Together through the distance (On Hold)

Chapter 4

Ξεκλειδώνω την πόρτα και βλέπω την μαμά και τον μπαμπά μου.

Δεν θα έπρεπε να είναι στο ταξίδι;
Πως βρέθηκαν εδώ;

«Που ήσουν; » με ρωτάει η μητέρα μου..

Τέλεια..αλλη όρεξη δεν είχα να την ακούω να μου φωνάζει που πήγα στον Βαγγέλη.

Αποφασιζω να της πω ψέματα.

«Για καφέ..με τα κορίτσια » απανταω ψυχρά.

«Ενταξει.Πήγαινε να ξεκουραστεις.Η πτήση ακυρώθηκε λόγω κακοκαιρίας»

Τι ωραία..ολες τις γιορτές μαζί θα τις περάσουμε..

«Ααα.Εντάξει.Καληνύχτα..» λέω μετα βίας και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου κλειδώνοντας την πόρτα.

Βάζω μουσική στα αυτιά μου και χαζευω στο Facebook προσπαθώντας να ξεχάσω το σημερινο συμβάν.

Ξαφνικά λαμβάνω ενα μήνυμα.
Είναι απο την Λαμπρινή.

Όταν το διαβάζω τα πρωτα δάκρυα πέφτουν στα μάγουλα μου.
Γαμώτο κατέβηκε.Έχασα παλι μια ευκαιρία.

[..]

Ξυπναω το πρωι και νιώθω μια απίστευτη κούραση.
Έχω αποκοιμηθει με τα χθεσινα ρούχα, βαμμένη και ταλαιπωρημένη

Νιώθω τα ματια μου να καίνε.
Κατέβαινω για πρωινό και τσιμπολογαω λίγο γιατί δεν έχω όρεξη.Έπειτα περιέργως πιάνουμε την συζήτηση με τους γονεις μου.

«Κοιτα Αναστασια μπορείς να βγαίνεις οποτε θες και οτι ώρα θες,αλλά ρε παιδι μου διάβασε. » λεει ο μπαμπάς μου.

«Ενταξει.Μπορω να βγω το απόγευμα δηλαδή;»ρωταω.
«Αν διαβάσεις σήμερα έστω κ λίγο ναι » λέει και τρέχω στο δωμάτιο.

Πιάνω το βιβλιο των Αρχαιων και αρχίζω να διαβάζω.
Δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ωρα αλλά όταν απομακρυνω τα ματια μου απο το βιβλίο με φωνάζουν για μεσημεριανό.