Together through the distance (On Hold)

Chapter 27

«Αναστασια» ακούω την φωνη του Βαγγέλη και ανοίγω το παράθυρο

«Κατεβα για λίγο..σε παρακαλώ» λέει και με κοιτάζει ανυπόμονος

Σκαρφαλωνω στο παράθυρο και κατεβαινω αποτομα με αποτελεσμα να χάσω την ισορροπία μου και να ζαλιστω.

«Ει-είσαι καλά;» ρωτάει ανήσυχος
«Ναι..νομιζω» απανταω και έπειτα τον κοιταω στα ματια

Χωρίς να χάσω χρονο πεφτω στην αγκαλιά του και εκείνος με σφίγγει ακόμα περισσότερο.

«Αναστασια..» απομακρύνεται

«Ναι;» τον κοιτάζω έντρομη

«Σκεφτομουν..να..αν..εσύ και γω..ρε παιδι μου..ΓΑΜΩΤΟ!» μαλωνει τον εαυτό του

«Βαγγελη;» ρωτάω ανήσυχη

«Αναστασια θες να είμαστε μαζί;» αναστεναζει

«Τ-τι;» ρωταω τρομοκρατημένη

«Μην με κανεις να το ξαναπω.Νομιζω ειδες ποσο δύσκολο μου ηταν..» λέει αναφερόμενος στην σκηνή πριν

«Καταλαβα την ερώτηση..απλα...μου ήρθε κάπως απότομο » απανταω και τοποθετώ αμήχανα μια τούφα πίσω απο το αυτί μου

«Κοιτα αν δεν...» παει να πει όμως κολλάω τα χείλη του με τα δικά μου

Θέλω τόσο να σταματήσει να μιλάει..
Δεν μπορεί απλα να καταλάβει ποσο τον θέλω;

«Θελω.» λέω όταν απομακρυνομαι

Στο προσωπο του εμφανιζεται ενα τεράστιο χαμόγελο και τοτε με αρπάζει απο την μέση και με γυρίζει γύρω γύρω.

«Δεν μπορείς να φανταστεις ποσο ευτυχισμένο με κανεις μωρο μου αυτή την στιγμη..» λέει και με αφήνει κάτω

«Χαιρομαι Βαγγέλη,χαίρομαι » λέω και του χαρίζω ενα χαμόγελο

«Ε-εσύ..δεν είσαι ;» ρωτάει περίεργος

«Βαγγελη..μου είναι ακόμα περίεργο.Το πρωί παραλίγο να χάσω τις κολλητές μου..έχασα το αγόρι μου,ηταν τα χειρότερα γενέθλια της ζωής μου,οι γονείς μου είναι θυμωμένοι μαζί μου..και τώρα μου ζητάς να είμαστε μαζί.Ποιος; Εσύ!Το είδωλο μου,ο άνθρωπος μου.Δεν σου φαίνεται περίεργο;» λεω απελπισμένη

«Εχεις δίκιο.Τι μπορω να κάνω για να περάσεις ωραία τα γενέθλια σου;» με ρωτάει ευδιαθετος

«Φιλα με» απανταω και ταυτόχρονα εκείνος φέρνει τα σώματα μας σε απόσταση αναπνοής και αρχίζει να με φιλάει σαν να μην υπάρχει αύριο.