Together through the distance (On Hold)

Chapter 44

«Αλεξανδρουπολη,είμαστε εδώ και θα κάνουμε..» λέει ο Βαγγέλης

«ΠΑΝΙΚΟΟΟΟ» λέει με μια φωνη το κοινο

«Εγω για σενα,ρίχνω τείχη δράκους πολεμώ.. » τραγουδάει ο Βαγγέλης και με κοιτάζει στα μάτια

Χαμογελαω στην κίνηση του αυτή όταν ξαφνικα χτυπάει το τηλέφωνο μου.

«Παρακαλω;» απανταω

«Αναστασια που είσαι; Ελα γρήγορα!Γενναμεεε» φωνάζει ο μπαμπάς μου στο τηλέφωνο και το κλείνει

Φεύγω τρέχοντας απο τον συναυλιακό χώρο και για καλη μου τύχη υπάρχει ενα ταξί δέκα μέτρα παρακάτω.

Μπαίνω γρήγορα μέσα και λέω στον οδηγό την διεύθυνση του ξενοδοχείου.
Σε λιγοτερο απο δέκα λεπτά βρισκόμαστε εκεί και τρέχω στους διαδρόμους για να βρω το δωμάτιο μου.Παίρνω τα πράγματα μου και κατεβαινω ξανά στο ταξί το οποίο θα με παει στο αεροδρόμιο.

[....]

Βρίσκομαι στην Αθήνα επιτέλους μετα απο μια ωρα και βγάζω το κινητό μου για να βρω την διεύθυνση του νοσοκομείου.

Όχι γαμωτο, όχι!
Έχει κλείσει απο μπαταρία..
Κατευθύνομαι στο ταξί που βρίσκεται μπροστά μου και ζητάω ενα τηλέφωνο για να επικοινωνησω με τους δικούς μου.

Αφού πω στον οδηγό την διεύθυνση με κατευθύνει στην κλινική στην οποία βρίσκεται η μητέρα μου.

«Μαμα;» ρωταω ανήσυχη καθώς μπαίνω στο δωμάτιο

«Αναστασια μου;Ήρθες;» λέει έκπληκτη η μητέρα μου

«Γεννησαμεεεε» λέει ενθουσιασμένος ο μπαμπάς μου

Αυτομάτως πεφτω στην αγκαλιά του και τον σφίγγω.

Ποσο μου ειχαν λείψει...

Σε λίγο,ο γιατρός καταφτάνει με την αδερφή μου και όλοι τρεχουμε ενθουσιασμένη απο πανω της.

Τι όμορφη που είναι..
Είναι ίδια ο μπαμπάς μου.
Έχει τα ίδια ματια,τα ίδια χείλη,το ίδιο μέτωπο...

Τα μάγουλα της είναι τόσο ροζ,τόσο απαλά..
Η μυρωδιά της,τόσο ξεχωριστή..μα και τόσο γνώριμη
Τα χέρια της,τόσο μικροσκοπικά,τόσο χαριτωμένα..

Ακόμη και το κλάμα της είναι ιδιαίτερο...

Άραγε το δικο μου μωρο θα είναι έτσι;

Την παίρνω στα χέρια μου και αμεσως το χαμόγελο κάνει την εμφάνιση του στα χείλη μου.