Together through the distance (On Hold)

Chapter 46

Ηλπιζα μολις ανοιξω τα ματια μου να ειναι ολα εντάξει, να ειναι αυτος εδω και να μου πει «ηρεμησε μωρο μου, ειμαι εδω».
Αλλα ματαια..
Ανοιξα τα ματια μου και βρισκομουν στο νοσοκομείο.

Τι κανω εδω; Τι επαθα; 
Το μωρο; Το μωρο μου ειναι καλα; 

Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου μια νοσοκομα για να λυσει ολες μου τις αποριες.

Τα χερια μου εκαιγαν απο τα τραυματα, τα ποδια μου ειχαν παραλύσει
Μα επιτέλους τι ειχε συμβει; 
Το κεφαλι μου κόντευε να σπασει και στο μυαλο μου ερχόταν μονο μια σκηνη.
Την σκηνη που εφυγε.

Που να εχει παει αραγε; 
Είναι καλα; 

Κανω να σηκωθω αλλα η φωνη της νοσοκόμας με διακόπτει

«Δεσποινίς πρεπει να μείνετε στο κρεβατι μεχρι να γινετε καλα.» λεει με μια γαληνια φωνή

«Τι.. Τι εχω; » ρωταω ανήσυχη

«Ενα κάταγμα στο αριστερό χερι και μερικα τραύματα. Ευτυχως την γλυτώσατε φθηνά.Θα μπορούσαν να συμβούν χειρότερα.» λεει σημειώνοντας κατι στην καρτελα μπροστα απο το νοσοκομειακό κρεβάτι

«Το μωρο;» ρωτάω

«Ακομα ειναι νωρις για να ξέρουμε.Θα κανουμε υπερηχο σε λιγο γιαυτό φροντίστε να εχετε ηρεμησει και να πιείτε νερο» με ενημερωνει και απομακρύνεται απο το δωμάτιο

Μετα απο 5 λεπτά χτυπαει η πορτα και εμφανίζεται διστακτικά ο Σπύρος.

«Να περασω;» ρωταει

Σηκωνω τους ώμους αδιάφορη και εκεινος περπατάει προς το μερος μου.
Καθεται σε μια καρεκλα σιωπηλος και μου πιανει το χέρι.

«Αουτς! »

«Συ..συγνώμη.» τραυλιζει τρομαγμένος

Επικρατεί ησυχία για λιγο και επειτα αποφασίζει να μιλήσει.

«Αναστασια.. Γιατι; » ρωταει στεναχωρημένος

«Τι εννοεις γιατι; Ηταν ατύχημα »

«Ολοι εκει εξω νομιζουν το αντιθετο.»λεει

«Δηλαδή; » ρωταω

«Νομιζουν οτι εκανες απόπειρα αυτοκτονίας Αναστασια» λεει και μενω να τον κοιταζω

«Τι πραγμα;» φωναζω σοκαρισμένη

«Σπυρο σου το ορκίζομαι δεν εκανα αποπειρα. Βγηκα να παρω λιγο αερα και το μονο που θυμαμαι ηταν δυο φωτα να με στραβωνουν και μετα να βρίσκομαι εδω. Για ονομα του θεου,δεν θα εκανα κακο ουτε στον εαυτο μου,ουτε στο παιδι μου.Δεν μπορω να καταλαβω πως πιστεψατε κατι τετοιο για μενα.» λεω θυμωμένη