Para na akong maiiyak dito. Binuhat ko agad sya at dinala sa kotse ko.

Dadalhin ko sya sa hospital. Hindi pwedeng mangyari 'to! Hindi pwedeng mawala ang baby namin!

Pinaharurot ko agad yung kotse ko para makarating agad sa hospital. Pagkadating dun, sinakay agad sya sa stretcher at isinugod sa ER. Nanginginig ako sa takot. Hindi ko lubos maisip na magagawa yun ni Dianne!

Umupo muna ako para maghintay. Tinext ko na din ang Bangtan na hindi matutuloy ang lakad kasi may emergency. For Petes sake! Why did Dianne do this? Hindi nya ba alam na sobrang nag-alala ako sa kanya? Pano nalang kung malaglag yung bata?

Naghintay pa ako ng 2 hours at sa wakas lumabas na rin yung doktor.

"Who's the family of the patient?" tanong ni Doc.

"I'm her husband." sabi ko at tumayo na at lumapit sa kanya.

"Masyadong malalim ang pagkakahiwa sa pulso ng patient. Kung hindi yun naagapan, maaring mamatay sya. At yung mga babies ay muntikan na ring malaglag dahil sa stress at mixed emotions. So sir, pinapayuhan ko kayo na ingatan ng mabuti ang asawa nyo dahil maselan talaga ang pagbubuntis nya. Nailipat na rin yung patient sa private room number 31. I have many patients excuse me." sabi nung doktor at aalis na sana pero pinigilan ko agad sya.

"Wait Doc! What do you mean na mga babies?" tanong ko kasi bakit mga babies ang sinabi nya?

"Hindi nyo po ba alam na triplets ang anak nyo?" sabi nya. Ha? Ano daw? Triplets?

"Ha?" tanong ko ulet kasi parang nabibingi na ako o ewan.

"Triplets po sir! Excuse me I have to go." sabi nya at umalis na. Hanggang ngayon hindi pa rin talaga magsink-in sakin yung sinabi ni Doc. Triplets? Grabe ang galing ko talaga!

Pumunta na ako sa room 31 para tingnan si Dianne. Kakausapin ko din sya kung bakit nya ginawa ang bagay na yun. Masyadong maraming dugo ang nawala sa kanya. Pano nalang kung nalaglag pa yung mga babies namin?

Aish! Pagpasok ko sa room na yun, tulog pa si Dianne. Nilapitan ko sya at inayos yung kumot sa katawan nya. Umupo ako sa upuan at hinawakan ang kamay nya.

"Dianne bakit mo naman ginawa yun? Nag-alala talaga ako sayo nun! Bakit ka ba kasi naglaslas?" tanong ko sa kanya kahit alam ko namang hindi sya sasagot kasi tulog pa sya. Maya-maya lang inantok na rin ako kaya nakatulog ako habang hawak ang kamay nya.

Dianne's POV

Nagising ako sa isang kwarto na puro puti. Alam ko na nasa hospital ako dahil sa ginawa ko. Tsk! Sana kasi namatay nalang kami!

Naramdaman ko namang may nakahawak sa kamay ko. Paglingon ko si Jimin pala. Buti naman naalala nya pa ko! Akala ko puro Rachel nalang ang nasa isip nya.

Hinigit ko ang kamay ko na hawak nya. Galit ako. Galit na galit ako kaya nagawa ko yun. Sana kasi namatay nalang talaga kami ng anak ko! Ayoko na! Sawang-sawa na ko! Kahit na mahal ko sya, ayoko namang lumaki ang anak ko na hindi sya mahal ng tatay nya dahil puro ang mahal lang ng tatay nya ang iniintindi nya.

Nakakasawa din pala syang mahalin! Palagi nalang nya akong pinapaasa. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari sana pala hindi nalang ako nagpakasal sa kanya. Sana pala hinayaan ko nalang silang dalawa ni Rachel.

Speaking of Rachel wala pa rin kaming balita sa kanya. Ang alam ko lang talaga ay nasa States sya. Siguro iiwasan ko nalang minsan si Jimin. HIndi naman sa makikipaghiwalay ako sa kanya pero iiwasan ko lang talaga sya.

Magpapalamig muna ako ng galit ko bago ulit ako humarap sa kanya, sa kanila ng Bangtan. Hinawakan ko ang tyan ko na medyo lumalaki na.

"Baby okay ka lang ba dyan? Sorry kung ginawa yun ni mommy ha. Galit lang talaga kasi si mommy." sabi ko habang hinihimas ang tyan ko. Nagising naman si Jimin. Hindi ko sya tinitingnan.

"Dianne, bakit mo ginawa yun?" tanong nya sakin. Ayan na naman sya. Ayan na naman sya sa mga pagpapanggap nya. Hinayaan ko lang sya at hindi nalang pinansin.

"Diaane sagutin mo naman ako." sabi nya ulit. Tss nagtanong pa sya.

"Why dont you ask yourself?" I said. Nagulat sya sa inasta ko kasi first time ko masagot sya ng ganun.

"Dianne answer me for the sake pf our childs!" sabi nya. Huh? Anong childs?

"What do you mean?" nakakunot noong tanong ko sa kanya. "Dianne triplets ang anak naten!" masayang sabi nya.

What? Triplets? Aish nako mahirap yan ilabas ah! Kasi eh! Sabi nang mahirap manganak eh! Ang bipolar ko ata ngayon. Kanina galit ako tapos ngayon nakangiti ako na parang ewan dito.

"Talaga?" tanong ko pa sa kanya. Gusto kong manigurado. Baka nagkakamali lang ako ng rinig.

"Oo Dianne triplets talaga ang mga baby naten!" sabi nya saken. Ngumiti naman ako at humawak sa tyan ko.

I cant wait to see them. I cant wait to see our child Jimin!

===================

Yehey! Chapter 20 na wooh! Di ko akalaing aabot sa ganitong chapters to yieehhh  libre ko kayo cornetto tara haha.

Vote * Comment * Be a fan