Together through the distance (On Hold)

Chapter 23

«Εγω..κοιμηθηκα στην Εύα » απανταω και αισθάνομαι τον λαιμό μου να γίνεται κόμπος

«Παμε πανω»λεει και με τραβάει απο το χερι.

Μόλις φτάνουμε πανω κοιτάζει εξεταστικα το δωμάτιο μου και έπειτα το βλέμμα του σοβαρευει.

«Αναστασια δεν νομίζεις οτι μου οφείλεις μια εξήγηση;»

«Σπυρο ηρέμησε..τι άλλο να σου πω; Κοιμήθηκα στην Εύα!» απανταω

«Σοβαρα;Και διαβαζες στην Ευα;Έκανες μπανιο στην Εύα;» ρωτάει και με κοιτάζει εξεταστικά από την κορυφη ως τα νύχια

«Ναι Σπύρο, τόσο περίεργο σου φαίνεται;Κολλητές ειμαστε!Για όνομα του θεού!» σχεδόν φωνάζω

«Αναστασια..αν υποψιαστω..» λέει και με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής. «...γαμωτο σου!» λέει και μπλέκει τα χέρια του στα μαλλια του καθώς απομακρύνεται

«Σπυρο ζηλευεις! Ζηλευεις πολύ και δεν θα σου βγει σε καλό! » λέω και τοτε με πλησιάζει ξανά

«Αα ναι;Και γω γιατί νομιζω οτι έχω δίκιο;» λέει όλο νόημα και τοτε μηδενίζει την απόσταση μεταξύ μας και ενώνει τα χείλη του με τα δικά μου.

Με σπρώχνει στο κρεβάτι και ανεβαίνει απο πανω μου.
Μου αφαιρεί βιαστικά την μπλούζα και αρχίζει να πιπιλαει τον λαιμό μου.

«Μου ελειψες..» ψιθυρίζει στο αυτί μου και νιώθω για δευτερόλεπτα το κορμί μου να ανατριχιαζει

Και τοτε,χτυπάει το τηλέφωνο.
Σηκωνομαι βιαστικά απο το κρεβάτι και απανταω.

«Παρακαλω;» λέω και κόβω βόλτες στο δωμάτιο

«Να παρακαλας!Ξινή,εε ξινή! » ακούω την φωνη της Κατερίνας απο την αλλη γραμμή

«Τι επαθες;» ρωταω και παρατηρώ στον καθρεφτη ενα μικρο σημάδι στον λαιμό.

«Τι επαθα; Ουτε ενα τηλέφωνο δεν εχεις πάρει!» παραπονιέται

«Εχεις δικιο Κατερινα μου» απανταω και βλέπω τον Σπύρο να δυσανασχετεί

«Θα φροντισω να επανορθωσω σύντομα ομως!» λέω και προσπαθώ να φανώ άνετη καθώς συνειδητοποιώ οτι η πιπιλια δεν είναι του Σπύρου.

«Πρεπει να κλείσω τα λεμε» της λέω και πιάνω βιαστικά την μπλούζα μου

«Τι;αυτό ηταν;» ρωτάει ο Σπύρος

«Μου κόπηκε η όρεξη.Συγνώμη.» λεω και βγαινω απο το δωμάτιο χωρίς δεύτερη κουβέντα