Together through the distance (On Hold)

Chapter 19

Μπήκε και επίσημα ο Απρίλιος.
Έχω ξεκινήσει τα μαθήματα στο καινουριο μου σχολείο και έχω στρωθεί στο διάβασμα.
Δεν είναι παίξε γέλασε το Λύκειο.

Κλείνω το βιβλίο και κατεβαινω στην κουζίνα οπου βρίσκονται οι γονεις μου.
Όταν κοιτάζω το ρολόι της κουζίνας,η ωρα έχει πάει 22:40 και απορω πως διάβαζα τόση ωρα.
Με κοιτάνε περίεργα έτσι δεν δίνω σημασία και ανοίγω το ψυγείο.

«Αναστασια μου..έλα λίγο εδώ και θα φας μετα» λέει η μαμά μου
«Τι συνέβη;» ρωταω ανήσυχη όταν φτανω στο τραπέζι

Βολευομαι καλύτερα στην θέση μου και τον λογο συνεχίζει να έχει η μαμά.
«Θελουμε να σου ανακοινωσουμε κάτι σημαντικό.» με πληροφορεί και κάθομαι στην καρέκλα

«Ειμαι έγκυος Αναστασία μου.Θα αποκτήσεις αδερφακι.»λεει η μαμά μου με ενθουσιασμό και νομιζω οτι θέλω να καταρευσω

Τι εννοεί αδερφακι;
Αληθινό;
Χριστέ μου δεν το ζω εγώ αυτό..

Νιώθω τους τοίχους να στενεύουν και να εγκλωβιζομαι στο ίδιο μου το σπίτι.

«Τι;Π..πως;Δηλαδή..Χριστέ μου.» τραυλιζω

«Νομιζω ξέρεις το πως Αναστασία.Δεν χρειαζεται να το συζητησουμε αυτό.Δεν χαίρεσαι που θα αποκτήσεις μια αδερφή; »
Ρωτάει ο μπαμπάς μου

«Απλα έχω ΦΡΙΚΑΡΕΙ.» απανταω

«Πηγαινε να ξεκουραστεις και θα τα πούμε αύριο.» λέει η μαμά μου και χαϊδεύει την κοιλιά της.

Φεύγω αμέσως για το δωμάτιο μου.Αρπάζω το κινητό μου και έπειτα κάθομαι οκλαδόν στο κρεβάτι.
Τα δάκρυα αρχίζουν να βρέχουν τα μάγουλα μου και ψάχνω επειγόντως κάποιον να μιλήσω.
Στέλνω στην Δανάη αλλά δεν απαντάει.
Η Κατερίνα και ο Σπύρος δεν ειναι online και έτσι στελνω στον Βαγγέλη.

«Μακαρι να ήσουν εδώ.»

Μετά απο λίγα δευτερόλεπτα δέχομαι μήνυμα απο εκείνον και εκπλησσομαι καθώς δεν περιμενα να το διαβάσει.

Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν γιατί έστειλα στον Βαγγέλη.
Απλα νομιζω οτι νιώθω περισσότερο οικεία απο οτι στην αρχή.

«Εισαι καλά;Αν χρειαζεται θα έρθω απο κει.» απαντάει ανησυχος

«Οχι όχι μην σε φερω εδω άδικα.» απανταω προσπαθώντας να μην καταλάβει οτι είμαι χαλια

Η απάντηση έρχεται αμέσως μιας που το τηλέφωνο τριζει ως ένδειξη κλήσης.

Δισταζω στην αρχή,αλλά τελικά το σηκώνω.
«Ν-ναι;» ρωταω
«Αναστασια κλαις;Έγινε κάτι;» ρωτάει και εκείνος
«Ναι..» απανταω μονολεκτικα
«Ερχομαι.Γεια» λέει
«Βαγγελη δεν χρειαζ-» πάω να πω αλλά με διακόπτει
«Ειμαι ηδη στον δρόμο.» λέει και το κλείνει