Together through the distance (On Hold)

Chapter 13

«Ξυπνα αγάπη μου έχουμε σχολείο» ακούω την γλυκιά φωνη του Σπύρου στο αυτι μου που συνοδεύεται σπό ενα ζεστό φιλί στο μάγουλο μου.

Σηκωνομαι χωρίς να πω τίποτα.
Νιώθω κενή.
Τελείως κενή.
Περπαταω έως τον διάδρομο και βάζω τα παπούτσια μου.
Σκηνές απο την χθεσινή βραδιά έρχονται στο μυαλό μου και ασυναίσθητα τα ματια μου γεμίζουν με δάκρυα για αλλη μια φορά.

«Μωρο μου τι εχεις; Γιατί κλαις συνεχεια;Τι έχει συμβεί; Που πήγε η Αναστασία που ξέρω; Που πήγε η αγάπη μου;» ρωτάει ενω σηκώνεται απο το κρεβάτι και με αγκαλιάζει

«Γινεται να μην πάμε σχολείο; Σε παρακαλώ.» ρωταω

«Και τι θες να κάνουμε αγάπη μου;»με ρωτάει γλυκά

«Να περάσουμε καλά για μερικές ώρες.»

«Για μερικές ώρες; Αναστασια τι σου συμβαίνει;Αρχίζω να τρομαζω.» απαντάει και ταυτόχρονα χαϊδεύει με τον αντίχειρα του το μάγουλο μου.

«Μην κανεις πολλές ερωτήσεις.Με φέρνεις σε δυσκολη θέση.Θα μάθεις σε λίγο.»

[...]

Περπατάμε χερι χερι κατα μήκος της παραλίας.
Βγάζω τις τελευταίες σελφι μαζί του και με ποναει τόσο πολύ.
Πανω που η ζωή μου πήγαινε προς το καλυτερο,όλα πήραν την κάτω βόλτα.
Ποναω.
Ποναω πολύ.
Δεν έχω καν τα κοτσια να του το πω.

Καθόμαστε σε ένα παγκάκι και τοποθετώ τα ακουστικά στο κινητό.
Δίνω το ενα σε εκείνον και κραταω το άλλο εγώ.
Βάζω το "η δικιά μας αγάπη" του Βαγγέλη.

«Δεν θέλω να κραξεις.Θέλω απλα να ακουσεις τους στιχους.» λέω και γνέφει.

Το τραγουδι ξεκινάει..

..."Θα 'μαι παντα εδώ,θα 'σαι πάντα εδώ.
Ενα σωμα εσύ και γω.
Η δικιά μας αγάπη."
....