I'm Mr. Jimin's Wife

Chapter 50

Jimin's POV

October 13. It's the day. It's my birthday. Nag-aayos ako ngayon dahil pupuntahan ulit namin si Dianne. Kahit kakapunta palang namin sa kanya noong isang araw, atat na atat agad ang mga bata na bumalik lalo na't birthday ko ngayon.

"Happy birthday Daddy!" nagulat ako dahil sa pagsigaw ng tatlong bata. May mga nakahanda sa lamesa at nandito din ang Bangtan. Napangiti nalang ako. I miss this scene. "Happy birthday Hyung!" bati sa 'kin ni Jungkook.

"Happy birthday Jimin! Sana maging masaya ka na ulit!" masiglang bati naman ni Hoseok Hyung. Sana nga Hyung, sana nga. Nagulat naman ako nung tumakbo ulit ang mga bata palapit sa akin at may dala-dala silang tray.

Punung-puno ang tray ng cupcakes. Bawat cupcakes ay may nakasulat na letters at kapag pinagsama-sama mo 'yun, magiging 'I love Daddy'. Ang cute! "Daddy nagustuhan mo po ba?" tanong ni Krizzle. Lumapit ako sa kanya at kinarga sya. "Syempre naman! Galing sa inyo 'to eh!" sabi ko at hinalikan sya sa noo.

Nag-celebrate lang kami at umuwi na din sila Hyung. Naiwan kami ng mga bata at balak nga naming pumunta kay Dianne. "Babies tara na." sigaw ko naman kaya nagtatakbo na sila papunta sa garage.

Pagkadating namin sa hospital, dumeretso agad kami sa kwarto ni Dianne at pagkapasok, as usual nag-kiss ang mga bata sa kanya at syempre ako din. "Mommy! Birthday na po ni Daddy ngayon tapos naghanda po kami tapos dumating po sila Tito V!" kwento naman ni Khaizer.

Kinukwentuhan pa nila ang Mommy nila sa mga nangyari kanina pero naalala ko pagkain. Naiwan ko pala 'yun sa kotse. "Kevin dito muna kayo ah. May naiwan lang si Daddy sa kotse. Wag kayong aalis dito ah at mag-behave kayo." sabi ko. "Opo." sagot naman nilang tatlo.

Bumalik ako sa kotse ko at kinuha 'yung mga naiwan kong pagkain para sa tatlo. Pagbalik ko, umiiyak silang tatlo. Kinabahan naman ako syempre. "Why? Bakit umiiyak ang mga baby ko?" tanong ko at niyakap agad si Krizzle.

Nagsilapit naman ang tatlo at nakiyakap din. "D-daddy si Mommy po." kumunot naman ang noo ko sa sinabi ni Khaizer. "Anong nangyari?" tanong ko ulit. "Si M-mommy po gumalaw yung kamay nya tapos dumilat po sya kanina! Daddy bakit pumikit po sya ulit? Daddy gisingin na po natin si Mommy! D-daddy!" sabi ni Krizzle at umiyak na nang umiyak.

Napatulala ako sa mga narinig ko at hindi na napansin ang pag-iyak ng tatlo. Dali-dali akong lumabas ng kwarto at naghanap ng doktor. Nang may makita ako, tinawag ko agad at pinapunta da kwarto.

"Doc, dumilat po sya kanina tapos gumalaw po 'yung kamay nya." sabi ko sa doctor habang may chinecheck sya kay Dianne. Naka-upo naman ang tatlong bata sa sofa at nakatingin lang sa ginagawa ng doctor.

Nang matapos ang doctor, tinanong ko ulit sya. "Ano pong lagay nya Doc?" ngumiti ang doctor bago sumagot. "She's awake now. After 7 years, gising na sya. Nakatulog lang ulit sya kanina. Maybe later gising na sya and next week pwede na kayong lumabas dito sa hospital. Excuse me." sabi ng doctor at umalis na. Oh God!

Naiyak na ako. After seven fcking years! Gising na rin sya! After seven years nang paghihintay, makakasama ko na ulit sya. I can't wait to see her opening her eyes just to see us, just to see her family. Lumapit ako kay Dianne at hinalikan ang kamay nya.

"Dianne, matagal kong hinintay ang p-panahon na 'to. A-akala ko hindi ka na g-gigising. Akala ko i-iiwan mo na kami." wala na akong pakialam kung makita man ako ng mga bata na umiiyak ngayon sa harap ng Mommy nila. So what? Crying doesn't mean that you're weak, crying is a symbol that you're strong because you handle a problem that you think has no solution.

Pinunasan ko ang mga luha ko at hinalikan sya sa noo. "I love you Dianne. Wala nang papalit pa sayo. I love you so damn much!" nilapitan ko ang mga bata at niyakap sila. "Daddy ano po'ng sabi ng doctor?" tanong ni Kevin. "Sabi ng doctor gigising na daw si Mommy nyo mamaya. Makakasama nyo na sya." sabi ko habang pinipigilan na naman ang pag-iyak.

Siguro kung mas pinili ko si Rachel noon, wala akong mga anak na nakapagpapasaya sa 'kin ngayon. Siguro wala si Dianne na mahal na mahal ko ngayon. But I still thank Rachel dahil kung hindi sya lumayo sa 'kin, malamang hindi mangyayari anf mga magagandang bagay na 'to sa 'kin.

Nakatulog ako sa sofa habang naglalaro ang mga bata dito sa loob ng kwarto. Nagising nalang ako sa hagikhikan ng mga bata. "Mommy look at Daddy! He's sleeping and his mouth is open. It's so funny!" dinig kong sabi ni Krizzle at naghagikhikan na naman.

"Mommy, alam mo po ba, gustung-gusto ko na natutulog sa kwarto nyo ni Daddy because when I sleep there, I can feel you there and I can imagine our family with you." sambit naman ni Kevin. Naramdaman ko naman na may humaplos sa muka ko.

Isang kamay na matagal ko nang hindi naramdaman. Isang kamay na hinawakan ko sa altar eight years ago. Ang kamay na kasama ko sa hirap at ginhawa. Ang kamay na laging hawak ko. Ang kamay ni Dianne na matagal ko ng hinahanap-hanap na humahaplos sa buhok at muka ko.

Dumilat agad ako only to see Dianne's smiling face. Nakangiti sya at nangingilid na ang luha. Tumayo naman ako at niyakap sya. Naramdaman ko na nababasa na ang shirt ko pero wala akong pake. I only care for this moment.

This moment is so perfect that I would like to think that this is a dream. Kinurot ko ang sarili ko but eto pa rin sya. Nakayakap sa akin while sobbing. "J-jimin." sabi nya na nakapagpa-iyak sa 'kin.

"I love you Dianne. This is the best birthday gift ever." sabi ko before I kissed her lips with full of emotions. Paghihintay at pagmamahal. I love my wife no matter what problems come to our lives.

The end.

De jwk AHAHAHAHAHAHA

Thank you guys for appreciating this cliche story. Thank you sa paghihintay ng update ko. Thank you talaga T^T Di pa to tapos ahh may ilang chapter pa :)

Vote
Comment
Be a fan

-Shine_Kim