Vangeli's POV
«Αναστασιααα..» ψιθυρίζω καθώς την βλέπω να φεύγει μακρια μου με το φοριο..
Κάθομαι ξανά στην καρέκλα του νοσοκομείου και κοιτάζω το πάτωμα χαμένος στις σκέψεις μου.
«Βαγγελη;» ακούω μια φωνη και βγαινω απο τις σκέψεις μου
Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω την Κατερίνα ανήσυχη
«Που είναι;» ρωτάει στενοχωρημένη
«Την πήραν..» απανταω και νιώθω το κάθισμα διπλα να βουλιάζει
«Κουραγιο..όλα θα πάνε καλα» λέει μα αυτήν την στιγμη δεν μπορω να σκεφτώ θετικά
Περνάνε είκοσι λεπτά ώσπου βλεπουμε τον γιατρό να μας πλησιάζει.
Σηκωνομαι ανήσυχος και τον βομβαρδιζω με ερωτήσεις.
«Ειναι καλα;Το παιδί πως είναι;Έπαθε κάτι;Ξύπνησε; Μην μου πειτε πως..»
«Ηρεμηστε κύριε..Είναι καλά.Της καναμε πλύση στομάχου και δεν έχει πάθει κάτι. Δυστυχώς δεν έχει ξυπνήσει ακόμα αλλα έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο.Όμως..υπάρχει ακομα κίνδυνος για το μωρο.Ίσως τα χάπια να έχουν κανει επιδραση με αποτέλεσμα να διαταραξουν την υγεια του μωρού.» λέει ο γιατρός και τον κοιτάζω σοκαρισμένος
Βγάζω μερικά χαρτονομίσματα των 200€ και του τα δίνω.
Δεν θα λυπηθω τα λεφτά μου.
Ουτως η άλλως έχω πολλά.
Θέλω το καλυτερο για εκείνη και το μωρο.
«Θα κάνουμε οτι καλυτερο μπορούμε.» μου λέει και χαμογελάει
«Μηπως μπορείς να καλέσεις τον Σπύρο; » ρωτάω την Κατερίνα
Νιώθω κενός αυτήν την στιγμη.
Δεν νιώθω στενοχώρια, άγχος,φόβο..παρα μονο πόνο.
Εγώ φταιω..εγώ!Εγώ,που δεν την προστατεψα! Εγώ,που δεν την προέτρεψα να κανει κάτι τετοιο!Εγω,εγώ,εγώ.Ποσο ηλίθιος είμαι.
Γίνε καλα μωρο μου,γίνε καλά..σε παρακαλω.
«Εισαι σίγουρος οτι θες να είναι εδώ;» με ρωτάει περίεργα
«Ναι Κατερίνα.Πρέπει.Νομίζεις πως δεν ξέρω την αλήθεια; Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ ,είμαι σίγουρος οτι το παιδί είναι του Σπύρου..» λέω και τοποθετώ τα χέρια μου στα μαλλιά μου
«Ελπιζω να μην είναι η αλήθεια γιατί..» λέει μα δεν ολοκληρώνει την πρόταση της
«Γιατι τι;» ρωτάω
«Φοβαμαι πως θα καταστραφεί ολοκληρωτικά.Είναι ηδη πληγωμένη Βαγγέλη και κάτι τέτοιο θα την καταστρεψει.Δεν έχεις παρατηρήσει οτι πεφτει σε κατάθλιψη;Χρειαζεται κάποιον να την σωσει Βαγγέλη.Και αυτός είσαι εσύ.Σε χρειαζεται.Μεινε δίπλα της σε παρακαλώ.»λεει η Κατερίνα και δάκρυα κυλάνε απο τα ματια της
YOU ARE READING
Together through the distance (On Hold)
FanfictionΑναστασία: 16 χρονών, Ναυπλιο. Εσωστρεφής και ευαίσθητη. Αντιμετωπίζει ψυχολογικό bullying στο σχολείο. Οι γονείς της είναι απόμακροι απο εκείνη καθώς είναι μοναχοπαίδι και της κάνουν την ζωή δύσκολη, με το να της καταστρέφουν τα όνειρα. Είναι noise...
