Bad Girl

35.

Elis. Elis. Elis.
Gdy Harry powiedział to imię jego twarz zalała się łzami, zaczął się krztusić, cieżko oddychać. Wezwałam lekarza, który go gdzieś zabrał zostawiajac mnie zdruzgotaną przy łożku Harrego.

Teraz jestem już w domu, siedzę z Dylanem. On ogląda telewizje, a ja myśle. Gdy o coś pyta po prostu mu przytakuje lub kiwam głową.
- Kochasz mnie? - pyta.
- Tak.
- Chcesz, żebyśmy byli razem?
- Tak.
- Przelecieć cie?
- Tak. Zaraz. Nie kurwa Dylan! - krzyczę, a on zaczyna się panicznie śmiać. Prycham pod nosem i wstaje z kanapy.
- Gdzie idziesz mała?
- Oh no wiesz. Do takiego miejsca fajnego, w którym mnie przeleciałeś. - przybieram kamienną twarz podobnie, jak Dylan. Nie pomyslałam. No cóż, bywa.
Bez słowa odchodzę do łazienki, przebieram się w bieliznę, myję zęby i rzucam się na łóżko. Słyszę pukanie.
- Proszę. - ryczę w poduszkę. Dylan podchodzi do mnie z tym jebanym pudełkiem i kuca przede mną.
- No już, spójrz na mnie. - mówi chłopak, a ja odrywam twarz od poduszki i patrzę w jego oczy. - Weźmiesz to i możesz iść spać, hm?
- Dobra. - mówię i niechętnie podnoszę się do pozycji siedzącej. Dylan podaje mi tabletki, jakieś nędzne psikadło i smaruje mój brzuch maścią.
- Skończyłeś? - pytam, gdy on zatacza ostatnie kolka na mojej już prawie zagojonej ranie.
- Jeszcze jedno. - wyciąga małą buteleczkę. O nie. Błagam nie nie nie.
W buteleczce znajduje się chyba najobrzydliwszy płyn na świecie.
- Odpuść mi Dylan! - jęczę i znów chowam twarz w poduszce.
- Mała muszę. - podnosi mi podbródek jednym palcem, otwiera usta kciukiem i wlewa łyżeczkę leku. Połykam i krzywię się przy tym wyglądając prawdopodobnie, jak choinka.
- Dobra dziewczynka. - mruczy i wstaje.
Patrzę, jak wychodzi. Wszystko się spowalnia. Drzwi się zamykają, a obraz mi się rozmazuje.

Z powrotem widzę te ciężarówki, Harrego... mnie mówiącą "zatrzymaj się!" Po cholerę to mówiłam. Zaczynam strasznie płakać co słyszy Dylan i momentalnie do mnie wraca.
Bez słowa siada na łóżku, zdejmuje bluzkę i kładzie się obok mnie pod kołdrę. Wtulam się w jego tors.
- Mów co się dzieje. - szepcze w moje włosy, a ja patrzę mu w oczy.
- Chce do Harrego, to moja wina Dylan. Tak mi źle z tym, nie chcę. Chcę uciec, wyprowadzić się, schować...
- Nie mów tak, hej Selena. - patrzę mu w oczy. - To nie była twoja wina. Zrozum to proszę.
- Mówił o Elis. - szepcze. Był wkurzony, ona coś zrobiła, a ja muszę wiedzieć co. Ale chcę wiedzieć od niego.
- Wszystko ci powie mała, obiecuje. Już niedługo go zobaczysz. Dostałaś już telefon? - pyta, a ja patrzę z ukosa na telefon. Żadnego połączenia.
Mieli zadzwonić ze szpitala, jak Harry przestanie się wyrywać, płakać i przezywać nagle wstrząsy.
- Idź już spać. - całuje mnie w czubek głowy.
- Dziękuje. - mówię przez łzy i wtulona w mojego eks zasypiam.

"Zatrzymaj się!"
Ostatnie spojrzenie Harrego. Widzi coś, przenosi szybko wzrok na mnie i mówi bezgłośnie "przepraszam". Nie wiem o co chodzi i w końcu widzę.

Ciężarówki, ciężarówki, ciemność, ciężarówki...

Budzę się z krzykiem. Siadam na łóżku i chwytam się za włosy dosłownie wyrywając je sobie z głowy.
Dylan momentalnie siada za mną i przytula mnie do siebie.
- Ćśś... to tylko zły sen. - mówi, a ja płacze opadając na niego.
- Zły sen, ale jaki prawdziwy. - szlocham i wycieram twarz w jego koszulkę.
Patrzę na telefon w celu zobaczenia godziny, gdy widzę jedno nieodebrane połączenie.
- Dylan. - mówię przez nos i pokazuje mu napis. Szybko dzwonię pod numer nie zważając na czwartą rano.
- Szpital California. - odzywa się ciężki głos zmęczonej kobiety.
- Dzwoniono do mnie z tego numeru. Ja w sprawię Harrego Stylesa.
- Przekierowuje. - mówi. Po krótkim oczekiwaniu słuchawkę przejmuje męski głos.
- Pani Gomez. Dzwonię zgodnie z obietnicą. Harry czuje się coraz lepiej. Przestał płakać i wybuchać. Ostatnio często mówi pani imię. Jest już zdrowy, ma tylko problemy z psychiką. Wraca do domu dziś o 9 rano. Będzie mogła pani z nim porozmawiać.
- Matko dziekuje! - dosłownie wykrzykuje. - Na oewno jest w porządku?!
- Na pewno. Życzę miłej nocy.
- Ddziękuje. - mówię drżącym głosem i przytulam sie do Dylana rzucając telefon na dywan. - Zobaczymy go Dylan. - szepcze, a ten ściąga nas z powrotem na lozko i po chwili zasypiam... szczesliwa?